Κατηγορία: Όμορφος Κόσμος

Με το κέλυφός της διαμορφωμένο σαν να αποτελείται από καρφιά και το μπροστινό μέρος του κεφαλιού να εξέχει περισσότερο από το κανονικό, η χελώνα που βρέθηκε στην ακτή της Ρωσίας, μοιάζει περισσότερο με είδος δεινοσαύρου που έχει ξεχαστεί από το χρόνο.

Εν τέλει μετά από έρευνα αποκαλύφθηκε πως το συγκεκριμένο είδος, αποκαλείται Μακροχελώνα του Τέμινκ και ανήκει στην ευρύτερη ομάδα των οφυόλαιμων χελώνων που μοιάζουν σαν μετάλλαξη χελώνας με αλιγάτορα.

Η συγκεκριμένη, όμως, βρέθηκε πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι της, καθώς οι μακροχελώνες ευδοκιμούν στα νοτιοανατολικά της αμερικανικής ηπείρου και ο Αμούρ, ο 10ος μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου, είναι κάπως μακριά.

Τη χελώνα ανακάλυψε ένα ζευγάρι, το οποίο αφού στην αρχή αστειεύτηκε, παρομοιάζοντας το σπάνιο αυτό ζώο με «κτήνος» ή «αρχέγονο τέρας», στη συνέχεια το έβαλαν στο ποτάμι, κι εκείνο με τη σειρά του κολύμπησε μακριά.

Πηγή

Θυμάστε την οπτική ψευδαίσθηση με το  άσπρο / χρυσαφί ή μπλε / μαύρο φόρεμα που είχε διχάσει το διαδίκτυο πριν μερικούς μήνες? Τώρα ήρθε μία νέα για να σαρώσει το ίντερνετ.

Αν κοιτάξετε την φωτογραφία στα αριστερά σας, αποτυπώνεται το «αρνητικό» μιας γυναίκας. Αν εστιάσετε για 15 δευτερόλεπτα στην άσπρη κουκκίδα στο μύτη της, κάποιοι από εσάς θα δείτε στο λευκό πεδίο στα δεξιά σας, μια γυναικεία μορφή. Όχι όλοι όμως.

Η σχεδόν… δαιμονική φιγούρα στα αριστερά σας, μετατρέπεται σε ένα όμορφο, έγχρωμο πρόσωπο μιας νέας καστανής γυναίκας.

Η οπτική ψευδαίσθηση είναι γνωστή ως «αρνητικό είδωλο» και προκαλείται από τα επονομαζόμενα γαγγλιακά κύτταρα, που βρίσκονται στα μάτια, τα οποία στέλνουν μηνύματα στον εγκέφαλο με την κωδικοποίηση – ή τον εντοπισμό – χρωμάτων σε ζεύγη των βασικών χρωμάτων.

Δείτε προσεκτικά για 15 δευτερόλεπτα την κουκίδα στη μύτη της γυναίκας στα αριστερά σας και κατόπιν κοιτάξτε το λευκό φόντο στα δεξιά σας. Θα δείτε την γυναικεία, έγχρωμη μορφή που εμφανίζεται;

Πηγή

Σύμπτωση, ένα τυχαίο περιστατικό που συνέβη, άλλες φορές σημαντικό και άλλες όχι, το οποίο δεν μπορεί κάποιος να εξηγήσει ή να βασίσει το γεγονός οτι συνέβη με κανένα λογικό τρόπο.

Αυτές είναι 11 περιπτώσεις με τις πιο απίθανες συμπτώσεις! Αλήθεια τι μπορεί να σκέφτονταν οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή πίσω από την κάμερα;

Δείτε τις φωτογραφίες!

Πηγή

Μια φωτογραφία της σελίδας ΟΧΙ στον Εθνικό Διχασμό σαρώνει από χθες στο διαδίκτυο.

Μεγάλη απήχηση έχει η συμβολική φωτογραφία με τον σκυμμένο αθλητή, ο οποίος στέλνει αισιόδοξο μήνυμα, ακόμα και σε αυτές τις ιστορικά δύσκολες στιγμές που ζούμε.

Πρόκειται για φωτογραφία που ανήρτησε στο facebook η σελίδα ΟΧΙ στον Εθνικό Διχασμό, που γεννήθηκε με αφορμή το Δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιουλίου.

Δείτε την φωτογραφίες με τίτλο: «Γονατίζω, μόνο για να βάλω δύναμη και να σηκωθώ».

Πηγή

Ώρα 19.30. Κατεβαίνω στο μετρό στο Σύνταγμα. Ο ήλιος λάμπει ακόμη και κόσμος σιγά σιγά αρχίζει και μαζεύεται.

Από τη Μαρκέλλα Σαράιχα

«Φοβήθηκαν από την προπαγάνδα των καναλιών», έλεγε μία γυναίκα πίσω μου η οποία με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο πίστη και δύναμη. Της απαντώ «μάλλον, εκεί ποντάρουν, στη μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα και στο φόβο του».

Δίπλα της ένα κοριτσάκι χαρούμενο έπαιζε με την κούκλα του. «Μαμά μαμά κοίτα πόσος κόσμος βγαίνει από το μετρό! Είναι σα γιορτή, που κάνουμε στο χωριό», είπε η μικρή της με το χαμόγελο στα χείλη. Με μία γρήγορη ματιά, την κοιτάω από πάνω ως κάτω. Δεν ήταν εξαθλιωμένη.

Το ντύσιμό της μέσα στη μόδα. Όπως και του κοριτσιού. Περιποιημένη γύρω στα 45. Η μικρή της 8 χρονών με ένα υπέροχο φόρεμα που έκανε στροφές και χαιρόταν. Ρωτάω λοιπόν: «Είστε άνεργη; Ο σύζυγός σας;». Εκείνη λοιπόν μου έδωσε μία απάντηση που δεν την περίμενα.

«Πρέπει να ειμαι άνεργη και εξαθλιωμένη μόνο για να ψηφίσω όχι στα μέτρα. Όχι στην υποδούλωσή μας; Μία φορά μου δίνεται η δυνατότητα να πάρω το μέλλον στα χέρια μου και να πω όχι στους Ευρωπαίους που με το έτσι θέλω, θέλουν να με υποδουλώσουν».

Την κοιτάω με ενδιαφέρον κι αναρωτιέμαι, πώς αυτή η γυναίκα χωρίς να έχει γνωρίσει την κρίση στο πετσί της, στέλνει το βροντερό όχι. Συνεχίζει: «Εγώ είμαι 45 χρονών κι ο σύζυγός μου 52. Έχουμε δεχτεί περικοπές στο μισθό μας της τάξης του 30%. Περάσαμε όμως μία περιπέτεια πριν από μερικά χρόνια.

Συγκεκριμένα πριν 3. Αναγκαστήκαμε να πάμε στο εξωτερικό σε νοσοκομείο για εγχείρηση. Μείναμε περίπου ένα μήνα. Στο Λονδίνο. Δε θα ξεχάσω χαρακτηριστικά την κουβέντα μίας ντόπιας. Ευρωπαίας.

»Eσείς δεν έχετε κρίση στην Ελλάδα και ψωνίζετε; Δεν πεινάτε;» Κι αυτό μου το ρώτησε γιατί με είδε να κρατάω μία σακούλα με ρούχα για τη μικρή μου. Οι Έλληνες κορίτσι μου έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Ξεχνούν ότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους από τις 20 του μήνα και μετά γιατί τους τελείωνε ο μισθός των 600 ευρώ στην καλύτερη. Ξεχνούν τις ελλείψεις στα νοσοκομεία που δεν έβρισκες σειρά σε γιατρό κι ούτε κρεβάτι στη ΜΕΘ.

Ξεχνούν ότι συνάνθρωποί μας φτωχοποιήθηκαν από τους αβάστακτους φόρους που είχαν επιβληθεί για να μην πληρώνουν φόροι οι μεγαλοκαρχαρίες όπως τους αποκαλώ. Ξεχνούν τους άστεγους που αυξήθηκαν.

Ξεχνούν τις άδειες τράπεζες που πήγαινες μόνο για να πληρώσεις κάθε μήνα τις υποχρεώσεις σου και τις υπόλοιπες μέρες δεν είχαν ψυχή. Ξεχνούν όμως ότι οι πρόγονοί τους είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και απελευθερώθηκαν.

Εμένα λοιπόν μου δίνεται αυτή η δυνατότητα να πάρω τη ζωή του παιδιού μου στα χέρια μου και να πω ΟΧΙ. Γιατί θέλω να κάνει όνειρα όταν μεγαλώσει. Θέλω να ζει ελεύθερο».

Όση ώρα μιλούσε την κοιτούσα στα μάτια. Ξαφνικά γύρω μου το Σύνταγμα είχε πλημμυρίσει από κόσμο. Εικόνες που δε δείχνει η τηλεόραση. Γιατί αυτή χειραγωγεί τις μάζες. Μικρά παιδιά με τις μητέρες τους, νέοι αλλά και μεσήλικες βρίσκονταν εκεί. Απλοί άνθρωποι, άνεργοι και μη.

Δεν είδα κανέναν εξαθλιωμένο. Οι εξαθλιωμένοι είναι σπίτι τους, στην καλύτερη περίπτωση, και δεν έχουν χρήματα ούτε για τα βασικά. Η ώρα πέρασε εύκολα με τις συζητήσεις των μανάδων και των παιδιών τους που ήταν χαμογελαστά σα να πήγαιναν σε μία μεγάλη γιορτή.

Το τι θα ψηφίσουμε και τι όχι την ερχόμενη Κυριακή, είναι καθαρά θέμα προσωπικό και συνείδησης.Το θέμα είναι να μην κοιτάξουμε μόνο τον εαυτό μας και τα συμφέροντά μας. Οι Έλληνες έχουν αντέξει και χειρότερα και βγήκαν νικητές.

Πηγή

Με αφορμή την πρωτότυπη ιδέα «Ιf only for a second«, του Βελγικού οργανισμού MIMI FOUNDATION, δύο φοιτητές του Τμήματος Ψυχολογίας του CITY College, Διεθνούς Τμήματος του Πανεπιστημίου του Sheffield στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισαν να εφαρμόσουν την ιδέα αυτή με Έλληνες καρκινοπαθείς.

Το όνομα είναι εμπνευσμένο από την πιο ξεχωριστή στιγμή του project, από το σημείο που ζητείται από τους συμμετέχοντες να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν τους εαυτούς τους αλλαγμένους.

«Άνοιξε τα μάτια» είναι η στιγμή που ο φακός γεμίζει με συναισθήματα έκπληξης και ενθουσιασμού.

Με βάση την αλληλεγγύη, μέσο τη συνεργασία και σκοπό τη δημιουργία, το «Άνοιξε τα Μάτια» ήταν η αφορμή για να εφαρμοστεί η βελγική ιδέα στην ελληνική κοινωνία και να βοηθήσει ανασφάλιστους καρκινοπαθείς μέσω του ταμείου δωρεάς του Θεαγένειου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.

Πληροφορίες:
Προξ. Κορομηλά 24
Θεσσαλονίκη
Τηλ.: 2310 275575
email: acadreg@city.academic.gr
www.citycollege.sheffield.eu

Πηγή

Εν αναμονή της ανακοίνωσης των νικητών, ας δούμε μια σειρά από εκπληκτικές φωτογραφίες που ξεχώρισαν…

Πηγή

Αίσθηση (και πικρό χαμόγελο) προκαλεί το σημερινό σκίτσο του Αρκά στην πρώτη σελίδα του Εθνους.

Αν και δέχτηκε πρωτοφανές ψηφιακό bullying τις προηγούμενες μέρες, ο κορυφαίος Έλληνας κομίστας δεν δείχνει να πτοείται, καλύτερος από ποτέ

Πηγή

Στο πορτοφόλι μου έχω κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ… Ευτυχώς με την κόρη μου τη Μαρίνα έχουμε καθιερώσει έναν κουμπαρά και ότι ξεμπαρκο βρίσκουμε σε ψιλά, το πετάμε εκεί μέσα…

Πρέπει να έχει καμία δεκαριά ευρώ και εκεί… Ευτυχώς την προηγούμενη εβδομάδα, σε μια μέρα βροχής και γκρίνιας, πήγαμε βόλτα στο σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε ρύζι, μακαρόνια και τόνο σε προσφορά… Έχω και δύο τρία εβαπορε από αυτά που βάζουμε στον καφέ, ζάχαρη, αλεύρι… Θα τη βγάλουμε την εβδομάδα… Ευτυχώς…
.
Πριν λίγο έβλεπα στο Facebook Ένα βίντεο Ισπανών που έκαναν πορεία διαμαρτυρίας υπέρ των Ελλήνων και όλοι μαζί τραγούδησαν το «άξιον εστι»… Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και ένας κόμπος δέους ανέβηκε ψηλά στο λαιμό μου φέρνοντας έναν λυγμο για ανάσα… Η κόρη μου έπαιζε μαζί με τον Αχιλλέα και παρέα χόρευαν το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι και γελούσαν… Ναι γελούσαν!! Γελούσαν ευτυχισμένα, όπως τους αξίζει, τόσο στα δικά μου όσο και σε όλα τα παιδιά του κόσμου…

Τα κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου… Σκέφτομαι πως ήμουν πριν από 8 χρόνια, όταν ακόμη ζούσα στην Αθήνα, όταν έβγαζα τα διπλά ή και τα τριπλά από όσα βγάζω σήμερα..

Σκέφτομαι την απόφαση μου να γυρίσω στον Βόλο, πετώντας μια ίσως καλή καριέρα από το παράθυρο… Σκέφτομαι την απόφαση μου να πάρω δάνειο ώστε να αγοράσω το σπίτι που θα στεγασω την οικογένεια μου Και τα όνειρα μου για αυτή…

Σκεφτομαι τις πρώτες περικοπές στο οικογενειακό μας εισόδημα, τα πρώτα σύννεφα, τις μπορες και τους χειμώνες που σκοτεινιαζαν τις ελπίδες για την ηλιοφάνεια του αύριο… Σκέφτομαι ακόμη αν πήρα τελικά τη σωστή απόφαση να μείνω, από το να φύγω για μια δουλειά «με προοπτική» σε μεγάλη τράπεζα του Λονδίνου…

Σκέφτομαι ότι έχω κλάψει πολλές φορές κρυφά από τον Γιάννη, αγκαλιά με την Μαρίνα που ηταν βρέφος ακόμη τότε, γιατί η αδυναμία μας να πληρώσουμε τα χρέη προς το δημόσιο, μας έφεραν αντιμετωπους με τον νόμο…

Σκέφτομαι τους τσακωμούς μου με τον Γιάννη… Όλοι τους είχαν την ίδια συνιστώσα.. Τα τόσο δυσκολα οικονομικά μας…

Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει το βιοτικό μας επίπεδο και πως περιοριζουμε τις ζωές μας ανάμεσα σε σπίτι και δουλειά….

Σκέφτομαι όλα εκείνα τα ένδοξα του παρελθόντος και δεν μου φαίνονται απλά μακρινά… Μου φαίνονται εντελώς άλλη ζωή….

Ο Αχιλλέας κοιμάται και χαμόγελα με ήχο… Η Μαρίνα παραδίπλα πλάθει ιστορίες και προσποιειται πως μιλάει στον «Αντώνη τον κουμπάρο»…

Κι εγώ την κοιτάζω…

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να αντισταθώ… Στον φόβο και στη τρομοκρατία… Στον πανικό και στην ανοχή… Στη καταστροφή και στον θάνατο των ονείρων όχι των δικών μου, αλλά των δικών της… Και του Αχιλλέα… Των ονείρων του κάθε παιδιού που αυτή τη στιγμή, παίζει, κοιμάται η μιλαει μόνο του… ΧΡΩΣΤΑΩ στα παιδιά μου ένα καλύτερο μέλλον από εκείνο που εισεπραξα εγώ… Χρωστάω στη Μαρίνα το μέλλον της!! Στην ίδια χώρα με ολα της τα αδελφια… Γιατί εμένα με πονάει που ο αδελφος μου μετανάστευσε κάπου που αξιολόγησαν καλύτερα την ακαδημαϊκή του υπόσταση… Με πονάει που η αδελφή μου βρίσκεται με μια βαλίτσα στο χέρι, έτοιμη για το παντού του κάθε εργοδότη που προτίθεται να την πληρώσει με μερικά ψίχουλα στον βωμό του » σαν κι εσένα βρίσκω μερικές χιλιάδες.. Αν δεν σου αρέσει εκεί είναι η πόρτα…», ενώ ο ίδιος παρουσιάζει κέρδη δεκάδων χιλιάδων στους ισολογισμούς του…

Οι γονείς μου με έμαθαν να μην φοβάμαι… Να μην σκύβω το κεφάλι όταν νιώθω και όταν ξέρω ότι έχω δίκιο… Με έμαθαν να υψωνω το παραστημα μου και να αντιδρω στο άδικο… Με έμαθαν να κυνηγάω το καλύτερο και αυτό που θα με εξελίσσει σε όλο μου το πάντα…

Και να “μαι σήμερα εδώ… Να κοιτάζω τα δύο μου παιδιά να παίζουν, ενώ τα μάτια μου τρέχουν ασταμάτητα με δάκρυα οργής μα και απόγνωσης.. Γιατί δεν ξέρω τι έχω να περιμένω για αύριο, για μεθαύριο, για την ερχόμενη εβδομάδα και για του χρόνου… Γιατί δεν ξέρω αν αύριο το απόγευμα θα έχω χρήματα να πάω τα παιδιά μου στον παιδότοπο, όπως κάνω κάθε Τρίτη … Γιατί δεν ξέρω αν έχω αρκετή βενζίνη για να βγάλω την εβδομάδα, μέχρι να πληρωθώ…

Επιλέγω όμως να μην σκύβω το κεφάλι σε όλη αυτή τη προπαγάνδα… Να μην πω πάλι, «χτυπήστε με, θα αντέξω!».. Όχι γιατί δεν αντέχω κι άλλο, αλλά γιατί ΑΡΝΟΥΜΑΙ να αντέξω κι άλλο… Αρνούμαι να πειραματιστουνε κι άλλο στις πλάτες των παιδιών μου… Αρνούμαι να κοιτάζω κλαμμενη τα χαρουμενα μουτρακια τους και να βλέπω την απορία τους για το ύφος μου…
Επιλέγω να κοιτάξω και πάλι ψηλά… Γιατί ο ήλιος θα ανατείλει και αυριο για όλο τον κόσμο…

Γιατί τελικά δεν με χαλάει που παίρνω ρούχα για τα παιδιά μου από την φίλη μου τη Δ και εγώ με τη σειρά μου τα δίνω στη φίλη μου την Ι και εκείνη στην φίλη της την Ε, ενώ η μία ευγνωμονει την άλλη γιατί όλες μας γλιτώνουμε εκατοντάδες ευρώ κάθε χρόνο… Μου αρέσει που ανταλασσω τα αποφάγια του σπιτιού μου με φρέσκα αυγά από τις κότες του γείτονα… Μου αρέσει που ξετρύπωσα και μεταποίησα παλιά μου ρούχα κάνοντας τα να φαίνονται ολοκαίνουρια.. Μου αρέσει που οοοολο αυτό το μενος απέναντι στην Ελλάδα, πολλούς από εμάς μας έδειξε έναν δρόμο που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα είχαμε ιδέα ότι υπήρχε… Γιατί η ομορφιά δεν κρύφτηκε ποτέ στον πλούτο αλλά στην απλότητα… Και είναι πολύ ωραία να παίρνεις σάντουιτς από το σπίτι και να πηγαίνεις να τα φας με παρέα στη θάλασσα.. Είναι υπέροχο να πίνεις μπύρες στην αυλή σου με τα παιδιά, τις γατες και τον σκύλο να παίζουν γύρω σου.. Είναι όμορφο να μοιράζεσαι το περίσσευμα σου, με κάποιον που δεν έχει ούτε για «προφταση» που λέει και η γιαγιά μου…

Ας μείνουμε ενωμένοι λοιπον, σε όλο αυτό που έρχεται… Ότι κι αν είναι, μπόρα ή κατακλυσμός… Αν μας βρει ενωμενους, σίγουρα θα δυσκολευτεί να μας καταπιεί..

Η ένωση θα μας κάνει ισχυρούς… Και δεν εννοώ την ευρωπαϊκή… Ούτως ή άλλως, όλα μα όλα όλα ΟΛΑ, είναι δανεικά..
Κι εγώ τα όνειρα των παιδιών μου δεν θα τα πετάξω σε κανέναν Καιάδα… Όχι εγώ!!!…

Πηγή

Το διεθνές φεστιβάλ Highline Meeting είναι ένα από πιο πρωτότυπα και ίσως επικίνδυνα του είδους τους καθώς οι συμμετέχοντες περνούν τον περισσότερο χρόνο τους σε αιώρες που κρέμονται σε ύψος 2.324 μέτρων κατά μήκος των ιταλικών Άλπεων στο Monte Piana.

Πηγή