Κατηγορία: Όμορφος Κόσμος

Ένας πολύ ντροπαλος τυπάκος μπαίνει σ ένα μπαρ και βλέπει μια πανέμορφη γυναίκα να πίνει μόνη της…
Αφού για μια ολόκληρη ώρα μαζεύει όσο κουράγιο του χρειάζεται, τελικά την πλησιάζει και της λέει πολύ προσεκτικά:…

– «Μμμ…Θα σε πείραζε αν μιλούσαμε για λίγο;»

Αυτή απαντάει με την πιο δυνατή φωνή που μπορεί να βγάλει:
– «Όχι. Δεν θα κοιμηθούμε μαζί απόψε!»

Τα μάτια όλων στρέφονται επάνω τους.

Και ο φιλαράκος μας, φυσικά, έχει γίνει κατακόκκινος από ντροπή και με το ζόρι σέρνεται πίσω στο τραπέζι του.

Μετά από λίγη ώρα, η γυναίκα τον πλησιάζει και λέει:
– «Συγνώμη εάν σε πρόσβαλα.

Ξέρεις… είμαι φοιτήτρια της ψυχολογίας, στο πτυχίο, και κάνω μια έρευνα για το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι όταν έρχονται σε δύσκολη θέση, όταν εκτίθενται… ξέρεις, όταν βρεθούν σε καταστάσεις που τους ντροπιάζουν»

Και ο τυπάκος, με όση δύναμη έχουν τα πνευμόνια του:
– «Τι εννοείς όταν λες… Με 300 ευρώ;»!!!!!!!!!!!!!

Πηγή

Της Στεύης Τσούτση.

«Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει,  όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.

Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.

Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.

Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.

Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.

Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.

Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.

Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.

Κοιτάζοντας γύρω του, είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε: Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.

Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.

Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.

Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.

Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια …

Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.

Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.

Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:

Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω …

Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του, του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.

Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

«Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»

Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού … Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;

Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;

Και ο γάμος των φίλων;

Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;

Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;

Ώρες; Μέρες;

Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … Κάθε λεπτό.

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.
Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»

Χόρχε Μπουκάι, “Ιστορίες να σκεφτείς”.

Η ζωή είναι στιγμές.
Λεπτά ή και δευτερόλεπτα που αθροίζονται και γίνονται μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια.
Κι όλα αυτά μαζί, ζωή.
Γεμάτη χαρές και λύπες, γέλια και κλάματα, όνειρα κι ελπίδες.
Μα πάνω από όλα ταξίδι.
Στο άγνωστο, με μόνο χάρτη τις επιθυμίες μας. Ποιος ξέρει άραγε αν θα βρούμε το σωστό δρόμο και φτάσουμε σε όσα ονειρευτήκαμε;
Απρόβλεπτη η ζωή, δεν κλείνεται σε κουτιά, δεν υπογράφει συμβόλαια.
Σου λέει «περίμενε και θα δεις».

Ζήσε για να μαθαίνεις. Κι ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Δικό σου θα είναι σε κάθε περίπτωση. Μόνο προσπάθησε τούτο: Να μην αναλώνεσαι. Σε όνειρα που δε γεννήθηκαν δικά σου, σε λάθος ανθρώπους, καταστάσεις, επιλογές.
Μη χάνεις χρόνο, μάτια μου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η επόμενη στιγμή.
Μάζευε σαν τον πιο φανατικό συλλέκτη τις πολύτιμες στιγμές σου. Διεκδίκησε να είναι ευτυχισμένες. Κυνήγα τες…
Γιατί όταν έρθει η ώρα να κάμεις ταμείο, αυτές θα μετρήσουν…
Πάντα αυτές μετράνε…
Κι έτσι πρέπει…

διαφορετικό

Πηγή

Στα ζωάκια αρέσει να κοιμόνται αρκετές ώρες. Ιδιαίτερα οι γάτες χαρακτηρίζονται ως αρκετά υπναρούδες! Ο άνθρωπος που θα δείτε λοιπόν σε αυτό το άρθρο αποφάσισε να κάνει ένα μοναδικό δώρο για τις γατούλες του. Αποφάσισε να τους φτιάξει έναν πρωτότυπο καναπέ και όπως θα δείτε από το αποτέλεσμα το δώρο άρεσε παρα πολύ!

Δείτε τις φωτογραφίες

Πηγή

Όλες οι μαμάδες θα συμφωνήσουν ότι η μητρότητα είναι ένα ασταμάτητο πάρτι. Εμείς σας δίνουμε 20 λόγους για να γιορτάσουμε και πάλι την Γιορτή της Μητέρας

1. Γιατί όταν η κόρη μου, μου κρατάει το χέρι αποκοιμισμένη στην αγκαλιά μου, μου θυμίζει πως δεν υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή!

2. Γιατί η μέρα αυτή μου θυμίζει ότι έχω (και) υπομονή, γεγονός για το οποίο είμαι πλέον πολύ υπερήφανη, μια που πριν κάνω παιδί νόμιζα ότι αυτή η λέξη απλώς δεν υπήρχε. Πόσες φορές ακριβώς στη ζωή σου μπορείς να επαναλάβεις τη φράση: «τράβηξε το καζανάκι»

3. Γιατί τα παιδιά μου, μου θυμίζουν πως ήμουν κι εγώ μικρή. Γεγονός πολύ συγκινητικό αλλά και διδακτικό, μια που θυμάμαι να τα συγχωρήσω για όλες τις σαχλαμαρίτσες που κατά καιρούς κάνουν.

4. Γιατί κατάφερα να αναβαθμίσω το ψήσιμο ενός κοτόπουλου σε γαστριμαργικό γεγονός.

5. Γιατί κατάφερα να αναβαθμίσω και να πλουτίσω το λεξιλόγιο μου μια που με τα παιδιά έμαθα εκατοντάδες καινούριες λέξεις όπως: Γιούγκι-ο, Πόκεμον, Λαλαλούψι, Μονσούνο, Μπάκουγκαν. Επίσης έμαθα γιατί η απώλεια ενός τέτοιου πράγματος μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα πολύωρα κλάματα και τσιρίδες.

6. Ότι οι βρισιές όταν βγαίνουν από το στόμα ενός τετράχρονου μπορεί απλώς να μοιάζουν αστείες. Πράγμα που σαφώς και δεν προμοτάρουμε, εννοείται… (αλλά είναι πολύ αστείες)

7. Το ότι συνειδητοποιείς ότι (ευτυχώς) δεν είσαι και τόσο μεγάλη ώστε να μην μπορείς να παίξεις μαζί τους.

8. Μια μικρή αγκαλιά και λίγα φιλάκια από ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό.

9. Η χαρά που δείχνουν όταν πηγαίνω να τα πάρω από το σχολείο, κι εκείνα φωνάζουν: «η μαμάαααααα μας ήρθε. Σ΄αγαπάμεεεε». Δυστυχώς δε μπορώ να πως το ίδιο και για την ώρα που τα πηγαίνω στο σχολείο και μου φέρονται εντελώς αντίστροφα: «αφού σου λέω πως μισούμε το σχολείο, είσαι κακιά, δε σ’ αγαπάμε».

10. Η στιγμή εκείνη που τελειώνω έναν καβγά με την τρίχρονη κόρη μου λέγοντας απλώς: «Γιατί έτσι θέλω. Είμαι η μαμά σου και θα γίνει αυτό που θέλω εγώ!»

11. Το ότι για τα παιδιά μου είμαι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια. Δεν εξηγείται που μου κάνουν συνεχώς καινούριες δεκάδες ερωτήσεις!

12. Οι φανταστικές χειροποίητες ζωγραφιές τους που μου φέρνουν δώρο, κάθε Χριστούγεννά, Πάσχα, 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου.

13. Οι αγκαλιές και τα φιλιά τους πριν πάνε για ύπνο κάθε βράδυ. Και η στιγμή που πάνε για ύπνο κάθε βράδυ.

14. Όταν κάθομαι ξαπλωτή στο κρεβάτι μαζί τους διαβάζοντας βιβλία.

15. Όταν βλέπω και πάλι Tom και Jerry. Και μετά από 35 χρόνια συνεχίζω να το απολαμβάνω.

16. Η χαρά που βλέπω στα μάτια τους όταν καταφέρνουν να καταφέρουν κάτι χωρίς βοήθεια για πρώτη φορά. Νιώθω τουλάχιστον όπως ένας παίκτης βάζει γκολ και καταφέρνει να ανεβάσει την ομάδα του στην Α” Εθνική.

17. Το ότι έχω πάντα κάποιον να κατηγορήσω όταν οι συνάδελφοι μου δείχνουν ένα λεκέ στη μπλούζα μου: «Ωχ το μωρό με έπιασε πάλι με λερωμένα χέρια»

18. Γιατί ανακάλυψα μια νέα μου ιδιότητα: Να εναλλάσσω τις διαθέσεις μου στο λεπτό. Από τα νεύρα περνάω στην ευτυχία, από την τρέλα στο φόβο και…πίσω στην ευτυχία ξανά.

19. Το ότι «χάνω» κάτι από τους φόβους μου, τις φιλοδοξίες μου, τις υπερβολικές μου προσδοκίες.

20. Το ότι «κερδίζω» σε κουράγιο, εμπιστοσύνη και συμπόνια προς τους άλλους.

Πηγή

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας των  Melody Beattie, Terence Gorski. και Robert Burney

Αληθινή αγάπη: κύρια προτεραιότητα είναι η εξέλιξη του εαυτού σας.
Τοξική αγάπη: υπάρχει εμμονή με τη σχέση.

Αληθινή Αγάπη: υπάρχει χώρος για ανάπτυξη και επέκταση αλλά και επιθυμία για τους άλλους να αναπτυχθούν εξίσου.
Τοξική αγάπη: αίσθημα ασφάλειας και άνεσης μόνο στην ομοιότητα. Η ανάγκη θεωρείται απόδειξη αγάπης – στην πραγματικότητα ίσως είναι φόβος, ανασφάλεια, μοναξιά.

Αληθινή Αγάπη: υπάρχουν ξεχωριστά ενδιαφέροντα και φίλοι ενώ ταυτόχρονα διατηρείτε τις υπόλοιπες σημαντικές σχέσεις στη ζωή σας.
Τοξική αγάπη: απόλυτη εμπλοκή στα πάντα, περιορισμένη κοινωνική ζωή, παραμέληση παλιών φίλων κι ενδιαφερόντων.

Αληθινή αγάπη: ενθάρρυνση της εξέλιξης του άλλου κι αίσθημα ασφάλειας που οφείλεται στη δική σας αξία.
Τοξική αγάπη: ενασχόληση με τη συμπεριφορά του άλλου και φόβος πιθανών αλλαγών του.

Αληθινή αγάπη: ύπαρξη αρμόζουσας εμπιστοσύνης (εμπιστοσύνη στον/στην σύντροφο όσον αφορά τη συμπεριφορά του/της).
Τοξική αγάπη: αισθήματα ζήλειας, κτητικότητας, ανταγωνισμού, ανάγκη προστασίας των «κεκτημένων».

Αληθινή αγάπη: συμβιβασμός, διαπραγμάτευση ή ηγετική συμπεριφορά εκ περιτροπής κι επίλυση των προβλημάτων από κοινού.
Τοξική αγάπη: προσπάθειες για απόκτηση του ελέγχου, κατηγορίες, παθητική ή επιθετική χειραγώγηση.

Αληθινή αγάπη: αποδοχή της ατομικότητας του άλλου.
Τοξική αγάπη: προσπάθεια αλλαγής του άλλου σύμφωνα με τα δικά σας πρότυπα.

Αληθινή αγάπη: μέσα στη σχέση ασχολείστε με όλες τις πτυχές της πραγματικότητας.
Τοξική αγάπη: η σχέση βασίζεται στην ψευδαίσθηση και την αποφυγή των δυσάρεστων καταστάσεων.

Αληθινή αγάπη: οι δύο σύντροφοι φροντίζουν τον εαυτό τους και η συναισθηματική τους κατάσταση δεν εξαρτάται από τη διάθεση του άλλου.
Τοξική αγάπη: υπάρχουν προσδοκίες ότι ο ένας σύντροφος θα φροντίσει και θα «σώσει» τον άλλο.

Αληθινή Αγάπη: αποστασιοποιημένη αγάπη (υγιές ενδιαφέρον για τον/την σύντροφο διατηρώντας τα όρια της ελευθερίας του/της.)
Τοξική αγάπη: εμμονή με τα προβλήματα και τα συναισθήματα του άλλου.

Αληθινή Αγάπη: το σεξ είναι ελεύθερη επιλογή που αναπτύσσεται μέσω της φροντίδας και της φιλίας.
Τοξική αγάπη: υπάρχει πίεση γύρω από το σεξ που οφείλεται στον φόβο, την ανασφάλεια και την ανάγκη για άμεση ικανοποίηση.

Αληθινή αγάπη: υπάρχει η δυνατότητα οι σύντροφοι να απολαμβάνουν μοναχικές στιγμές.
Τοξική αγάπη: υπάρχει προσκόλληση, οι δύο σύντροφοι δεν μπορούν να αντέξουν μακριά ο ένας από τον άλλο.

Αληθινή αγάπη: μια κατάσταση άνεσης κι ευχαρίστησης.
Τοξική αγάπη: μια κατάσταση πόνου και απελπισίας.

Αληθινή αγάπη: οι συζητήσεις γίνονται με βάση την κατανόηση, τη βοήθεια ή τη φροντίδα.
Τοξική αγάπη: οι συζητήσεις γίνονται με βάση τις κατηγορίες, την υπεράσπιση του εαυτού μας ή τον χειρισμό του άλλου.

Η Αγάπη δεν περιέχει πόνο. Ο πόνος προέρχεται από τα προβληματικά στοιχεία του χαρακτήρα και το Εγώ μας. Οι ευτυχισμένες σχέσεις βασίζονται στην αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό και όχι στο φόβο ή στη χειραγώγηση.

Πηγή

Η Κάτια. 45 χρονών σήμερα, με πτυχίο, μεταπτυχιακό , πολλά όνειρα αλλά χωρίς δουλειά. Γνώρισε τον Γιώργο στα 21 της και έμεινε έγκυος με μόλις 3 μήνες σχέση. «Καλά τρελάθηκες; Θα κρατήσεις παιδί με κάποιον που ξέρεις 3 μήνες;» της είπε η φίλη της στη σχολή. Στους γονείς της ούτε λόγος, ο πατέρας της ήταν πολύ αυστηρός και δεν θα άκουγε τίποτα παρά μόνο αν ήταν να παντρευτεί. Μα εκείνο το μωρό το ήθελε. «Θα το κρατήσω. Τί σημασία έχει πόσο ξέρω τον πατέρα του;» απάντησε μια μέρα στη φίλη της νευριασμένη. Ένα απόγευμα που γύριζε από τη σχολή, την περίμενε ο πατέρας της. Η φίλη της, του το είχε πεί. «Θα παντρευτείς;» τη ρώτησε. Η Κάτια κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Μην το συζητάμε τότε, αύριο πάμε στο γιατρό» διέταξε. Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκε. Μόνο έκλαιγε. Σκέφτηκα να φύγει αλλά να πάει, που;  Όταν ήρθε το πρωί, η ζωή μέσα της τέλειωσε. «Θα κάνεις άλλα παιδιά. Βγάλε πρώτα τη σχολή σου και αν είσαι μαζί με αυτό το Γιώργο, θα κάνετε πολλά παιδιά», της είπε η μητέρα της. Η Κάτια έβγαλε τη σχολή, πήρε μεταπτυχιακό, χώρισε με τον Γιώργο, ταξίδεψε, δούλεψε, απολύθηκε, ξαναδούλεψε, μα άλλο μωρό δεν ήρθε. Δεν έτυχε. Αλλά και να ερχόταν, εκείνο δεν θα το ξέχναγε ποτέ. Κι όπως λέει και στις πραγματικές φίλες της σήμερα «Μια φορά έγκυος, για πάντα μαμά!». Ακόμη και αν δεν το γεννήσεις, μέσα σου θα είσαι πάντα μαμά….

Η Αθηνά. 38 χρονών σήμερα. Παντρεμένη με τον Παναγιώτη. Γνωρίστηκαν μέσω ενός κοινού γνωστού και ήταν θέμα χρόνου να είναι μαζί. Μετά από 3 χρόνια σχέσης παντρεύτηκαν και το γλέντι του γάμου κράτησε 3 μέρες όπως συνηθίζονταν στο νησί τους. «Άντε να βάλετε μπροστά και για το παιδί τώρα!» τους έλεγαν κιόλας από το νυφικό τραπέζι. Και έβαλαν μπροστά. Μα πήγαιναν πίσω. Η Αθηνά έπιανε παιδιά και τα΄χανε.  Είχαν περάσει 3 χρόνια από το γάμο και ο κόσμος του νησιού δεν συγχωρούσε. Μιλούσε. Κι όταν μιλούσε έβγαινε από μέσα του, η κόλαση. Πήγαν στην Αθήνα για εξωσωματική. Τέσσερις έκανε η Αθηνά, καμιά δεν πέτυχε. Το κορμάκι της γέμισε τρύπες από τις ενέσεις μα εκείνο που τη τρυπούσε πιο πολύ, ήταν η ταμπέλα της στέρφας και η σκέψη πως στερούσε την πατρότητα απ” αυτόν που αγαπούσε. «Φύγε από” μένα να κάνεις παιδιά!» του έλεγε μα αυτός την αγαπούσε και δεν έφευγε. Ξεκίνησαν τη διαδικασία να υιοθετήσουν. «Τόσα παιδιά έχουν ανάγκη από οικογένεια, δεν θα βρεθεί ένα να αγαπήσουμε κι εμείς;» έλεγε ο Παναγιώτης. 5 χρόνια μετά, φυλάνε ακόμα την αγάπη περιμένοντας….

Η Μαρία. 26 χρονών. Έμεινε έγκυος από τον φίλο της και όταν του το είπε, εκείνος αντέδρασε άσχημα, δεν ήθελε. «Να αναλάβει τις ευθύνες του, να σε παντρευτεί» της έλεγε η μητέρα της, μα εκείνη δεν ήθελε γάμο με έναν τέτοιο άνθρωπο.Δεν ήθελε να σκέφτεται για όλη την υπόλοιπη ζωή της, ότι αυτός που αγαπούσε, τη παντρεύτηκε επειδή ήταν έγκυος. «Μαρία αν δεν το ρίξεις, να μην ξανάρθεις στη δουλειά» της είπε ο εργοδότης της όταν του ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της. «Που θα πάω χωρίς δουλειά, χωρίς σύντροφο και χωρίς γονείς; Τί θα κάνω μόνη μου;» σκεφτόταν. 2 μήνες έκλαιγε. Μια μέρα, είδε στον ύπνο της ότι  έπαθε κάτι το μωρό. Πήγε στο γυναικολόγο και το υπερηχογράφημα έδειξε πως πράγματι, σταμάτησε η καρδιά του. Δεν είδε αίμα, δεν πόνεσε, δεν το απέβαλλε. Το” πνιξε στο κλάμα της. Σήμερα έχει φτιάξει ένα site για να βοηθήσει τους ανθρώπους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι, Singleparent το λένε. Και η ανύπαντρη μητέρα μέσα της, είναι πολύ χαρούμενη γι΄αυτό!

Κυριακή Χαριτάκη

Πηγή

Σε μικρή, σχετικά, απόσταση από την Αθήνα κρύβονται οι ελληνικές… Σεϋχέλλες. Ενας καλά κρυμμένος παράδεισο μικρών νησίδων με τιρκουάζ νερά και αμμουδιές που συνθέτουν ένα εξωτικό σκηνικό. Ο λόγος για τα Λιχαδονήσια, στον βόρειο Ευβοϊκό.

Η υπέροχη αυτή συστάδα νησιών και νησίδων βρίσκεται ανάμεσα στην Εύβοια (απέναντι από τη Λιχάδα) και στα Καμένα Βούρλα και οι ντόπιοι την αποκαλούν -όχι άδικα- Σεϊχέλες. Ενα σύμπλεγμα μικρών νησιών, τα οποία αναδύθηκαν μετά από μεγάλο σεισμό πριν χιλιάδες χρόνια και συγκεκριμένα το 426 π.Χ.. Κατάφυτα, γεμάτα ελιές,τα υπέροχα αυτά νησάκια που παλαιότερα κατοικούνταν, σήμερα αποτελούν προστατευμένους οικολογικούς χώρους. Και φυσικά απόλυτο προορισμό για μονοήμερες θαλάσσιες εκδρομές και εξερευνήσεις, τόσο για τους ντόπιους, τους κατοίκους των γύρω περιοχών αλλά και για τους Αθηναίους.

Το μεγαλύτερα νησάκια είναι η Μανόλια και η Στρογγύλη, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια, ενώ τα υπόλοιπα είναι μικρότερα και ονομάζονται ποντικονήσια. Οργανωμένη είναι η παραλία σε ένα από τα νησιά αυτά, ενώ σε ένα άλλο έχουν βρεθεί απομεινάρια αρχαίου οικισμού. Σε ένα τρίτο υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι, εξαιρετικό για γάμους και βαφτίσεις. Σε κάποιο από τα νησιά στέκουν ακόμη τα εγκαταλελειμμένα πέτρινα σπίτια ψαράδων. Στην κορυφή της Στρογγυλής υψώνεται ανάμεσα στα πυκνά ελαιόδεντρα που το στολίζουν ένας φάρος του 1870.

Οσο όμορφα είναι τα νησάκια, τόσο ενδιαφέρων είναι και ο βυθός τους. Σε κάποιο σημείο διακρίνεται αμυδρά στο νερό (10 μ. βάθος) της Θάλασσας ένα ναυάγιο από το 1943 (ένα φορτηγό πλοίο που έπεσε στις ξέρες).

Πώς μπορεί να πάει κανείς στις… Σεϋχέλλες

Από τα Καμένα Βούρλα, καθημερινά, πραγματοποιούν δρομολόγια τα καραβάκια «Λιχαδονήσια Ι» και «Λιχαδονήσια ΙΙ». Δρομολόγια για τα Λιχαδονήσια γίνονται και από το το λιμάνι του Αγίου Γεωργίου στη Βόρεια Εύβοια, αλλά και από τον Κάβο (30 χλμ. από την Αιδηψό).

Πώς πήραν το όνομά τους τα Λιχαδονήσια

Σύμφωνα με τη μυθολογία η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, νομίζοντας ότι είναι απατημένη, του έστειλε με τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Τη στιγμή που ο Ηρακλής φόρεσε το χιτώνα και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους άρπαξε τον υπηρέτη και τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια.

Για καταδυτικές εκδρομές μπορείτε να επισκεφθείτε το Lihadonisiadivingcenter.gr.

Για περισσότερες πληροφορίες και δρομολόγια μπορείτε να επισκεφθείτε το lichadonisia.com

Πηγή

Σου αρέσουν τα πολύχρωμα φωτάκια στο δωμάτιό σου ή στο δωμάτιο του παιδιού σου; Ήξερες ότι μπορείς να τα φτιάξεις μόνος σου με μερικά μπαλάκια του πινγκ πονγκ;

Τι θα χρειαστείς για τα φωτάκια;

• Πολύχρωμα φωτάκια LED
• Μπαλάκια του πινγκ πονγκ
• Μαχαίρι με μυτερή μύτη

Πώς θα φτιάξεις τα φωτάκια;

1. Κάνεις μια τομή στο μπαλάκι του πινγκ πονγκ με τη βοήθεια του μαχαιριού. Προσέχεις ώστε η τομή αν είναι σε τέτοιο μέγεθος ώστε να χωράει να περάσει το φωτάκι LED.
2. Περνάς το μπαλάκι του πινγκ πονγκ σε ένα φωτάκι.
3. Επαναλαμβάνεις τη διαδικασία με όλα τα φωτάκια και τα μπαλάκια του πινγκ πονγκ. Προσέχεις να μην κουνάς πολύ το φωτάκι μέσα στη μπάλα για να μην ανοίξει πολύ η τομή.

Πηγή

Μπορεί κανείς να μην μπορεί να… διαβάσει το μέλλον του, όμως μπορεί να μάθει κάτι για το παρελθόν του αν κοιτάξει τα πόδια του!

Σύμφωνα με την Jane Sheehan, ρεφλεξολόγο, τα δάχτυλα των ποδιών μας μαρτυρούν την καταγωγή μας.

Όπως λέει η Sheehan, μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά για κάποιον και για το παρόν του, ακόμη κι από τα πόδια του. Για παράδειγμα, οι καταθλιπτικοί άνθρωποι ρίχνουν όλο το βάρος τους στο μπροστινό μέρος των ποδιών τους, γι’ αυτό κι έχουν σ’ εκείνο το σημείο το χρώμα του πέλματός τους είναι πιο σκούρο και έχει συχνά φουσκάλες.

Πηγή