Κατηγορία: Όμορφος Κόσμος

Η αλληγορία του απορριμματοφόρου.

Μια μέρα βρισκόμουν σε ένα ταξί και πήγαινα στο αεροδρόμιο. Το ταξί προχωρούσε στη δεξιά λωρίδα του δρόμου, όταν ξαφνικά ένα μαύρο αυτοκίνητο πετάχτηκε από ένα χώρο στάθμευσης ακριβώς μπροστά μας. Ο οδηγός του ταξί πάτησε το φρένο, γλίστρησε και κατάφερε να μην χτυπήσει το άλλο αυτοκίνητο για λίγα μόλις εκατοστά!

Ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μας φωνάζει. Ο δικός μου οδηγός απλώς του χαμογέλασε και τον χαιρέτισε. Ήταν πολύ φιλικός απέναντί του. Έτσι τον ρώτησα: «Γιατί το έκανες αυτό; Αυτός ο τύπος παραλίγο να καταστρέψει το αυτοκίνητό σου και να μας στείλει στο νοσοκομείο!». Τότε εκείνος με δίδαξε κάτι που σήμερα πλέον ονομάζω «Η αλληγορία του απορριμματοφόρου».

Ο οδηγός μου εξήγησε ότι πολλοί άνθρωποι μοιάζουν με απορριμματοφόρα. Περιφέρονται γεμάτοι σκουπίδια, γεμάτοι πίκρα, θυμό και απογοήτευση. Καθώς τα σκουπίδια τους γίνονται όλο και περισσότερα, χρειάζονται ένα μέρος να τα πετάξουν και μερικές φορές αυτό το μέρος μπορεί να είστε κι εσείς. Μην το πάρετε όμως προσωπικά, απλώς χαμογελάστε τους, χαιρετίστε τους, ευχηθείτε τους να είναι καλά και φύγετε.

Δεν αξίζει να κουβαλάτε τα δικά τους σκουπίδια και να τα εξαπλώνετε και σε άλλους ανθρώπους στη δουλειά σας, στην οικογένειά σας ή και σε αγνώστους.

Πηγή

Αγώνας με αξιοπρέπεια για το δικαίωμα στη ζωή. Κάθε άτομο που αντιμετωπίζει οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, έχει το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα και ισότιμα. Γνωρίστε αυτά τα καταπληκτικά άτομα , όταν η ζωή , τους είπε ΣΤΟΠ. Αποφάσισαν να μην σταματήσουνε.

Αυτό το εμπνευσμένο βίντεο λέει «Ποτέ μην εγκαταλείπεις» και μπορεί να αλλάξει η ζωή σου.

Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε !

Η αναπηρία σίγουρα δεν είναι η συνήθης συνθήκη ζωής. Όμως καλύτερα να το βλέπεις έτσι ως συνθήκη, παρά ως εμπόδιο ανυπέρβλητο.

Πηγή

Πόση αλήθεια αντέχουμε στη ζωή μας;

Ο άνθρωπος περπατούσε σ’ εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης.

Είχε χρόνο και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.

Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δεί μέσα στο σκοτάδι…

Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:

Το μαγαζί της αλήθειας

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν.

Μπήκε.

Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:

“Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;”

“Μάλιστα κύριε. Τί λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;”

Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί οτι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.

 “Θέλω πλήρη αλήθεια” αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.

“Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες” σκέφτηκε “Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες.”

“Απόλυτη αλήθεια” διόρθωσε

“Μάλιστα κύριε. Ακολουθήστε με.”

Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ’ ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:

“Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει.”

Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.

“Ήρθα να αγοράσω την απόλυτη αλήθεια.”

 “Αχα. Συγνώμη, γνωρίζετε την τιμή;”

“Όχι. Πόσο κοστίζει;” αποκρίθηκε τυπικά. Στην πραγματικότητα ήξερε οτι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.

“Για όλη την αλήθεια”, είπε ο πωλητής “το αντίτιμο είναι οτι ποτέ πιά δε θα έχετε την ησυχία σας.”

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.

“Ε..ευχαριστώ… Συγνώμη…” ψέλλισε.

Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.

Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό…

 “Ίσως αργότερα…” σκέφτηκε.

Χόρχε Μπουκάι, “Το μαγαζί της αλήθειας”.

Πηγή

Ένας κινέζικος μύθος που μας υπενθυμίζει ότι κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε αδυναμίες αλλά και δυνατότητες, αρκεί να τις εκμεταλλευτούμε σωστά.

Διαβάστε τον:

Μια γριά γυναίκα, Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε μισοάδειο.

Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.

-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!

-Μα γιατί; ρώτησε η γριά.

-Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;

-Ε, να!

-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!

Η γριά χαμογέλασε:

-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;

Πρόσeξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!

Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γυναίκας εκείνης να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.

Ο καθένας μας έχει τις “ρωγμές” του και τις “αδυναμίες” του που μπορούν ακόμη κι αυτές να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε “ρωγμή” μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας.

“Ραγισμένοι” φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε, σαν τη γριά γυναίκας της ιστορίας μας τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος!

Πηγή

Όταν ήμουν 14 χρονών, ήλπιζα ότι μια μέρα θα βρω ένα κορίτσι. Όταν έγινα 16 βρήκα ένα κορίτσι, αλλά δεν είχε καθόλου πάθος. Τότε αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι με πάθος για ζωή.

Στο κολέγιο έβγαινα ραντεβού με ένα παθιάρικο κορίτσι, αλλά παραήταν συναισθηματική.
Όλα μαζί της ήταν μία κατάσταση εκρηκτική . Ήταν μελοδραματική, έκλαιγε όλη μέρα και με απειλούσε με αυτοκτονίες. Έτσι αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι με συναισθηματική σταθερότητα.

Όταν έγινα 25 βρήκα ένα πολύ σταθερό κορίτσι, αλλά ήταν βαρετή. Ήταν απόλυτα προβλέψιμη και δεν την ενθουσίαζε τίποτα. Η ζωή μου μαζί της ήταν τόσο ανιαρή που αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι γεμάτο με ενθουσιασμό για ζωή.

Όταν έγινα 28 βρήκα ένα ενθουσιώδες κορίτσι, αλλά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τους ρυθμούς της. Έτρεχε από το ένα πράγμα στο άλλο, ποτέ δεν καθόταν στα αυγά της. Λειτουργούσε παρορμητικά και με έκανε τόσο ευτυχισμένο όσο και δυστυχή. Αρχικά ήταν πολύ ενθουσιώδης, αλλά αλλού την έχανες κι αλλού την έβρισκες.

Έτσι αποφάσισα να βρω ένα κορίτσι με πιο εφικτούς στόχους στη ζωή του.

Όταν έφτασα τα τριάντα, βρήκα ένα έξυπνο και φιλόδοξο κορίτσι με τα δυο της πόδια να πατάνε γερά στη γη και.. την παντρεύτηκα. Ήταν τόσο φιλόδοξη που με χώρισε και πήρε ό,τι είχα και δεν είχα.

Τώρα που είμαι 45 και πιο ώριμος αλλά και πιο σοφός.. ψάχνω για μια ξανθιά με μεγάλα βuζι@.

Πηγή

Μια τρομερά έξυπνη και πολύ αστεία μικρή συλλογή από κινούμενα σχέδια ενός μικρού μπέμπη που περιγράφει τον λόγο για τον οποίο οι άντρες δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν χωρίς ρούχα!

Απολαύστε τα χιουμοριστικά σκίτσα!

Πηγή

Κάποιος τύπος βλέπει έναν φίλο του στον δρόμο και του λέει:

– “Αστα είμαι χάλια. Έχω φοβερούς πόνους στον αγκώνα μου. Δεν ξέρω τι είναι. Πρέπει επειγόντως να δω έναν γιατρό.”

– “Φίλε μου έχω νέα για σένα. Στο φαρμακείο στην γωνία έχει ένα μηχάνημα τρομερό. Με ένα μικρό δείγμα ούρων, μπορεί να σου διαγνώσει οτιδήποτε. Αλλωστε τι έχεις να χάσεις, 10 δολάρια στοιχίζει όλο κι όλο.”

– “Φίλε μου τι έχω να χάσω. Θα πάω.”

– “Πάει σπίτι λοιπόν, γεμίζει ένα ουροδοχείο με λίγα ούρα και μια και δυο πάει στο φαρμακείο με το θαυματουργό μηχάνημα. Ρίχνει στην υποδοχή τα ούρα του, βάζει και ένα 10χίλιαρο στην υποδοχή και περιμένει. Σε ένα λεπτό το μηχάνημα αρχίζει να κάνει θορύβους, λαμπάκια αρχίζουν να αναβοσβήνουν και τελικά βγαίνει ένα χαρτάκι που λέει:

– “Πάσχεις από tennis elbow, ασθένεια των τενιστών. Θα πρέπει να ξεκουράσεις το χέρι σου, να κάνεις θερμά λουτρά, να αποφύγεις το σήκωμα βαριών αντικειμένων. Σε δύο εβδομάδες θα είσαι καλύτερα.”

– Το ίδιο βράδυ, ο φίλος μας δεν μπορούσε να χωνέψει τις δυνατότητες αυτού του μηχανήματος και πως είναι δυνατόν να κάνει τόσο ακριβή διάγνωση. Σκεπτόταν πόσο προχωράει η επιστήμη και αν είναι δυνατόν να κοροϊδέψει το μηχάνημα.

– Παίρνει λοιπόν λίγο νερό βρύσης, λίγο αίμα από τον σκύλο του, ούρα από την γυναίκα του και την κόρη του και τέλος τραβάει και μια μαλ…ία, τα ανακατεύει καλά και πάει στο μηχάνημα.

– Βάζει το δείγμα στην υποδοχή, πετάει και ένα 10δόλαρο και περιμένει.

– Σε ένα λεπτό το μηχάνημα αρχίζει να κάνει θορύβους, λαμπάκια αναβοσβήνουν και τελικά βγαίνει ένα χαρτάκι που του λέει:

– “Το νερό της βρύσης σου είναι πολύ σκληρό. Πάρε αποσκληρυντικό. Ο σκύλος σου πάσχει από υποβιταμίνωση. Δώστου βιταμίνες. Η κόρη σου παίρνει ναρκωτικά. Βρες κλινική αποτοξίνωσης. Η γυναίκα σου είναι έγκυος. Δίδυμα κορίτσια. Δεν είναι δικά σου. Βρες δικηγόρο. Και συ αν δεν σταματήσεις να τραβάς μαλ…ία, ο αγκώνας σου δεν θα γίνει ποτέ καλά.”

Πηγή

Για τους περισσότερους ανθρώπους, σε κάποια φάση της ζωής τους, η σχέση με τη μαμά τους γίνεται συγκρουσιακή. Η πορεία ενός εφήβου προς την ενηλικίωση συμπεριλαμβάνει πολλές φωνές, πολύ κλάμα και μπόλικα άδικα ξεσπάσματα στη μαμά.

Είναι η περίοδος που ο καθένας πιστεύει για τον εαυτό του, ότι δεν έχει απολύτως καμία ανάγκη την δεσποτική, αυστηρή, διδακτική μαμά του. Και ανυπομονεί να την αποχωριστεί. Και κάποτε, πράγματι, την αποχωρίζεται. Και είναι τότε, που ο καθένας βρίσκεται να λέει στον εαυτό του “θέλω τη μαμά μου!” -γιατί, κακά τα ψέματα, οι μαμάδες είναι πολύ, πολύ χρήσιμες.

Μπορείς να της πεις τα πάντα

Είναι ο καλύτερος εξομολογητής. Όταν η ζωή σου δίνει το ένα χαστούκι μετά το άλλο και νομίζεις ότι οι μέρες της ευτυχίας σου είναι μετρημένες, υπάρχει ένα πανίσχυρο γιατρικό: πάρε τηλέφωνο τη μαμά σου. Πες της τι έγινε, ομολόγησε τις πιο κρυφές και σκοτεινές σου σκέψεις, βάλε τα κλάματα (προαιρετικά) και αφέσου να νιώσεις όπως όταν ήσουν 7 χρονών και έτρεχες να χωθείς στην αγκαλιά της επειδή το κακό παιδάκι σε πείραξε. Όλα τα γιατρεύει η μαμά. Ξέρει αυτή.

Όταν αρρωσταίνεις σε φροντίζει όπως όταν ήσουν μωρό

Όταν ήμασταν μικροί, κάθε πράξη φροντίδας της μαμάς μας σε περίοδο ασθένειας μας φαινόταν υπερβολική κι εκνευριστική. “Να σου φτιάξω μια σουπίτσα;”/”Να σου φτιάξω ένα τσαγάκι;”/”Έχεις πυρετό; Κάτσε να δω!” (με το ανάλογο κεφαλοκλείδωμα για φιλί-θερμόμετρο στο μέτωπο)/ “Σίγουρα δεν θες να φας κάτι;”. Θέλω, μαμά. Θέλω και σουπίτσες και χάδια και την “υστερική” σου φροντίδα. Άλλα τώρα που θέλω, εσύ δεν μένεις πια μαζί μου.Το καλό με τις μαμάδες είναι, ότι όσο μακριά κι αν βρίσκονται, σε περίπτωση ανάγκης, θα πάρουν τρένα, πλοία, αεροπλάνα και διαστημόπλοια για να έρθουν κοντά σου και να μπορέσουν να σου δώσουν την αντιβίωση σου τη σωστή ώρα.

Δεν υπάρχει καλύτερος άνθρωπος να πας για ψώνια

Η μαμά μας είναι ξεκάθαρα ο καλύτερος άνθρωπος να πας για ψώνια μαζί του. Ξέρει το νούμερο, το γούστο, τις ανάγκες και τις ελλείψεις της ντουλάπας μας και, ταυτόχρονα, έχει κάπου κρυμμένο έναν πανίσχυρο ανιχνευτή εκπτώσεων και προσφορών. Θα γίνει εκνευριστική (και κοινωνικά αλλόκοτη!) προσπαθώντας να σε πείσει να δοκιμάσεις επί τόπου μια μπλούζα, πάνω απ’ την μπλούζα σου (Τι κι αν περιβάλλεστε από 345 ανθρώπους, σε ένα μαγαζί 100 τ.μ.; “Ποιος θα μας δει, μωρέ;”), αλλά για κάποιο λόγο, αυτή η μπλούζα θα είναι πράγματι, μακράν η καλύτερη που δοκίμασες!

Έχει τις καλύτερες συμβουλές για το νοικοκυριό

Καλές κι άγιες οι συναισθηματικές ανάγκες που καλύπτουν οι μαμάδες, αλλά η ζωή -και το κουμάντο ενός σπιτιού- έχουν δεκάδες πρακτικές δυσκολίες. Μπαίνουν τα μαξιλάρια στο πλυντήριο; Πώς βγαίνει το κόκκινο κρασί απ΄το χαλί; Στους πόσους βαθμούς ψήνεται το κατσικάκι; Για να βρει κανείς απαντήσεις στα του νοικοκυριού μπορεί να ρωτήσει το Google ή τη μαμά του. Το Google έχει πιο πολλές λύσεις, όμως οι λύσεις της μαμάς είναι δοκιμασμένες.

Έχει μια πρακτική λύση για κάθε σου πρόβλημα

Ένα απ’ τα σημαντικότερα καθήκοντα μιας μαμάς είναι να επινοεί λύσεις εκεί που όλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Μπορεί να χωρέσει ρούχα 20 ημερών σε μια μικροσκοπική βαλίτσα ή να κλείσει ραντεβού με έναν γιατρό που επί μήνες προσπαθείς να βρεις στο τηλέφωνο. Η μαμά μας είναι μια μηχανή που παράγει λύσεις, και μια τέτοια μηχανή δεν μπορεί παρά να είναι για πάντα χρήσιμη.

Ξέρει ακριβώς πώς να σε παρηγορήσει

Σε ξέρει από τότε που είχες μέγεθος φασολιού κι αυτό της δίνει, μεταξύ άλλων, μία υπέρ-δύναμη: ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει όταν δεν είσαι καλά. Ξέρει πότε χρειάζεσαι χρόνο για να σκεφτείς και πότε χρειάζεσαι μια μεγάλης διάρκειας αγκαλιά. Η μαμά μας ξέρει τι πρέπει να πει, πώς πρέπει να φερθεί και πώς να μην φερθεί όταν μαύρα σύννεφα σκιάζουν τις μέρες μας.

Θα σε μαλώσει όταν σου χρειάζεται

Όταν περνάμε στην ενηλικίωση νομίζουμε ότι κερδίζουμε το δικαίωμα στη “μη κατσάδα”. Τώρα γίναμε μεγάλοι, βγάζουμε μόνοι μας το ψωμί μας, σκηνοθετούμε όπως θέλουμε τη ζωή μας (και μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά). Δεν είναι πια η μαμά ο αρχηγός μας -εμείς είμαστε οι αρχηγοί μας. Όμως ακόμα και οι αρχηγοί -ή, μάλλον, κυρίως οι αρχηγοί- χρειάζονται πού και πού μια γερή κατσάδα. Η μαμά μας δεν πτοείται από αρχηγιλίκια και ενηλικίωση και τέτοια. Είμαστε σίγουροι ότι ακόμη και ο Πάπας ή ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., “τ’ ακούει” όταν του χρειάζεται απ’ τη μαμά του.

Είναι μια δεύτερη μαμά για τα παιδιά σου

Γιαγιά ίσον μαμά μεγάλης ηλικίας. Είτε έκανες παιδιά, είτε απέκτησες σκυλιά, γατιά ή παπαγάλους ένα είναι σίγουρο: δεν είσαι μόνη/ος. Η μαμά σου θα έρθει ως από μηχανής Θεός την κατάλληλη ώρα για να κάνει baby sitting και να μπορέσεις να βγεις για δυο-τρεις ώρες απ’ το σπίτι χωρίς άγχος. Θα τους πάρει παγωτά (ενώ τα έχεις απαγορέψει), θα τα χαρτζιλικώσει γενναία, θα τα ταΐσει με κάθε λογής φαγητό (λες και είναι δύο μήνες νηστικά), θα λαχανιάσει παίζοντας μαζί τους και θα τα αγαπάει όσο και όπως εσένα. Άπειρα και άνευ όρων.

anapnoes.gr : Mother and Daughter Πάντα θα σε έχω ανάγκη μαμά!

Η αγάπη της είναι άνευ όρων και η αγκαλιά της θεραπευτική

Η μαμά μας δεν μας αγαπάει επειδή είμαστε καλοί μαζί της ή επειδή της κάνουμε καλή παρέα. Μας αγαπάει επειδή είναι μαμά μας. Αν δεν είστε έμποροι ναρκωτικών ή κατά συρροή δολοφόνοι, ξέρετε πως ό,τι κι αν έχει συμβεί, όσα μικρά ή τραγικά λάθη κι αν κάνατε, η μαμά σας είναι πάντοτε εκεί να πει ένα από καρδίας “Μην ανησυχείς!”, να δώσει την θεραπευτική της αγκαλιά, να υπογραμμίσει στυγερά ότι είναι απόλυτα λογικό να αρρωσταίνουμε, αφού κυκλοφορούμε γυμνοί και να μας μπουκώσει με ό,τι υπάρχει στο ψυγείο της σαν να μην υπάρχει αύριο.

Πηγή

Πιστεύεις στην αλλαγή και στην εξέλιξη του ανθρώπου;

Όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα χειρότερά του λάθη και με τον ίδιο του τον εαυτό, όταν πονάει από τις ίδιες τις πράξεις του και όταν έχει πονέσει τον άνθρωπο που αγαπάει, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η αλλαγή είναι μονόδρομος.

Έτσι έγινε με εμένα. Πλήγωσα τον μοναδικό άνθρωπο που λάτρεψα και αγάπησα. Τον μοναδικό άνθρωπο που με έκανε να αισθανθώ. Χάθηκα μέσα στο άρρωστο μυαλό μου και παραφέρθηκα.

Χάθηκα μέσα στον άρρωστο ερωτά μου για εκείνον και έπαψα να είμαι ο εαυτός μου. Ένας συνεχόμενος εφιάλτης με μόνες στιγμές έκλαμψης όταν ήμουν κοντά του.

Και ξαφνικά ξύπνησα και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και στις αληθινές επιτώσεις της ζωής.

Έπρεπε οδυνηρά και σταθερά να υποστώ τις λάθος πράξεις μου. Και το έκανα.

Ακόμα το κάνω. Πονάω κάθε δευτερόλεπτο της μέρας όλο και παραπάνω από το προηγούμενο.

Αλλά μαζί με όλο αυτό το δράμα αποφάσισα να κάνω κατι γόνιμο. Να μάθω από τις πράξεις μου, να μάθω από την συμπεριφορά μου ούτως ώστε να μπορέσω να σταθώ απέναντι στον άνθρωπο μου, να τον κοιτάξω στα μάτια και να του ζητήσω συγνώμη. Μια συγνώμη ειλικρινή.

Βρήκα το θάρρος και το θράσος να του ζητήσω συγχώρεση μόνο γιατί κατάφερα να βγάλω από πάνω μου όλα τα αγκάθια μου για να μπορέσω να του πω μέσα από την καρδιά μου πως τον αγαπάω και πως μπορώ να σταθώ στο πλευρό του με μια απόφαση που πριν δεν είχα πάρει: όπως και αν εκείνος μου φερθεί εγώ θα μαι αληθινή και ακέραιη απεναντί του γιατί τον αγαπάω. Θα’μαι αληθινή και ακέραιη προς τον ίδιο τον εαυτό μου γιατί αγαπάω και εμένα.

Το να γνωρίσεις ολότελα τον εαυτό σου είναι κάτι πολύ δύσκολο μα ακόμα πιο δύσκολος είναι ο δρόμος του έρωτα για να γνωριστούν δύο άνθρωποι.

Τίποτα δεν είναι εύκολο στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά όταν κάτι είναι αληθινό μένει στην επιφάνεια. Πιστεύω σε αυτό γι’αυτό θα ΄μαι πάντα εκεί και θα φυλάω την αλήθεια μας.

Αυτή που βγήκε στην επιφάνεια τώρα, στο τέλος μας. Μια αγάπη και ένας έρωτας άνευ όρων. Ένα δέσιμο, ένα πάθος που ξεπέρναγε κάθε προσδοκία.

Θα είμαι πάντα εδώ για εκείνον, αλλαγμένη για πάντα από το ποιός είναι και τί σημαίνει για εμένα.

Πιστεύω στην συγχώρεση γιατί πιστεύω στην αγάπη. Η αγάπη είναι το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να νικήσει. Και εμείς Ι. από αγάπη έχουμε πολύ…

Πηγή

Ο Κύριος Γιώργος είναι 95 ετών και μένει στο γηροκομείο. Κάθε βράδυ μετά το δείπνο πηγαίνει και κάθεται στην αγαπημένη του καρέκλα στον κήπο αναπολώντας την ζωή του.

Ένα βράδυ τον συνάντησε στον κήπο η 87χρονη Μαρία. Έκατσε δίπλα του κι αρχίσανε να συζητάνε. Μετά από μια σύντομη συζήτηση ο κύριος Γιώργος λέει στην Μαρία:

– Ξέρεις τι έχω ξεχάσει τελείως;

– Τι;

– Το σeξ!

– Βρε παλιόγερε! Αφού δεν σου σηκώνεται πια ούτε υπό την απειλή όπλου!

– Το ξέρω! Αλλά θα ήταν πολύ ωραία έστω να μου τον κράταγε κάποια στο χέρι!

Και η Μαρία δέχτηκε. Άνοιξε το φερμουάρ του Γιώργου και πήρε το ρυτιδιασμένο του «πράμα» στο χέρι.

Από κείνη τη μέρα συναντιόντουσαν κάθε βράδυ στον κήπο. Όμως ένα βράδυ η Μαρία δεν βρήκε τον Γιώργο στο γνωστό μέρος που συναντιόντουσαν.

Ανησύχησε (μια και σʼ αυτή την ηλικία τα ατυχήματα είναι συχνά) κι άρχισε να τον αναζητά. Βρήκε τον Γιώργο στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του κήπου, και είδε την 89χρονη Σοφία να… κρατάει το «πράμα» του.

Η Μαρία δεν άντεξε και φώναξε με δάκρυα στα μάτια:

– Βρε παλιόγερε! Τι έχει αυτή η τσούλα που δεν το έχω εγώ;

– Πάρκινσον.

Πηγή