Κατηγορία: Τέχνη-Πολιτισμός

Το πιο πιθανό είναι να μην έχετε ξανακούσει τον καλλιτέχνη Jim Dingilian, αλλά τα έργα τέχνης του από καπνισμένα μπουκάλια είναι ένα σπάνιο θέαμα που δεν πρέπει να χάσετε!

Πρώτα τα γεμίζει με καπνό και στη συνέχεια χρησιμοποιεί οδοντογλυφίδες και βελόνες για να χαράξει αυτά τα υπέροχα σχέδια.

Πηγή

Το αντικείμενο της ιστορίας θα είναι πάντα υπό αμφισβήτηση. Οι ιστορικοί διαφωνούν σχεδόν για κάθε γεγονός ή σημαντικό πρόσωπο. Ωστόσο, σε μερικές περιπτώσεις κάποια πράγματα τα αποδεχόμαστε ως “γεγονότα”, που στην πραγματικότητα δεν ισχύουν.

Έτσι ψάξαμε για ιστορικούς μύθους, που πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν μέχρι σήμερα. Μήπως γνωρίζετε και άλλους;

Μύθος: Ο Γουόλτ Ντίσνεϋ ζωγράφισε πρώτος τον Μίκυ Μάους.
Πραγματικότητα: Τον ζωγράφισε ο Ub Iwerks, o επικεφαλής animator της εταιρείας.
Μύθος: Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ έκοψε μόνος του το αυτί του.
Πραγματικότητα: Έκοψε μόνο την άκρη του λοβού του.
Μύθος: Ο Ναπολέων ήταν πολύ κοντός.
Πραγματικότητα: Ο Γάλλος αυτοκράτορας είχε ύψος περίπου 1,70 μ.
Μύθος: Ο Σαλιέρι ζήλευε τον Μότσαρτ.
Πραγματικότητα: Ο Σαλιέρι ήταν διευθυντής ορχήστρας και ήταν περισσότερο επιτυχημένος από τον Μότσαρτ.
Μύθος: Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος ήταν ο πρώτος που ταξίδεψε τον περίπλου της γης.
Πραγματικότητα: Πέθανε έχοντας ταξιδέψει μονάχα τη μισή απόσταση.
Μύθος: Η Κλεοπάτρα ήταν από την Αίγυπτο.
Πραγματικότητα: Η Κλεοπάτρα είχε ελληνική καταγωγή.
Μύθος: Ο Αϊνστάιν ήταν κακός μαθητής στο σχολείο.
Πραγματικότητα: Ο Αϊνστάιν ήταν άριστος στο μάθημα της Φυσικής.
Μύθος: Ο Τόμας Έντισον εφηύρε την ηλεκτρική λάμπα.
Πραγματικότητα: Ο Έντισον εφηύρε μία μέθοδο για να κρατάει τις λάμπες συνεχώς αναμμένες
Μύθος: Ο Ισαάκ Νεύτων ανακάλυψε τη βαρύτητα όταν ένα μήλο έπεσε πάνω στο κεφάλι του.
Πραγματικότητα: Το μήλο έπεσε στο έδαφος δίπλα σε εκείνον. Η πτώση του τον βοήθησε να καταλάβει τη βαρύτητα.
Credit: brightside.me

Ο Γαβριήλ Ράππος ανήκει στην μεγαλύτερη ίσως κινηματογραφική οικογένειας της Θεσσαλονίκης.

Εκτός από ιδρυτής του Ναταλί, ο κύριος Γαβριήλ είναι συγχρόνως ιδιοκτήτης του “Μακεδονικόν” -του ποιοτικότερου χειμερινού κινηματογράφου της πόλης- αλλά και του ‘Βακούρα’, ενώ τα τελευταία χρόνια στην ιδιοκτησία του έχει περιέλθει και το έτερο θερινό ‘Απόλλων’, το οποίο πλέον δουλεύει η μικρότερη του κόρη.

Σινεματζής εδώ και μισό αιώνα, δεν αποχωρίζεται εύκολα την θέση πίσω από το ταμείο, όπου και τον συναντήσαμε.   Αυτή είναι η ιστορία του.

Κύριε Ράππο, πώς άρχισαν όλα; Καταρχήν, είστε από εδώ, Θεσσαλονικιός; Γεννήθηκα στα Στάγειρα Χαλκιδικής, το 1945. Το 1962 ήρθα στην Θεσσαλονίκη για σπουδές, Εργοδηγός Δομικών Έργων στον Ευκλείδη. Τον παλιό καλό Ευκλείδη, όχι αυτό το τρελοκομείο που είναι σήμερα.

Ο κινηματογράφος ήρθε εντελώς τυχαία στην ζωή μου. Αγαπούσα το σινεμά όπως όλοι, δεν ήταν όμως όνειρο μου να ασχοληθώ με αυτό επαγγελματικά. Ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία.

Δηλαδή; Ο άντρας της αδερφής μου ήταν μηχανικός κινηματογράφου. Όταν, λοιπόν, πήρα την πρώτη μου υποτροφία από τον Ευκλείδη – 13 χιλιάδες δραχμές- ανοίξαμε τον πρώτο μας θερινό κινηματογράφο, τον “Ποσειδώνα”, δίπλα από το Ποσειδώνιο. Εγώ συνέχισα κανονικά τις σπουδές μου, και τα καλοκαίρια βοηθούσα στην πόρτα κτλ, και σιγά σιγά μπήκα πιο ενεργά στην δουλειά. Στην πορεία αγάπησα τον κινηματογράφο.

Έπειτα; Έπειτα αρχίσαμε να επεκτεινόμαστε. Πήραμε το ‘Αύρα’ στην Χαριλάου (1965), και από εκεί και πέρα άρχισε μια πορεία με δεκάδες κινηματογράφους που κράτησε πολλά χρόνια.

Τότε ήταν που συνειδητοποιήσατε ότι αυτό πρόκειται να είναι το επάγγελμα σας; Ούτε τότε!Κοίταξε να δεις, εγώ αγαπούσα αυτό που σπούδαζα, και ήθελα να ασχοληθώ με αυτό. Όταν τελείωσα από φαντάρος όμως, το 1970, δεν υπήρχε κανένας από τους καθηγητές μου να με υποστηρίξει στη δουλειά. Ετοιμαζόμουν να φύγω για Σαουδική Αραβία – λίγο τυχοδιώκτης γαρ- αλλά η μανούλα μου φαγώθηκε να μη φύγω.Οπότε συνέχισα τη δουλειά με τον γαμπρό μου, εδώ στους κινηματογράφους.

Τι είναι αυτό που κάνει το θερινό σινεμά τόσο ξεχωριστό κατά την γνώμη σας; Η ελευθερία. Μπαίνεις μέσα, βλέπεις το έργο, καπνίζεις, τρως, πίνεις, είσαι ελεύθερος, είναι διαφορετικά. Βοηθάει και ο καλός καιρός, μέχρι ένα σημείο βέβαια. Να μην κάνει πολύ ζέστη ώστε να είναι ευχάριστες οι συνθήκες που βλέπεις μια ταινία.

Το κοινό της Θεσσαλονίκης τον αγαπάει τον κινηματογράφο; Τι σας λέει η πείρα σας; Πολύ! Είναι τακτικοί πελάτες. Δεν τον παράτησε η Θεσσαλονίκη τον κινηματογράφο. Και ειδικά τον δικό μας. Γι’ αυτό και εμείς τον φροντίζουμε τόσο, σαν στολίδι. Θέλουμε όλα να τα έχουμε προσεγμένα.

Αν είναι έτσι γιατί έχουν μείνει τόσο λίγοι θερινοί κινηματογράφοι στην πόλη; Η μεγάλη κατηφόρα για τα θερινά άρχισε την εποχή της ανοικοδόμησης. Μετά την Χούντα, και κυρίως από την δεκαετία του ’80 και μετά. Όλα σχεδόν γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες, και μπαράκια, και καφετέριες. Έπειτα, μεγάλο ρόλο έπαιξε και η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, και του βίντεο. Από τότε άρχισε ο κόσμος να μένει μέσα, και τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Μπορώ να σου πω, μάλιστα, ότι η τηλεόραση έκανε πολύ μεγαλύτερη ‘ζημιά’ στους κινηματογράφους απ’ ότι κάνει σήμερα το ίντερνετ και η πειρατεία.

Και οι μεγαλύτεροι “εχθροί” του θερινού; Τα αυτοκίνητα και τα σπιτάκια της Χαλκιδικής, “οι καλύβες” που λέω εγώ (γέλια). Από ‘κει και πέρα, ο καιρός –φυσικά-, και το ποδόσφαιρό. Ας πούμε φέτος με το Μουντιάλ είναι ένα κακό καλοκαίρι για μας.

Ας περάσουμε στο Ναταλί. Ποια είναι η ιστορία του; Έψαξα οικόπεδο, το χτίσαμε όλο μόνοι μας, και ανοίξαμε πρώτη φορά το βράδυ της 3ης Ιουνίου του 1970. Το όνομά του το πήρε από την ομώνυμη παράσταση της Βουγιουκλάκη, που είχε μεγάλη επιτυχία εκείνη την χρονιά.

Και η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία που έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια; Το ’77 με το “Σεισμός Στο Κρεβάτι Μου” (Il Bisbetico Domato). Κόσμος και ουρές ατελείωτες. Έκοψε συνολικά 65.000 εισιτήρια όλη τη σεζόν, που είναι ο μεγαλύτερος αριθμός ευχητηρίων τα τελευταία 30 – 40 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια πολύ καλές εισπράξεις κάνει ο Woody Allen. H καλύτερη χρονιά εισπρακτικά μετά τον μεγάλο σεισμό του 1978 ήταν η περσινή, με 22.000 εισιτήρια. Μάλλον ο κόσμος δεν έφυγε για διακοπές λόγω κρίσης, οπότε ξαναγύρισε στην πόλη και στο θερινό. Για να έχετε πάντως μια ιδέα του τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί να σας πω ότι από το 1993 που άρχισαν να παίζονται οι ταινίες πρώτης προβολής στα θερινά τα εισιτήρια κυμαίνονται μεταξύ 16.000 και 20.000 ανά σεζόν. Αν πέσουμε κάτω από τα 10.000 εισιτήρια δεν μπορούμε να επιβιώσουμε.

Αλήθεια, γιατί είχε επικρατήσει να παίζονται χειμωνιάτικες επαναλήψεις στα θερινά, και από πότε άρχισαν να παίζονται ταινίες πρώτης προβολής σε αυτά; Γιατί δεν έβγαιναν ταινίες το καλοκαίρι. Το Χόλυγουντ δηλαδή έβγαζε φιλμ, αλλά αυτά προβάλλονταν σε αίθουσες τον χειμώνα, δεν τα προγραμμάτιζαν οι εταιρείες διανομής να τα στείλουν σε θερινά. Έπρεπε να περιμένουν την κατάλληλη εποχή εισπρακτικά. Τότε δεν υπήρχε και το βίντεο που σε ανάγκαζε να προλάβεις να βγάλεις γρήγορα την ταινία. Η πρώτη προβολή κατά την διάρκεια του καλοκαιριού ξεκίνησε εδώ όταν άνοιξαν τα Village.

Πολλοί όμως έχουν συνδυάσει το θερινό σινεμά με τις χειμωνιάτικες επαναλήψεις… Ναι, αλλά αυτό γίνονταν παλιά. Τώρα ξεκινάει μια καλή ταινία να παίζεται τον Δεκέμβρη οπότε όποιος ήταν να πάει να την δει, πήγε. Δεν μπορούμε να το διακινδυνεύσουμε. Τώρα οι επαναλήψεις είναι πεθαμένες.

Πώς επιλέγετε ποιες ταινίες θα προβληθούν στο Ναταλί;

Καταρχήν, επιλέγεις τις εταιρείες με τις οποίες θα συνεργαστείς. Εμείς συνεργαζόμαστε με όλους, αλλά κατά κύριο λόγο με την Feel Good, τη Village και την Odeon. Οπότε, αναλόγως με τον πρόγραμμα των εταιρειών διαλέγουμε κι εμείς. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις ποια ταινία θα κάνει την διαφορά. Ας πούμε το Mama Mia, το είχα προγραμματίσει για μία μόνο εβδομάδα προβολής, χωρίς να βάζω στο νου μου ότι θα μπορούσε να γίνει τόσο μεγάλη επιτυχία. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, κοιτάνε τα παιδιά και το ίντερνετ, τις κριτικές, τις βαθμολογίες, και κινούμαστε αναλόγως.

Και τις ταινίες στο ‘Μακεδονικόν’, που είναι πάντα τόσο ποιοτικές και ιδιαίτερες; Τις διαλέγω εγώ, βέβαια, αλλά βοηθούν και οι εταιρείες που γνωρίζουν πια το ύφος μας και μας προτείνουν τα κατάλληλα φιλμ. Ξέρουν ότι κανείς άλλος δεν τολμάει να παίξει Lynch λόγου χάρη στην πόλη.

Ακριβώς, κι αν εκλείψουν τέτοιου είδους κινηματογράφοι υπάρχουν ολόκληρες κατηγορίες ταινιών που απλά δεν θα μπορούμε να τις δούμε πουθενά.. Κι όμως, αυτοί οι κινηματογράφοι σαν το Μακεδονικόν δε θα κλείσουν ποτέ, γιατί έχουν ένα σινεφίλ κοινό που είναι πολύ φανατικό. Σε πληροφορώ πως τα μεγάλα σινεμά που παίζουν τα εμπορικά είναι πιο εύκολο να την πατήσουν. Ήδη οι πολυκινηματογράφοι δεν τα παν καλά τα τελευταία χρόνια. Δες ας πούμε τα Village στο Cosmos. Για να πας μέχρι εκεί σου κοστίζει ένα ακόμα εισιτήριο σε βενζίνη. Το σκέφτεται διπλά ο άλλος.

Τι είδους ταινίες προτιμάει να δει ο κόσμος το καλοκαίρι; Ελαφρές ταινίες. Βασικά κωμωδίες, κομεντί, περιπέτειες.

Και οι ηλικίες; Έχει ηλικία το θερινό; Δυστυχώς δεν έρχεται η νεολαία, ίσως επειδή δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους μεγάλους κινηματογράφους, τα πολυσινεμά, με τις εύκολες ταινίες. Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού είναι από τα 30 – 40 και πάνω.

Οι μικροί κινηματογράφοι τα εχθρεύονται τα πολυσινεμά; Θα σου πω για τα θερινά. Ο θερινός ο κινηματογράφος δεν πρέπει να εχθρεύεται τα μεγάλα σινεμά, γιατί από τη στιγμή που άνοιξαν αυτοί μπορέσαμε κι εμείς να έχουμε πρώτες προβολές στο πρόγραμμα μας, πράγμα που μας έσωσε από τις επανεκδόσεις. Από την άλλη, για τα χειμερινά σινεμά του κέντρου, η έλευση των μεγάλων είναι κάτι που μας βουλιάξε. Δεν μπορείς να τους πας κόντρα όμως, δεν έχει και νόημα, μιας που πίσω από αυτούς υπάρχουν οι εταιρείες διανομής.

Ποιον κινηματογράφο από αυτούς που έχετε σήμερα αγαπάτε περισσότερο; Το Ναταλί (χαμογελάει πλατιά). Ασχολούμαι από τον Γενάρη κάθε χρόνο, για να είναι όλα έτοιμα το καλοκαίρι. Ούτε διακοπές, ούτε τίποτα. Κάθε χρόνο πρώτος ανοίγω και τελευταίος φεύγω. Μια φορά έκανα το λάθος να πάω διακοπές και το μετάνιωσα. Δεν ησυχάζω. Μόνο όταν δεν θα μπορώ άλλο να έρχομαι, τότε θα κάτσω σπίτι. Το σινεμά είναι ψώρα. Κάθε φορά που έχουμε μια πρεμιέρα αρρωσταίνω από την αγωνία για το πώς θα πάει. Και δε συνηθίζεται ποτέ αυτό, δεν χαλαρώνεις ποτέ. Βάζεις την καινούρια ταινία και είσαι άρρωστος μέχρι να κλείσει το ταμείο. Από την άλλη, έτσι δε βαριέσαι ποτέ σε αυτή τη δουλειά.

Eίστε αισιόδοξος για το μέλλον του θερινού κινηματογράφου στην πόλη; Η αλήθεια είναι πως δεν βλέπω μέλλον, γιατί δεν υπάρχει και η νεολαία που θα πρέπει ασχοληθεί για να το στηρίξει. Δεν υπάρχει επιχειρηματίας στην Ελλάδα που να ασχοληθεί με το θερινό σήμερα.

Σινέ Ναταλί

Λεωφόρος Μεγ. Αλεξάνδρου 3 

Tηλ.: 2310 829 457 

facebook:Natali Cinema

Πηγή

Tο Σάββατο πριν το Μεγάλο Σάββατο και σύμφωνα με το χριστιανικό εορτολόγιο είναι γνωστό ως Σάββατο του Λαζάρου. Αναφέρεται σε ένα από τα θαύματα του Χριστού, που περιέχονται στα ιερά κείμενα της Εκκλησίας.

Ο Λάζαρος ο επονομαζόμενος και Δίκαιος ή Τετραήμερος, αρρώστησε βαριά και πέθανε, σε ηλικία μόλις 30 χρονών (Ιωάννου ια’ 1-44).

Κατά την Καινή Διαθήκη, οι αδελφές του ειδοποίησαν τον Ιησού ο οποίος βρισκόταν στη Γαλιλαία ότι ο φίλος του ασθενεί βαρέως.

Στους μαθητές του είπε ότι ο φίλος του κοιμήθηκε και ότι θα μεταβεί στη Βηθανία για να τον ξυπνήσει. Όταν έφθασε στη Βηθανία με τους μαθητές του, η Μαρία του παραπονέθηκε ότι αν ερχόταν εγκαίρως δεν θα πέθαινε ο αδελφός της.

Ο Ιησούς δάκρυσε και ζήτησε να τον οδηγήσουν στον τάφο -ένα σπήλαιο φραγμένο με πέτρα βαριά. Παρότι προειδοποιήθηκε ότι, η οσμή θα ήταν ανυπόφορη, περίμενε να ανοίξει η είσοδος του τάφου και υψώνοντας φωνή μεγάλη είπε: «Λάζαρε δεύρο έξω!».

Ο Χριστός ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του -εξού και ο χαρακτηρισμός «Τετραήμερος».

Γιατί ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ μετά την Ανάστασή του

Η λαϊκή παράδοση θέλει τον Λάζαρο σκυθρωπό και αγέλαστο μετά την Ανάστασή του. Μάλιστα, δικαιολογεί τη θλίψη του αυτή στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον κόσμο των νεκρών.

Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι γέλασε μόνο μία φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε αποφθεγματικά: «το ένα χώμα κλέβει το άλλο».

Τι απέγινε ο Λάζαρος μετά την Ανάσταση

Όπως ήταν φυσικό, το θαύμα της εγέρσεως του Λαζάρου εξέγειρε τους Ιουδαίους και «εβουλεύσαντο οι αρχιερείς, ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν» (Ιω. ιβ΄ 9-11), καθότι ήταν το ζωντανό τεκμήριο του θαύματος. Ετσι ο Άγιος διωκόμενος από τους Ιουδαίους καταφεύγει στη νήσο Κύπρο, όπου τον συναντούν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και τον χειροτονούν πρώτον επίσκοπο Κιτίου.

Το αρχαίο Κίτιο, η πόλη του φιλοσόφου Ζήνωνος είχε τη μεγάλη τιμή να ευαγγελισθεί το λόγο της Αληθείας όχι από έναν απλό εργάτη του Ευαγγελίου αλλά από ένα προσωπικό φίλο του Κυρίου. Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο επίσκοπο Κωνσταντίας της Κύπρου (367-403), ο δίκαιος Λάζαρος έζησε άλλα τριάντα χρόνια μετά την έγερσή του. «Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ήταν τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά δε το αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έζησε, και ούτω πρός Κύριον εξεδήμησε κοιμηθείς».

Ένας μουσικός διάλογος των Αριάδνη & Εύη

Οικιακά ή καριέρα; Παιδιά ή σπουδές;
Υπάρχουν σωστές επιλογές ή πάντα υπάρχει ένα κενό;
Είσαι γυναίκα και παλεύεις να είσαι τέλεια Και μετά; Τι κάνεις μετά;

Τέσσερις φαινομενικά διαφορετικές γυναίκες συναντιούνται για πρώτη φορά στον προθάλαμο ενός γυναικολόγου. Η αναμονή τους γίνεται αφορμή να ξετυλιχτεί ένα μουσικό κουβάρι γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα και γυναικεία αρώματα σε μια jukebox μουσική παράσταση που μπλέκει τους ήχους και ταξιδεύει σε πολλά μουσικά μονοπάτια.

Σισσυ:

Φοιτήτρια της Καλών Τεχνών. Μένει ακόμα με τους γονείς της. Θέλει να συνεχίσει τις σπουδές της στο Λονδίνο. Καταπιέζεται από τα πάντα.
«Επιτέλους ήρθε η ώρα να ζήσω όπως θέλω εγώ, μόνη μου!»

Σάσα:

Εργάζεται σε εταιρία εισαγωγών. Ερωτευμένη με τον έρωτα. Έγκυος κατά λάθος. Ζει μόνη, πρώην partyanimal.
«Στον έρωτα μπαίνεις ολόκληρος ή καθόλου»

Σούλα:

Επαγγελματίας νοικοκυρά και μητέρα. Πτυχιούχος στην μπιριμπα. Αγαπαει τον άντρα της, καταπιέζει τα παιδιά της.
«Οικογένεια δεν είναι μόνο το κυριακάτικο τραπέζι. Είναι πολλαπλασιασμός προβλημάτων»

Νάνσυ ή σκύλα:

Στέλεχος πολυεθνικής. Προγραμματίζει λεπτομερώς τα πάντα, ακόμα και το πότε θα κάνει παιδί.
«Δεν έχουν όλες την αντοχή να ακολουθούσουν τα όνειρα τους, η καριέρα απαιτεί θυσίες»

Με τις:
Άννυ Μπέρκα
Εύη Βασιλειάδου
Νατάσα Κοψαχείλη
Νίκη Χατζοπούλου

Πιάνο: Γιώτα Νικόλτσιου
Κιθάρα: Κώστας Θεοφανίδης
Μπάσο: Γιώργος Παύλου
Τύμπανα:Κώστας Γονίδης

Σκηνοθετική επιμέλεια: Ελισάβετ Σταυρίδου
Ενορχήστρωση – Σύνθεση μουσικής: Εύη Βασιλειάδου
Σενάριο – Στίχοι: Αριάδνη Κ

Σας περιμένουμε στην πιο θηλυκή παράσταση της χρονιάς.

The barrister lounge cafe + bookshop / Φράγκων 3 Θεσσαλονίκη / 7-14-21 Απριλίου.

Περιορισμένος αριθμός θέσεων παρακαλώ να κάνετε κράτηση των εισιτηρίων από πριν για την αποφυγή παρεξηγήσεων.

Τηλ κρατήσεων: 6984921284

Καθώς δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι απ” όλο τον κόσμο την γνώρισαν αυτήν την εβδομάδα.

Πριν λίγες ημέρες, το Vimeo ανακήρυξε ως «ταινία μικρού μήκους της εβδομάδας» και STAFF PICK, την εξαιρετική δεκάλεπτη «My Stuffed Granny» της Έφης Παππά. Χάρηκα πολύ: είδα την ταινία στο σινεμά και την καταχειροκρότησα, και μάλιστα τρεις φορές.

Την πρώτη, στην Σύρο, στο Φεστιβάλ Animasyros. Την δεύτερη στο ίδιο μέρος τη βραδιά της τελετής (ξαναπροβλήθηκε γιατί βραβεύτηκε). Και την τρίτη πρόσφατα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Χαμούλης, πανικούλης, είναι οι Βάρβαροι να έρθουν σήμερα, και ναι, μες στην καραντίνα το Casa de Papel είναι μια κάποια λύσις. Οπότε, άσε εδώ απ’ έξω την ομπρέλα σου και επιχείρημα για το πόσο μέτρια είναι τεχνικά η ιστορία του Καθηγητής και των Πόλεων, και πάμε στο ζουμί.

Θα δω, θα δεις, θα δούμε 4η σεζόν, κι έχουμ’ ελπίδες γι’ αυτή. Ελπίδες ότι θα ‘ναι καλύτερη απ’ την 3η. Ελπίδες ότι θα ‘ναι καλή γενικώς (όχι μεγάλες). Μα για να γίνουν αυτά, θα πρέπει να ‘χουν αποφύγει οι Ισπανοί φίλοι 4 πολύ μεγάλες κακοτοπιές. Και γρήγορα-γρήγορα, χωρίς προλόγους εξηγούμαι:

1. ΔΕΝ πρέπει να γίνει λαϊκή επανάσταση!

Κατά κει πάει το πράμα, το ξέρω, αλλά δεν πρέπει να πάει. Το Casa de Papel έδειχνε εξ αρχής μια διάθεση… (ψευδο)επαναστατική! Τσιτάτα τύπου: Δεν θα ληστέψουμε, θα τυπώσουμε απ’ το μηδέν. Τραγούδια Μπέλα Τσάο! και “χτυπήματα στον καπιταλισμό”. Όμως η αλήθεια είναι πως, όλο αυτό έγινε για να ‘χουν τον κόσμο μαζί τους. Για ν’ ασκήσουν πίεση στο κράτος μέσ’ απ’ την αγάπη της κοινής γνώμης. Και στο φινάλε, φίλε (δεύτερε εαυτέ μου!) Προφεσόρ, αν ήσουν ο Ρομπέν των Δασών, θα τα μοίραζες. Εσύ έκανες τρελίτσες στα νησιά με τη Ρακέλ, και μπράβο σου, είσαι ένας τρομερά επιτυχημένος κλέφτης, αλλά δεν είσαι ο Τσε Γκεβάρα. Αν λοιπόν η ιστορία σου το πάει προς τα κει, το μόνο που θα καταφέρει είναι να εκμεταλλευτεί χυδαία την ιδέα της επανάστασης και (κυρίως εκείνη) της δικαιοσύνης. Κι άρα, να φανεί πολύ λίγη μπροστά σε πραγματικά επαναστατικές “παραβατικές” ιστορίες, όπως αυτή του V for Vendetta, του Υποκινητή, και άλλων πολλών ταινιών που λίγο ως πολύ τις ψιλοκόπιαρες. Γι’ αυτό άσε τις ιδεολογίες, άσε το λαό στην ησυχία του, άσ’ τα φιλοσοφικά και κάνε τη δουλειά σου. Πάρ’ τους τα λεφτά!

2. ΔΕΝ πρέπει να πεθάνει η Ναϊρόμπι!

ΕΝΑΝ χαρακτήρα είχε η σειρά, που ΟΛΟΙ τον συμπαθούσαν. Ούτε ο Καθηγητής, ούτε ο Μπερλίν, ούτε η Τόκιο (καλά, γελάω!), ούτε καν ο Μόσχα δεν είχαν την απόλυτη συμπάθεια του κοινού. Ένας την είχε: η Ναϊρόμπι! Και κάπου το προσπάθησαν να της χαλάσουν το μύθο στην 3η σεζόν, αλλά δεν το κατάφεραν. Η Ναϊρόμπι λοιπόν, είναι ο μόνος άνθρωπος που στ’ αλήθεια τόσο πολύ μας ενδιαφέρει απ’ αυτή τη σπείρα. Είναι συμπαθητική, είναι δυναμική, είναι ΧΡΗΣΙΜΗ, είναι έξυπνη, έχει πραγματικά ωραία ιστορία πίσω της, άρα; Άρα ΔΕΝ μπορεί να είναι νεκρή! Γιατί αν είναι, ποιος θα δει παρακάτω μωρέ;

3. Η Άλις ΔΕΝ πρέπει να είναι η Τατιάνα!

Υπερβολή! Ντάξει, δηλαδή απ’ τις δυο γυναίκες που είχε η ισπανική αστυνομία επικεφαλής, ο Προφεσόρ έριξε τη μία κι ο αδερφός του τα είχε παλιά με την άλλη; Χάθηκαν οι διαπραγματευτές; Ε, μεγάλες σεναριακές ευκολίες παιδιά, δουλέψτε το λίγο παραπάνω…

4. ΔΕΝ πρέπει να μείνει ζωντανή μόνο η Τόκιο!

Το διάβασα, έφριξα, το γράφω για να φρίξεις: Υπάρχει ένα σενάριο που λέει πως, οι αφηγήσεις που ακούμε απ’ την Τόκιο 3 σεζόν τώρα, είναι κατάθεση στην αστυνομία. Και ακούμε μόνο Τόκιο, γιατί είναι η μόνη που γλύτωσε και παραμένει ζωντανή. Οπότε, ακούστε παλικάρια εκεί στην Ιβηρική: επειδή είναι γνωστό ότι το σινεμά κι η τηλεόρασή σας έχει μια ροπή προς το μελόδραμα, δεν θα πω τίποτα αν αποφασίσετε να τους πεθάνετε όλους. Όμως όλους! Δεν μ’ αρέσει, αλλά να πάει το παλιάμπελο. Αλλά να τους πεθάνετε όλους, ΕΚΤΟΣ απ’ τον εκνευριστικό, ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΧΡΗΣΤΟ κι ανίκανο χαρακτήρα, αυτό πια θα είναι άνω ποταμών! Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, θα ‘χετε περάσει ένα εξαίρετο μήνυμα (αν θες να κάνεις δουλειά και να μη σου βράζουν κόλλυβα στο φινάλε, ΜΗΝ βάζεις στην ομάδα κυκλοθυμικές ξερόλες με αποψάρα και παντελή αδιαφορία για τους κανόνες στο σχέδιο). Και μπράβο σας! Αλλά καλύτερα όχι, γιατί έχουμε δώσει ήδη τόσο χρόνο σε τούτη τη σειρά, κι ο μόνος λόγος που δεν κλαίμε ήδη για τις πεταμένες ώρες μας, είναι η ελπίδα για ένα καλό φινάλε, διάολε…

provocateur.gr

Μπορεί στις μέρες μας το Ίντερνετ να αποτελεί εργαλείο πληροφόρησης για το σeξ ή ακόμα και εικονικό τόπο γνωριμιών, που βοηθάει χιλιάδες ανθρώπους να βρούνε το ταίρι τους, όμως η τεχνολογία υπόσχεται να φέρει ακόμα πιο ριζοσπαστικές αλλαγές σχετικά με την εpωτική συνεύρεση στο μέλλον!

Όπως αποκάλυψε η σeξολόγος και θεραπεύτρια Δρ Laura Berman στη Wall Street Journal, στο μέλλον θα δούμε πολλά επαναστατικά γκάτζετ και προϊόντα που σχετίζονται με το σeξ. Σε 10-15 χρόνια θα υπάρχουν ρομπότ που όχι μόνο θα μοιάζουν με πραγματικούς ανθρώπους, αλλά θα προσφέρουν και ρεαλιστική αίσθηση κατά τη διάρκεια της πράξης, ενώ θα μπορούν να προγραμματιστούν ακόμα και για να μιλάνε κατά τη συνουσία.

Σύμφωνα με την Berman, σύντομα θα μπορούμε να βιώνουμε έντονες σeξουαλικές εμπειρίες χωρίς καν να αγγιζόμαστε, μεταδίδοντας ερεθίσματα ο ένας στον άλλο με ένα μόνο κλικ. Η απόσταση πλέον δεν θα αποτελεί εμπόδιο στη σχέση δύο ατόμων, αφού κάποιος θα μπορεί να βρει το ταίρι του και να διατηρεί μία υγιή (;) σeξουαλική σχέση από μακριά.

Άλλη μία εξέλιξη που η Berman θεωρεί πιθανή στο άμεσο μέλλον είναι η οριστική θεραπεία των σeξουαλικών δυσλειτουργιών, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Τέλος, όσον αφορά το αδύναμο φύλο, θα μπορεί να διεκδικήσει μεγαλύτερους και πιο έντονους ορyασμούς με τη μεγέθυνση του σημείου G.

Τα πρωινά του Σαββατοκύριακου ήταν και παραμένει ιεροτελεστία, καθώς όλα τα παιδιά βλέπουν αγαπημένα κινούμενα σχέδια.

Έχετε όμως ποτέ αναρωτηθεί πως θα ήταν οι αγαπημένοι μας ήρωες των κινουμένων σχεδίων ως πραγματικοί άνθρωποι; Τα παρακάτω σκίτσα σας λύνουν αυτή την απορία…

1. O Phillip J. Fry από το Futurama

Futurama is known for its unique cartoon style, but what if Fry was drawn more realistically? I don’t know. He’s kind of cute, if still a bit of a dope.

2. Η Meg Griffin από το Family Guy

3. Ο Captain Hook από το Peter Pan

4. Ο Splinter από τα Χελονώνιντζάκια

5. Η April O’Neil από τα Χελονωνιντζάκια

6. Ο Leonardo, ο Raphael, ο Michelangelo, και ο Donatello από τα Χελονωνιντζάκια

7. Ο Zuko και η Mai από το Avatar: The Last Airbender

8. Ο Buzz Lightyear από το Toy Story

9. Ο Calvin και ο Hobbes

10. Η Lilo & ο Stitch

11. Charizard από το Pokémon

12. Ο Τίγρης από το Γουίνι το Αρκουδάκι

13. Ο Jack και η Sally από τον Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη

14. Η Τζέσικα Ράμπιτ από το Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;

15. Ο Ποπάι

Credit: diply.com

Μέσα σε έναν κύβο που αλλάζει διαρκώς εικόνες, μια χορεύτρια μαγεύει συνδυάζοντας τον χορό με το projection mapping στο BAMΆs Fishman Theatre.

Η Adrien M και η Claire B συνδυάζουν το χορό με την τεχνολογία και είναι μαγικό!

Πηγή