Της Στεύης Τσούτση.
Εσύ θυμάσαι τι έγινε σαν σήμερα;
Και δε μιλώ για την παγκόσμια μηχανή του χρόνου που μπορεί να σε ενημερώσει στο λεπτό ποιος γεννήθηκε, ποιος πέθανε, ποιος δημιούργησε σαν σήμερα.
Μιλώ για τη δική σου, προσωπική μηχανή του χρόνου.
Εκείνη που συχνά ξεχνάς κι όμως θα έπρεπε να τη θυμάσαι.
Η ζωή προχωρά.
Άλλοτε τρέχοντας κι άλλοτε μπουσουλώντας. Μερικές φορές σκοντάφτεις και παραπατάς, άλλες πάλι πέφτεις με τα μούτρα, άλλες απλά πηδάς το εμπόδιο.
Αλλά πας πάντα μπροστά. Δε γυρνάς πίσω. Όσο κι αν μπορεί να θέλεις να πατήσεις ένα κουμπάκι και να γυρίσεις, να αλλάξεις, να ξαναζήσεις, να επανεκτιμήσεις πράγματα. Εκείνη δε σου κάνει το χατήρι.
Το μόνο που σου επιτρέπει είναι η μνήμη.
Είναι οι αναμνήσεις της προσωπικής σου ιστορίας.
Το δικό σου σαν σήμερα.
Που ήσουν, λοιπόν, σαν σήμερα πριν ένα χρόνο;
Πως ήσουν; Χαρούμενος, λυπημένος, απογοητευμένος, θυμωμένος;
Και που είσαι σήμερα; Στα καλύτερα ή τα χειρότερα;
Πως νιώθεις και γιατί τα νιώθεις; Τι άλλαξε και τι δεν άλλαξε;
Τι φταίει;
Αν με ρωτάς θα σου πω πως πέρυσι τέτοια μέρα ήμουν ένας πληγωμένος άνθρωπος. Μόνος και χαμένος. Μετρώντας προδοσίες ανθρώπων που μέτραγα για φίλους και χαμένες συνεργασίες. Κι ήταν ένας άνθρωπος, εκείνος ο από μηχανής Θεός της αρχαίας τραγωδίας, που μου φώναζε να μην τα παρατήσω. Κι ήταν αυτός που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου, να πιστέψω στον εαυτό μου και να πάω παρακάτω.
Και πήγα.
Ένα χρόνο μετά μετρώ λάθος επιλογές και λάθος ανθρώπους.
Και βλέπω που ήμουν και που είμαι.
Και σκέφτομαι πως όλα τελικά γίνονται για κάποιο σκοπό.
Δε θα σου πω πως αυτό το κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας δε με πονά. Πως θα μπορούσε, άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο; Δε σβήνεται ο πόνος. Απαλύνεται ίσως, παύει να είναι οξύς. Αλλά το σημάδι της πληγής μένει εκεί. Και κάθε που αλλάζει ο καιρός, ένα ανεπαίσθητο τράβηγμα, σου τη θυμίζει. Κι έτσι πρέπει.
Όλα έχουν το ρόλο τους, όλα έχουν το λόγο τους.
Κι ας πονέσεις κι ας κλάψεις κι ας γκρεμοτσακιστείς. Όλα ακολουθούν ένα συμπαντικό σχέδιο που γράφει το όνομά σου. Κι ας μην το γνωρίζεις. Κι ας μη μπορείς να φανταστείς τι σου επιφυλάσσει αυτό το παρακάτω.
Προχωράς και βλέπεις.
Κι ό,τι γίνει.
Αλλά εκείνο το σαν σήμερα, να μην το ξεχνάς ποτέ.
Είναι μεγάλος δάσκαλος.
Είναι οδηγός.
Είναι το κόκκινο σκοινάκι στο δάχτυλο που σου απαγορεύει να ξεχάσεις.
Γιατί το παρελθόν είναι δάσκαλος αδερφέ και δεν πρέπει να το θάβεις.
Κράτα το μέσα σου γιατί κάτι έχει να σου δώσει. Ένα “πρέπει”, ένα “μην”, ένα “μακριά”, ένα “πρόσεχε” ή ακόμη κι ένα “όρμα”.
Ποτέ δεν ξέρεις…
