Κατηγορία: Τέχνη-Πολιτισμός

Έχετε βαρεθεί να βλέπετε φωτογραφίες από την καθημερινότητα; Μια γυναίκα να απλώνει την μπουγάδα της, μπαλαρίνες κλπ…

Αν ναι, τότε φανταστείτε όλες αυτές τις σκηνές… υποβρύχια! Τα έργα του Andreas Franke μπορεί να τα απολαύσει κανείς ΜΟΝΟ 27 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, στο ναυάγιο USNS General Hoyt S.Vandenberg.

Πηγή

Για πρώτη φορά στην Αθήνα έρχεται για να σας εντυπωσιάσει το Athens Retro Festival!

Περνώντας την εντυπωσιακή είσοδο σας περιμένει ένας άλλος κόσμος βγαλμένος από την μηχανή του χρόνου.

Η ειδική διακόσμηση σε πάει σε δεκαετίες του 60’ 70’ & 80’ που θα ξανά ζωντανέψουν για να σας χαρίσουν μια αξέχαστη εμπειρία.

Διαδραστικά δρώμενα ,θεματικά μπουθ, Παλαιά οχήματα, εκθεσιακά συλλεκτικά κομμάτια, κουστούμια, μοντέλα, χτενίσματα ρετρό και μακιγιάζ, χειροτεχνήματα, φαγητό, ποτό, μουσική εποχής από Djs αλλά και πίστα με ειδικό φωτισμό για ξέφρενους χορούς και πολλές εκπλήξεις θα πλαισιώσουν την εκδήλωση κατά το τριήμερο.

Ένα μεγάλο Retro Festival σε περιμένει στην καρδιά της Αθήνας στο Παλαιό Αμαξοστάσιο Ο.Σ.Υ Πειραιώς & Ερμού έναντι Τεχνόπολις από τις 29/7 έως 31/7 με ώρες λειτουργίας 17:00 έως 02:00

Τιμή εισόδου 2,00€

Άνεργοι, πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ, παιδιά ηλικίας έως 3 χρονών παρέχεται δωρεάν είσοδος.

Επίδειξη του κατάλληλου δικαιολογητικού στην είσοδο.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε ΕΔΩ

Πολύ πριν μπει στη ζωή μας το Photoshop, οι αποκαλούμενοι «φωτογράφοι πνευμάτων» κατάφερναν και «πείραζαν» με πειστικό τρόπο φωτογραφίες για να έχουν ένα τρομακτικό και… στοιχειωμένο αποτέλεσμα.

Ένας τέτοιος ήταν και ο William Hope, γνωστός «φωτογράφος πνευμάτων» των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Hope ηγούνταν μάλιστα και της ομάδας The Crewe Circle, οι οποίοι ήταν ερασιτέχνες φωτογράφοι φαντασμάτων.

Πρόσφατα, ένας έφορος του National Media Museum ανακάλυψε μια σειρά από φωτογραφίες του Hope, σε ένα βιβλιοπωλείο στο Lancashire στη Βρετανία.

Πηγή

Είμαι μέρος μιας χαμένης γενιάς.

Πίστευα ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο και

ξέρω ότι μπορεί να σοκάρει αλλά ‘η ευτυχία έρχεται από μέσα μας’

είναι ένα ψέμα, ‘το χρήμα θα σε κάνει ευτυχισμένο’.

Έτσι, σε τριάντα χρόνια  θα λέω στα παιδιά μου

δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου.

Ο εργοδότης μου θα ξέρει ότι

έχω βάλει τις προτεραιότητές μου σωστά

το να δουλεύεις

είναι πιο σημαντικό από

Οικογένεια

Σας λέω μόνο αυτό:

Μια φορά και έναν καιρό

οι οικογένειες ήταν ενωμένες

αλλά αυτό δεν  ισχύει στην εποχή μου

είναι μια γρήγορη εποχή,

ΟΙ εμπειρογνώμονες μου λένε

Σε τριάντα χρόνια από τώρα, θα γιορτάζω τα δέκα χρόνια από το διαζύγιο μου.

Παραδέχομαι ότι  ζω σε μια χώρα που δεν την έφτιαξα εγώ.

Στο μέλλον

είναι  φυσιολογική η  καταστροφή του περιβάλλοντος

δεν θα μπορεί κανείς να πει ότι

για την Γη ενδιαφερόμαστε   εγώ και οι όμοιοί μου

Είναι προφανές ότι

η γενιά μου είναι απαθής και σε λήθαργο.

Είναι ανόητο να υποθέτουμε ότι

Υπάρχει ελπίδα.

Και όλα αυτά θα γίνουν αληθινά, εκτός αν μπορούμε να τα αντιστρέψουμε.

’The Lost Generation’, Jonathan Reed

Τώρα διαβάστε το ποίημα ανάποδα αρχίζοντας από το τέλος.

Οι δυο αντίθετες εκδόσεις του ποιήματος συμβολίζουν την τάση μας να βλέπουμε τα πράγματα είτε θετικά είτε αρνητικά. Και η αλήθεια είναι ότι είναι πραγματικά δική σας η επιλογή ποια από τις δυο θα υιοθετήσετε. Πιστεύουμε ξέρετε ποια είναι η καλύτερη!

Πηγή

Όπως αναφέρει η βρετανική Metro αλλά και η Dailymail oι Times της Σιβηρίας δημοσίευσαν φωτογραφίες από πρόσφατα ευρήματα αρχαιολόγων στη Μογγολία και όλοι ασχολούνται με τα “αθλητικά παπούτσια” της μούμιας.

Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το μουμιοποιημένο σώμα μίας γυναίκας που εκτιμάται πως πέθανε πριν από 1000 και πλέον χρόνια σε δύσβατη περιοχή τη Μογγολίας, στα όρη Altai .

Οι ιδιοι θεωρούν πως είναι ένα σημαντικό εύρημα, αφού η γυναίκα είναι μια κοινή θνητή και τους δίνει σημαντικά στοιχεία για την καθημερινότητα των αρχαίων κατοίκων της περιοχής.

Ωστόσο οι χρήστες του διαδικτύου έστησαν το δικό τους πάρτυ όταν δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες, αφού σε μία από αυτές κάποιοι ισχυρίζονται πως βλέπουν πως η μούμια φοράει αθλητικά παπούτσια και μάλιστα μάρκας Adidas, αφού έχουν τις τρεις χαρακτηριστικές ρίγες, ενώ κάποιοι ακόμα πιο ακραίοι άρχισαν να μιλούν για απόδειξη πως υπάρχει ταξίδι στον χρόνο.

Φυσικά οι επιστήμονες γελούν με όλα αυτά και κάνουν λόγο για παραδοσιακά “δετά” υποδήματα. Φυσικά το διαδικτυακό πάρτυ δεν σταματά. Μάλλον μόλις ξεκίνησε!

Τα χέρια της μούμιας

Και η επίμαχη φωτογραφία

Πηγή: dailymail.co.uk

Για το τελευταίο της πρότζεκτ, η καλλιτέχνης από το Ισραήλ, με το όνομα Sigalit Landau, αποφάσισε να βυθίσει ένα μαύρο φόρεμα στη Νεκρά Θάλασσα. 

Το φόρεμα βυθίστηκε στα γεμάτα αλάτι νερά το 2014 και πρόσφατα αφαιρέθηκε για το κοινό. Όπως μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες που ακολουθούν, το αποτέλεσμα είναι μαγικό.

Το πρότζεκτ της καλλιτέχνιδας αποτελείται από 8 συλλογές με φωτογραφίες με το όνομα Salt Bride (Η νύφη του αλατιού) και είναι εμπνευσμένο από το έργο του S. Asky με το όνομα Dybbuk.

Το έργο μιλά για μια νύφη που το σώμα της καταλαμβάνει το πνεύμα του νεκρού αγαπημένου της. Το φόρεμα που θα δείτε είναι μια ρέπλικα του αρχικού φορέματος του θεατρικού τη δεκαετία του 1920.

Η καλλιτέχνης έλεγχε την κατάσταση του φορέματος κάθε τρεις μήνες, με σκοπό να παρακολουθήσει την διαδικασία της κρυσταλλοποίησης που θα δείτε παρακάτω. Μπορείτε να τα δείτε στο μουσείο Marlborough Contemporary στο Λονδίνο μέχρι και τις 3 Σεπτέμβρη.

Ορισμένες ταινίες, όπως για παράδειγμα οι βιογραφικές, είναι προφανώς βασισμένες σε αληθινή ιστορία.

Οι 10 παρακάτω ταινίες ωστόσο είναι λιγάκι διαφορετικές και δεν γίνεται αμέσως προφανές πως έχουν βασιστεί στην αληθινή ζωή, επειδή η πλοκή τους ήταν είτε «χαζή» (όπως για παράδειγμα ο Jack Black που υποδυόταν έναν παπά που έγινε παλαιστής στην ταινία Nacho Libre) ή επειδή η ταινία έκανε τόσο μεγάλο πάταγο που δεν το συνειδητοποίησες (Rocky, Star Wars).

Πηγή

Από την ΒΑΓΙΑ ΜΑΤΖΑΡΟΓΛΟΥ

Ο μύθος της Σταχτοπούτας «αποδεικνύει» πως ένα ζευγάρι γοβάκια μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου, έλεγε ο Ντίσνεϊ, και σε αυτή την περίπτωση δεν έλεγε παραμύθια. Η μεταπτυχιακή εργασία της Θεσσαλονικιάς Εύης Μίτσαλα το ψάχνει λίγο περισσότερο: γοβάκια, σταράκια, πεδιλάκια, μποτάκια μαρτυρούν πολλά για τις ψυχές των μητροπόλεων.

«Προδίδουν» διάφορες ταυτότητες και ιδιότητές μας φανερώνοντας ηλικία (παπούτσια αγκαλιάς, παιδικά, εφηβικά), φύλο, δραστηριότητες (αθλητικά, ορειβατικά), δεξιότητες και ικανότητες (μπαλαρίνες μπαλέτου, ποδοσφαιρικά, running), φυσική κατάσταση-ασθένειες (ορθοπεδικά), κοινωνική τάξη (Jimmy Choo!), επάγγελμα (αρβύλες στρατιωτικές, σαμπό ιατρικά), γούστο-στιλ, στοιχεία του χαρακτήρα μας (τόλμη, επιθετικότητα, χιούμορ).

Ενίοτε λειτουργούν ως USB για το παρελθόν και τις μνήμες μας, προφανώς και γι’ αυτό οι ντουλάπες μας βογκάνε από σχεδόν αφόρετα ζευγάρια που δεν θα πατηθούν ποτέ ξανά (για να μη χαλάσουν). Αλλάζουν τη διάθεση και τον βαθμό αυτοπεποίθησής μας όπως ένα ωραίο χτένισμα ή ένα ρούχο που φυσάει. Έχουν «μαγικές» ιδιότητες: «Δώσε σε ένα κορίτσι τα κατάλληλα παπούτσια και θα κατακτήσει τον κόσμο» υποστήριζε η Μέριλιν, τη στιγμή που σήμερα θεωρούμε πως συγκεκριμένα μοντέλα μπορούν, ας πούμε, να βελτιώσουν τις (αθλητικές ή ακόμα και ερωτικές) επιδόσεις μας.

Μπορούν να παίξουν μέχρι και σεξουαλικό ρόλο (φετίχ), έχουν χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο πολιτικής-ακτιβιστικής δράσης (ο Μπους το γνωρίζει, καθώς έφαγε κάποτε ένα παπούτσι στο κεφάλι). Πρωταγωνιστούν σε ρήσεις λαϊκής σοφίας («παπούτσι απ’ τον τόπο σου…»), στη διαφήμιση, την τηλεόραση, τα παραμύθια, τα τραγούδια (από το «Blue Suede» του Καρλ Πέρκινς στο «Walking in my Shoes» των Depeche Mode), παντού! Δεν είναι απλώς ένα αντικείμενο καθημερινής ανάγκης, ούτε και μια απλή λεπτομέρεια που ολοκληρώνει ένα στιλιστικό αμπαλάζ. Είναι όλα αυτά, και πολλά άλλα.

Είναι φορέας ποικίλων συμβολισμών. Είναι κριτήριο εκτίμησης και αυτοεκτίμησης: «Η μαμά λέει πως μπορείς να πεις πάρα πολλά πράγματα για κάποιον με βάση τα παπούτσια που φοράει» διδάχτηκε πολύ σωστά ο Φόρεστ Γκαμπ. Είναι επιθυμία και απόλαυση, μέσο νοηματοδότησης της ίδιας της ζωής αλλά και λυτρωτική θεραπεία σε δύσκολα προσωπικά προβλήματα. Όπως έλεγε και η Κάρι Μπράντσο, η γυναίκα που αποκατέστησε (και αύξησε) την τιμή του παπουτσιού ανάγοντάς το σε αντικείμενο λατρείας: «Είναι δύσκολο να πατάς στα παπούτσια μιας single, γι’ αυτό και χρειάζεται πού και πού αυτά να είναι ιδιαίτερα και ακριβά για να κάνουν τη διαδρομή πιο διασκεδαστική». Και για να θυμηθούμε και τον αγαπημένο της Μανόλο Μπλάνικ: «Ο γρηγορότερος τρόπος να μεταμορφώσεις μια γυναίκα είναι τα παπούτσια».

Τι είναι το κοινωνικό-ακτιβιστικό design, στο οποίο υπάγεται η μεταπτυχιακή σου εργασία; Είναι το design που γίνεται χωρίς εμπορικές προσεγγίσεις, για την κοινωνία. Είναι ένα εργαλείο με το οποίο μπορείς να πετύχεις, ίσως, κάποια κοινωνική αλλαγή. Είναι ένα μέσο για να απαντήσεις στις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες, τις γεωπολιτικές αλλαγές και τις οικονομικές πρακτικές. Ένας τρόπος αφύπνισης. Η εργασία μου, που όντως εντάσσεται στο κοινωνικό ακτιβιστικό design, οπτικοποείται μέσα από τρία μέρη: μία διαδραστική εγκατάσταση τέχνης, ένα φωτορεπορτάζ και τη χρήση της τυπογραφίας ως τέχνη σε δημόσιους χώρους.

Πώς συσχετίζεις τα παπούτσια με την έννοια της ταυτότητας ή, καλύτερα, των ταυτοτήτων μας; Τα παπούτσια λειτουργούν ως μια προέκταση του εαυτού μας αλλά και ως ένας τρόπος έκφρασής του. Δεν είναι μόνο σύμβολα αλλαγής. Σε αντίθεση με τα ρούχα, γίνονται ένα με το σώμα και μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο περπατήματος κάποιου. Είναι, λοιπόν, ένα δυνατό αντικείμενο συμβολισμού που δείχνει πώς ζούμε και πώς είμαστε και έχει επιπτώσεις στην ταυτότητα.

Για τις ανάγκες του φωτορεπορτάζ σου ταξίδεψες την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Σε ποια συμπεράσματα κατέληξες; Από τα πολλά και διαφορετικά παπούτσια που είδα να περνάνε μπροστά από τον φακό μου, διαπίστωσα πως η έκφραση της διαφορετικότητας της ταυτότητας του ατόμου είναι αυτή που μας δίνει τη διαφορετικότητα της ταυτότητας μιας κοινωνίας. Θεωρώ, λοιπόν, πως υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα στο άτομο και το μέσο που επιλέγει για να εκφράσει την ταυτότητά του. Κάτι το οποίο επιτυγχάνεται μέσω της ανάγκης του ατόμου να συνδέεται και να εκφράζεται μέσα από τα στερεοτυπικά σύμβολα τα οποία επιλέγει και χρησιμοποιεί.

Σε πόσο καιρό ολοκλήρωσες την εργασία σου; Το θεωρητικό μέρος της έρευνας ολοκληρώθηκε στα δύο τελευταία semester της σχολής μου. Το φωτορεπορτάζ και γενικά το πρότζεκτ είναι μια δουλειά in progress. Συνεχίζεται καθώς το θέμα της ταυτότητας είναι σε εξέλιξη και καθώς η ταύτιση με στερεοτυπικά σύμβολα αναζητείται.

Και μερικά βιογραφικά. Πόσο χρονών είσαι; Σε ποιο σχολείο πήγες; Σε ποια σχολή σπούδασες; Είμαι 30 ετών. Πήγα στο Πρότυπο Ενιαίο Λύκειο Αλεξανδρούπολης. Σπούδασα σε ιδιωτικές σχολές, στη Θεσσαλονίκη, γραφιστική και φωτογραφία. Το μεταπτυχιακό μου είναι Master of Arts in Graphic Design από το University of Central Lancashire.

Πώς και πόσο σχετίζεται η μεταπτυχιακή σου εργασία με την επαγγελματική σου υπογραφή «Graphic Design & Photography solutions»; Εργαζόμουν ως γραφίστας/φωτογράφος για κάποια χρόνια. Για πολύ καιρό ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό, περισσότερο για λόγους προσωπικής ανάπτυξης και ικανοποίησης. Ποτέ όμως δεν έβρισκα τον χρόνο. Η κρίση τελικά κάποια στιγμή μου τον έδωσε.

Τι σκοπεύεις να κάνεις στο μέλλον; Ενώ πάντα είχα στο μυαλό μου να ζήσω στο εξωτερικό, η επιλογή του μεταπτυχιακού μου αλλά και η κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα με επηρέασαν ώστε να παραμείνω. Προέκυψαν κάποιες προτάσεις και έτσι με το τέλος του μεταπτυχιακού μου ετοιμάζω βαλίτσα και μετακομίζω στην Αθήνα.

Εσύ τι παπούτσια φοράς; Κατά βάση αθλητικά. Τα αγαπημένα μου είναι τα κλασικά ασπρόμαυρα All Star, τα οποία τα έχω από τα 15 μου και μάλιστα σχετικά καλοδιατηρημένα!

Πες αλήθεια. Σε επηρέασε στην επιλογή του θέματος η Κάρι Μπράντσο και το κόλλημά της με τα παπούτσια; Η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι: Υπάρχει κάποιος που δεν επηρεάστηκε από το κίνημα της Κάρι Μπράντσο και του «$ex and the City»; Όταν, μάλιστα, αυτό που πέτυχε αυτή η αμφιλεγόμενη σειρά (όσον αφορά το αν είναι φεμινιστική ή αντιφεμινιστική) είναι να επηρεάσει όχι τόσο τα παπούτσια όσο τις ταυτότητες μιας μερίδας κόσμου. Ο λόγος όμως για τον οποίο επέλεξα τα παπούτσια είναι γιατί μπορούν, ακριβώς επειδή είναι ένα δυνατό στερεοτυπικό μέσο, να καταγράφουν και να διαμορφώνουν πολιτιστικές μνήμες και ταυτότητες.

athensvoice.gr

Kανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν ο φωτογράφος Albert Pocej είναι ο μόνος που σκέφτηκε να φωτογραφήσει γυναίκες την ώρα του οργασμού τους, πάντως σίγουρα είναι ο μόνος που κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Ο εποχιακός φωτογράφος, με 10 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του, αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και δισταγμό από τις γυναίκες που προσέγγισε για το πείραμά του. Δεν έψαχνε για ηθοποιούς, αλλά για μοντέλα που θα ήταν έτοιμα να τον βοηθήσουν να αποτυπώσει την πραγματική έκφραση με το φακό του. Όπως ήταν επόμενο, συγκέντρωσε μόλις ένα μικρό αριθμό γυναικών, που τον βοήθησαν να ζήσει από κοντά αυτή την τόσο προσωπική εμπειρία τους.

Η συλλογή των φωτογραφιών περιλαμβάνει 15 γυναίκες και είναι άκρως ερωτική και γεμάτη αντιθέσεις. Οι τελικές φωτογραφίες είναι εξαιρετικής ποιότητας κι είναι εύκολο να αναρωτηθεί κανείς πόσο επηρεάστηκαν οι γυναίκες από την παρουσία του φωτογράφου ως προς την άνεση και την έκφρασή τους.

Παρότι οι φωτογραφίσεις έγιναν έξω στη φύση, δεν είναι το ίδιο το φόντο που τις κάνει να φαίνονται φυσικές όσο τα ίδια τα μοντέλα. Άλλωστε, πρωταρχικός στόχος του φωτογράφου ήταν να αποφύγει τα κλισέ.

‘Ήθελα να κάνω όσους κοιτάζουν τις φωτογραφίες να σκεφτούν,’ δηλώνει ο Pocej. ‘Και τα κλισέ δεν αφήνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται.’

Ο φωτογράφος, Albert Pocej

Ο Albert Pocej, ένας φωτογράφος από τη Lithuania, φωτογράφησε 15 γυναίκες την ώρα που φτάνουν σε οργασμό.

Ιστορία

Από μικρό παιδί, ο Albert ασχολιόταν με τη φωτογραφία, αλλά αποφάσισε να το δει σοβαρά και επαγγελματικά από την ηλικία των 30 ετών. Δουλεύει και μένει στο Monaco από το 2012. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από πολλούς κινηματογραφική.

Το όνειρο

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ιδέα αυτής της φωτογράφησης του ήρθε σε ένα όνειρο. Θέλησε να ανακαλύψει τα μυστικά του γυναικείου οργασμού, αποτυπώνοντας την έκφραση των γυναικών με το φακό του.

Η διαδικασία

Τί θα κάνατε σαν γυναίκα, αν κάποιος σας πλησίαζε και σας ζητούσε να σας φωτογραφήσει την ώρα που έρχεστε σε οργασμό;

Ο Pocej δυσκολεύτηκε πολύ να βρει τα μοντέλα του. Ενδιαφέρον εκδήλωσαν αρχικά μόλις 20 γυναίκες, από τις οποίες τελικά έμειναν μόνο οι 15 όταν έγινε σαφές πως δεν θα έπρεπε να υποκρίνονται.

Ο Pocej χρησιμοποίησε την τεχνική lapse photography, που αιχμαλωτίζει πολλά καρέ ανά δευτερόλεπτο.

Γεγονότα για τον γυναικείο οργασμό.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το 1/3 των γυναικών έχουν προβλήματα με τον οργασμό τους.

Κλειτοριδικός ερεθισμός

Οι περισσότερες γυναίκες καταφέρνουν να έρθουν σε οργασμό με ερεθισμό της κλειτορίδας και ένα 80% δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν μόνο με τη διείσδυση.

Όταν μπαίνει η λογοκρισία

Φυσικά, όπως θα ήταν αναμενόμενο, η δουλειά του Pocej έγινε αντικείμενο σχολιασμού. Μια γυναίκα εξέφρασε πως επρόκειτο για ένα θέμα πολύ προσωπικό για να λάβει τόσο μεγάλες δημόσιες διαστάσεις. Κάποιος, επίσης, αποκάλεσε τις φωτογραφίες “αποδομημένο πορνώ”.

Ορισμένοι δεν δίστασαν να αποκαλέσουν τον φωτογράφο “ανώμαλο” και αρκετοί σχολίασαν επικριτικά τις γυναίκες που πρωταγωνιστούν στις φωτογραφίες. Βέβαια, η γυναικεία ευχαρίστηση κατακρίνεται παντού και πάντα ανά τον κόσμο.

Θετικές αντιδράσεις

Οι φωτογραφίες έχουν κάνει το γύρο του κόσμου και, ευτυχώς, δεν λείπουν και εκείνοι που τις περιγράφουν σαν μοναδικές, πρωτότυπες, όμορφες και ποιοτικές.

Οι γυναίκες ξέρουν τί θέλουν

Αν υπάρχει ένα καλό μήνυμα που περνάνε αυτές οι φωτογραφίες, σίγουρα αυτό είναι ότι οι γυναίκες ξέρουν τι θέλουν. Απόφαση του φωτογράφου ήταν να φωτογραφήσει κάθε γυναίκα μόνη της, χωρίς κανένα παρτενέρ και καμία εξωτερική βοήθεια. Οι γυναίκες ξέρουν να ευχαριστήσουν τον εαυτό τους.

διαφορετικό

Ο τίτλος σίγουρα σας τράβηξε την προσοχή. Τι μπορεί να φτιάξει κάποιος με χιλιάδες βίδες; Η απάντηση σίγουρα θα σας ξαφνιάσει!
Ο άνθρωπος αυτός «ζωγραφίζει» υπέροχα πορτρέτα ανθρώπων χρησιμοποιώντας βίδες!
Δείτε μερικές από τις δημιουργίες του:

Πηγή