Κατηγορία: Όμορφος Κόσμος

Της Στεύης Τσούτση.

Θυμάσαι τότε που παίζαμε έξω στο δρόμο;
Μήλα, κυνηγητό και κρυφτό;
Που κάναμε με τις ώρες ποδήλατο και μας φώναζε η μάνα από το μπαλκόνι να μαζευτούμε;
Αθάνατα ελληνικά καλοκαίρια.
Με μυρωδιά καρπουζιού και γλυκιάς κολοκυθόπιτας.
Με εκείνη την μεγάλη κολοκύθα που έστελνε η γιαγιά από το χωριό κι αφού παίρναμε την ψίχα με το κουτάλι, την υπόλοιπη την κάναμε βάρκες.
Μια εσύ και μια εγώ, για να μην τσακωνόμαστε.

Θυμάσαι και τους χειμώνες, που αράζαμε μετά το φροντιστήριο στα σκαλάκια για δυο τρεις κουβέντες με τους συμμαθητές; Κι ύστερα πάλι στους τέσσερις τοίχους του δωματίου για διάβασμα.
Άτιμες εξετάσεις.

Και οι γονείς μας που καθότανε με τους γείτονες στις αυλές και τα λέγανε; Ψήνανε, γλεντούσαν, τα πίνανε. Γελούσαν.
Ή που τσακώνονταν η μάνα με τη γειτόνισσα για εκείνα τα νερά του πλυντηρίου που πάντα γέμιζαν σαπουνόφουσκες το δρόμο μας.
Κι ο περιπτεράς της γωνίας ήξερε από πριν ποιο περιοδικό θα ζητήσουμε. Και μας κρατούσε το Μίκυ Μάους πριν εξαντληθεί. Κι αργότερα τη Σούπερ Κατερίνα, τα Σαΐνια και το National Geographic.

Θυμάσαι αδερφέ;
Λες και σου περιγράφω σκηνές από μια κλασική ταινία εποχής δεν είναι; Μόνο που έχουν περάσει μόλις λίγα χρόνια.

Τώρα ο περιπτεράς έγινε mini market.
Η γειτόνισσα έκοψε τις καλημέρες και τα παιδιά δε βγαίνουν πια στο δρόμο να παίξουν.
Κλείνονται με ένα play station κι ένα που μου το είπαν lol αλλά δεν παίρνω κι όρκο ότι το κατάλαβα σωστά.
Βλέπεις παραμεγάλωσα και δε σκαμπάζω από νεανικά παιχνίδια.
Μετέωροι στεκόμαστε οι τριαντάρηδες, αδερφέ.
Σαν κάτι παλαίμαχους ναυτικούς που συνήθισαν στη θάλασσα και η στεριά τους φέρνει ναυτία.

Πλέον φοβάμαι να περπατήσω νύχτα στο δρόμο του πατρικού μας.
Φοβάμαι να κοιμηθώ με ανοιχτό το πατζούρι κι ας είμαι στον πρώτο όροφο.
Λέω καλημέρα στο γείτονα και με κοιτάζει λες κι έπεσα από κανένα διαστημόπλοιο.
Που και που κάθομαι για να περιμένω μια φίλη σε κάποιο κεφαλόσκαλο και με κοιτούν σαν πένητα έτοιμο να ζητήσει βοήθεια. Όχι ότι θα τη δώσουν, αλλά σίγουρα θα την κρίνουν.
Χαμογελώ και νομίζουν πως θα ζητήσω δανεικά. Κλαίω κι αδιαφορούν. Πέφτω και περνούν από πάνω.

Πως γίναμε έτσι διάφανοι οι άνθρωποι;
Δε μ’αρέσει έτσι όπως καταντήσαμε, αδερφέ.
Δε μου αρέσει που χάσαμε τη γειτονιά. Που χάσαμε την απλότητα του τότε.
Φόβος.
Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας. Χάσαμε πρώτα τους συνανθρώπους μας και μετά τους εαυτούς μας.
Τότε που διέρρηξαν το σπίτι μας, ο ειδικός της αστυνομίας είπε πως πρέπει να πάλευαν πολύ ώρα να ανοίξουν την εξώπορτα. Κι έκαναν και θόρυβο. Κι όμως, κανείς γείτονας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι γίνεται. Ή κι αν είδε, δεν ενδιαφέρθηκε να επέμβει.
Πως καταντήσαμε έτσι αδιάφοροι γαμώτο;
Αν αυτό λέγεται σύγχρονη κοινωνία και μοντέρνος τρόπος ζωής, εγώ δεν τα θέλω.
Να τα βράσω, που έλεγε και ο παππούς μας.

Εγώ θέλω τα απλά, τα ανθρώπινα.
Θέλω το δικαίωμα στην καλημέρα. Θέλω πίσω το κεφαλόσκαλο μου. Θέλω τη γειτονιά μου.
Με τις ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα να μας φυσά ο αέρας.
Σκάσαμε πια πίσω από επτασφράγιστα πατζούρια. Που κρύβουν τις αμαρτίες και τα ψέματα που λέμε στους γύρω. Μα κυρίως τα ψέματα που λέμε στους εαυτούς μας για τη δήθεν ευτυχισμένη μας ζωή.
Για ποια ευτυχία μου μιλούν, έτσι που μείναμε μόνοι;
Γαμώτο…γαμώτο…
Απογοητεύομαι… Κι όσο το κάνω κλείνω κι εγώ τα πατζούρια. Κι εσύ δεν είσαι εδώ αδερφέ να με βάλεις σε σειρά. Να με μαλώσεις πως γίνομαι αργά και σταθερά σαν κι αυτούς. Πως γίνομαι ένα διάφανο ανθρωπάκι που δε νοιάζεται, δε μιλά, δε γελά. Μόνο αναπνέει.
Μα δε θέλω να αναπνέω μόνο! Δε θέλω!

Χθες καθώς γυρνούσα σπίτι είδα κόσμο στις πλατείες. Είδα παιδιά σε σκαλάκια με μπάλες του μπάσκετ κι όχι κινητά. Το φαντάζεσαι;
Εδώ που είμαι εγώ το λένε κρίση. Το λένε δεν έχω πλέον λεφτά να πάω στις καφετέριες και τα μπαράκια. Κι έτσι κάθομαι με μια μπύρα στο χέρι και χαζολογώ στα σκαλοπάτια και τις πλατείες.
Κάτι αλλάζει αδερφέ, το νιώθω. Κάτι αρχίζει να αλλάζει στη μουντή ζωή μας. Κι ας προκλήθηκε από αφραγκίες.
Χάσαμε τα πορτοφόλια μας και βρήκαμε ξανά τον άνθρωπο. Πρώτα τον μέσα μας κι ύστερα τον δίπλα.

Φυσάει αέρας αδερφέ.
Κάποιος πήρε απόφαση να ανοίξει τα παράθυρα του. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.
Το νιώθω…
Και χαίρομαι…πολύ χαίρομαι…

Πηγή

Η σύζυγος, πιάνει τον σύζυγο με άλλη στο κρεβάτι…

– Ανήθικε!, πως μπορείς να το κάνεις αυτό σε εμένα, την μητέρα των παιδιών σου, την πιστή γυναίκα σου;;; Θέλω διαζύγιο τώωωωωωωραααααα!!!

-Περίμενε ένα λεπτό αγάπη μου, σου ορκίζομαι υπάρχει μια εξήγηση.

-Mμμμμμ… μίλα αλλά γρήγορα, δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ πια στη ζωή μου, θέλω να φύγεις αμέσως και για πάντα.

-Συνέβη το εξής: Γύριζα στο σπίτι μετά από μια τρομερή μέρα στο γραφείο και είδα αυτή την φτωχή κοπέλα που έκανε ωτοστόπ στη λεωφόρο. Μου φάνηκε τόσο ανυπεράσπιστη που αποφάσισα να τη βοηθήσω.

Πρόσeξα ότι ήταν πολύ αδύνατη, κακοντυμένη και βρώμικη και μου είπε ότι είχε τρεις μέρες να φάει. Συγκινήθηκα, την έφερα στο σπίτι και της ζέστανα τα μακαρόνια που σου έφτιαξα χτες βράδυ και δεν τα έφαγες γιατί παχαίνουν…η καημενούλα τα καταβρόχθισε!

Έπειτα, όπως ήταν τόσο βρώμικη, της είπα να κάνει ένα μπάνιο και εν τω μεταξύ είδα ότι τα ρούχα της ήταν σε κακή κατάσταση. Έτσι τα πέταξα στα σκουπίδια και της έδωσα εκείνα τα παντελόνια που χρόνια τώρα δεν φοράς επειδή δεν μπορείς να τα κουμπώσεις, την μπλούζα που σου χάρισα για την επέτειο και δεν φοράς, γιατί δεν έχω καλό γούστο και δεν ξέρω να σου διαλέγω ρούχα, το sweater που σου χάρισε η μάνα μου για τα Χριστούγεννα και δεν φοράς, για να της μπεις στο μάτι και τις μπότες που αγόρασες για 1000 ευρώ και τις φόρεσες μια μόνο φορά, επειδή η φίλη σου αγόρασε τις ίδιες.

Στο τέλος και καθώς έφευγε γεμάτη ευγνωμοσύνη και χαρά η κοπέλα γύρισε με δάκρυα στα μάτια και με ρώτησε:

– Υπάρχει κάτι άλλο που η γυναίκα σου δεν χρησιμοποιεί;;;

Πηγή

Δώσε τη θέση σου στην έγκυο

Στη Κίνα ένας ταλαντούχος γραφίστας, ο Shiyang He, δημιούργησε μια σειρά από 3D εικόνες για διαφημιστικούς σκοπούς, με μήνυμα που περνάει αμέσως στο μυαλό μας και μας υπενθυμίζει κάτι πολύ σημαντικό. « Δώσε τη θέση σου στην έγκυο ».

Το σύνθημα που γράφει είναι: «Δώσε τη θέση σου σε κάποιον που κουβαλάει κάτι πιο σημαντικό».

Και όπως θα δείτε και στα σκίτσα η έγκυος γυναίκα είναι αυτή που κουβαλάει το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

Όσο κουρασμένοι και αν είμαστε, όσο και αν παλέψαμε για να βρούμε μια θέση σε κάποιο λεωφορείο ή άλλο μέσο, σίγουρα η κατάστασή μας και οι αντοχές μας δεν συγκρίνονται με εκείνες της εγκύου.  Έτσι αυτά τα σκίτσα παροτρύνουν τους ανθρώπους να παραχωρήσουν τη θέση τους σε έγκυες γυναίκες στα μέσα μαζικής μεταφοράς (και όχι μόνο θα έλεγα εγώ). Είναι ευγενικό, είναι απαραίτητο, και επίσης μας δίνει έξτρα πόντους για καλό κάρμα.

«Η κινέζικη εταιρία γάλακτος Yili Milk για λογαριασμό της οποίας έγιναν οι διαφημιστικές 3D εικόνες, σκέφτηκε αυτό τον τρόπο για να ξεχαστούν τα σκάνδαλα που ξέσπασαν με το μολυσμένο βρεφικό γάλα που προώθησαν στην αγορά. Αν και αθέμιτος ο λόγος που δημιούργησαν αυτές τις εικόνες, υπάρχει ένα σωστό μήνυμα.»

Προσωπικά όσες φορές μπήκα έγκυος σε μέσα μαζικής μεταφοράς πάντα κάποιος μου προσέφερε τη θέση του. Όμως έχω αγνοηθεί επιδεικτικά με την κοιλιά τούρλα σε άλλες περιπτώσεις όπως σε ουρές στο σούπερ μάρκετ, σε τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες. Και όλες γνωρίζουμε πόσο επίπονο, έως και επικίνδυνο είναι να στέκεται μια έγκυος όρθια για πολύ ώρα.

Δε θα σου πω να προσφέρεις τη θέση σου σε μια έγκυο, σε μια μαμά που έχει μικρό παιδάκι ή σε έναν άνθρωπο με δυσκολία στην κίνηση, γιατί είμαι σίγουρη ότι το κάνεις. Ακόμη και αν είσαι όρθια όμως παρότρυνε τους άλλους να το κάνουν, με χαμόγελο πάντα.

Εσένα πως σου συμπεριφέρθηκαν στα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο ήσουν έγκυος;

Πηγή

Της Στεύης Τσούτση.

Δεσποινίς ετών 35. Ίσως και κάτι ψιλά ή κάτι λιγότερο.
Ποιος νοιάζεται;
Εσύ, πάντως, όχι.
Οι άλλοι, όσο να πεις, μια έννοια την έχουν.
Και μια γκρίνια και μια διφορούμενη κουβεντούλα μη σου πω.
Το αμάξι σου είναι εργένικο. Μια σακαράκα που αγοράστηκε προ κρίσης με την προοπτική σε δύο χρόνια να αλλάξει, αλλά δεν την πέταξες ποτέ. Αντίθετα τη βάφτισες κιόλας.
Έγινε μέλος της οικογένειας που δεν έχεις…
Το σπίτι σου εργένικο κι αυτό. Με σουβενίρ από τα πιο τρελά σου ταξίδια, μπόλικα ξύδια στο μπαρ, επιτραπέζια και φωτογραφίες. Γονέων, αδερφών, φίλων, ανιψιών.
Καμία φωτογραφία γάμου. Κανένα παιχνίδι από πιτσιρίκι.
Ανύπαντρη, μα όχι μόνη.
Ερωτευμένη μα όχι δεσμευμένη.
Τι πειράζει;
Καλοκαίριασε.
Βγαίνεις στην πόλη σου για ποτάκι κι εκείνη την ώρα οι παλιές σου συμμαθήτριες μαζεύουν τα πιτσιρίκια τους από τις παιδικές χαρές. Μπάνιο, γάλα και ύπνο. Και αυτά και αυτές μαζί.
Βγαίνεις στην αγορά για ψώνια και τις συναντάς να σέρνουν από ένα παιδί σε κάθε χέρι. Εκείνο να κλαίει ζητώντας ό,τι βλέπει κι εκείνες να απαντούν με ένα απίστευτα κουρασμένο χαμόγελο.
Μανούλες.
Τις χαίρεσαι. Αλλά δεν τις ζηλεύεις.
Βλέπεις εσύ δεν τη θέλεις ακόμη την τάξη που έβαλαν εκείνες στη ζωή τους.
Κι ας μουρμουράει το σόι. Κι ας κουβαλάει σε γιορτές και πανηγύρια και κάποιον επίδοξο μνηστήρα.
Δε θες έρωτα. Έχεις…Και κρατά και χρόνια.
Γάμο δεν έχεις και δεν τον θέλεις κιόλας.
Γιατί να πρέπει να βάλεις ταμπέλες στη ζωή σου; Επειδή το έκαναν άλλοι; Επειδή περνούν τα χρόνια; Άστα να περνούν. Ποιος νοιάστηκε;
Αγάπη γύρευες πάντα κι αυτή σου δόθηκε.
Ελευθερία ήθελες και τη διεκδίκησες.
Την κέρδισες. Την έχεις.
Τα ζόρια τα έχουν άλλοι. Για σένα. Για το στεφανοχάρτι που λείπει από το συρτάρι σου. Για τη φωτογραφία πάνω στο μπουφέ του σαλονιού. Αν και πρέπει πρώτα να πάρεις μπουφέ. Γιατί ούτε κι από αυτόν έχεις.
Κι όσο για τα βιολογικά ρολόγια που περιγράφουν, εσύ δεν τα άκουσες ποτέ. Ή που ο Πλάστης δε ρύθμισε ποτέ την αφύπνιση ή που βγήκαν ελαττωματικά από το εργοστάσιο παραγωγής. Έχεις ανίψια, βαφτιστήρια, ψυχοπαίδια, μαθητές, παιδιά φίλων. Είσαι θεία, νονά, φίλη. Και καλύπτεσαι.
Προς το παρόν. Για το μέλλον βλέπουμε.
Γιατί, όμως, πρέπει να απολογηθείς γι’αυτό; Γιατί πρέπει να νιώσεις άσχημα που δεν ακολουθείς συγκεκριμένο σενάριο;
Δε ζήτησες να ζήσεις κανενός τη ζωή. Θέλησες απλά να γράψεις εσύ το σενάριο της δικής σου. Και το έκανες. Όσο για τις κριτικές; Σε αφήνουν αδιάφορη.
Καλά, μεταξύ μας τώρα, αυτό είναι λίγο ψέμα.
Σε ενοχλούν.
Σε ενοχλούν που δε σε αφήνουν στην ησυχία σου.
Που πίσω από την ηθελημένη ελευθερία σου ψάχνουν να βρουν κουσούρια κι αδυναμίες.
Που πετούν αθώες σπόντες που μόνο πληγώνουν. Όχι για αυτά που υπονοούν. Αλλά για τα μυαλά που έπρεπε να είναι αλλιώς.
Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει δικαίωμα να επιλέξει. Δικαίωμα να ζωγραφίσει τον κόσμο του και να μπει μέσα. Να φτιάξει την αλήθεια του και να προσκαλέσει και τους άλλους να τη δεχτούν. Αν την δεχτούν. Αν όχι, κακό δικό τους.
Κι αυτή η αλήθεια, αυτή η ζωή δεν πρέπει να μπαίνει σε καλούπια ξένα. Της κοινωνίας, της οικογένειας, του κόσμου γενικά. Γι’αυτά τα στόματα του κόσμου, άλλωστε, υπογράφτηκαν οι μεγαλύτερες δυστυχίες.
Μα εσύ φτιάχνεις το δικό σου καλούπι και σε όποιον αρέσει. Και δεν καταλαβαίνεις ούτε από μικρές κοινωνίες, ούτε από πρέπει και δήθεν.
Κι είναι η ευτυχία σου πραγματική. Κι ο πόνος, όταν υπάρχει, ολοφάνερος. Δεν κρύβεται πίσω από σφαλιστά πατζούρια και κλειδωμένες πόρτες.
Φόρα παρτίδα κι όποιος αντέξει.
Εσύ, πάντως, 35 χρονάκια τώρα αντέχεις μια χαρά. Κι έτσι θα συνεχίσεις.
Γιατί την ευτυχία και τη γαλήνη σου δεν τα χαραμίζεις για κανένα πρέπει.
Κι άσε τους άλλους να λένε…

Πηγή

Ένας λογιστής γυρνά αργά στο σπίτι του μία νύχτα.

– Ανησύχησα! Που στο καλό ήσουνα; (ρωτά η γυναίκα του)

– Α, λέει αυτός, δεν ήταν τίποτε. Πήγα να κάνω ένα τατουάζ.

– Τατουάζ; Τι τατουάζ έκανες;

– Ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ στα γεννητικά μου όργανα, λέει αυτός περήφανα.

– Χαρτονόμισμα; Μα τι στο καλό σκεφτόσουνα; Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που έκανες είναι τρελό;

– Μπα, είχα τους λόγους μου:

Πρώτον μου αρέσει να βλέπω τα λεφτά μου να αυξάνονται…

Δεύτερον μου αρέσει να παίζω με τα λεφτά μου…

Τρίτον μου αρέσει να έχω λεφτά στα χέρια μου…

και τέταρτον έτσι θα μπορώ να σου δίνω 100 ευρώ όποτε το θελήσεις!

Πηγή

Επεισοδιακή ήταν η ψηφοφορία για τη διαπραγμάτευση με τους “θεσμούς”, με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κλέβει την παράσταση. Διαβάστε τους καυτούς διαλόγους μεταξύ μελών συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, αποκλειστικά από Το Κουρκούτι.

Πηγή

Την ημέρα που ο Rafael Mantesso θα γινόταν 30 χρονών, η γυναίκα του τον εγκατέλειψε παίρνοντάς του όλα τους τα υπάρχοντα. Έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, φωτογραφίες, αντικείμενα κ.α. Του άφησε όμως το σκύλο τους τον Jimmy!

Βλέποντας λοιπόν τους άδειους τοίχους στο σπίτι του, παρέα με τον Jimmy, ο Rafael εμπνεύστηκε την δημιουργία όσων φανταζόταν γύρω του σε αυτό το σπίτι καθώς και διάφορων σκέψεών του.
Πήρε λοιπόν ένα μαρκαδόρο και άρχισε να ζωγραφίζει όλες αυτές τις σκέψεις του στις οποίες φυσικά ο Jimmy έδινε ζωή!

Οι φωτογραφίες που θα δείτε παρακάτω αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα δημιουργικότητας και εκτόνωσης σε μια
δύσκολη κατάσταση.

 

Πηγή

Η ελληνική κρίση έχει πολλές φορές αποτελέσει πηγή έμπνευσης για διάσημους σκιτσογράφους ανά τον κόσμο, με αποκορύφωμα τον τελευταίο μήνα, καθώς η μία εξέλιξη διαδεχόταν την άλλη και από τη μια στιγμή στην άλλη η προοπτική συμφωνίας γινόταν ρήξη και το αντίθετο.

Ετσι, στο σκίτσο του Ιουλίου για λογαριασμό της ιστοσελίδας Politico του Matt Wuerker η ελληνική κρίση βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της σάτιρας.

Σε αυτό το σκίτσο, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ εμφανίζεται ως η αυστηρή δασκάλα που διδάσκει στους μαθητές του νότου, ήτοι τις Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, τα καλά της λιτότητας, βάζοντας τους μαθητές να επαναλαμβάνουν τη φράση: «Η λιτότητα είναι καλή για μένα».

Ομως, σε κάθε τάξη υπάρχει κι από ένας κοπανατζής. Τον ρόλο αυτό τον έχει η Ελλάδα η οποία αναφωνεί «Ωπα!» και τρέχει προς την έξοδο… η οποία μπορεί να εννοεί και το Grexit.

Πηγή

Μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος ένας 29χρονος Βρετανός ονόματι Thom Feeneyαποφάσισε να δημιουργήσει μια διαδικτυακή καμπάνια προκειμένου να συγκεντρώσει 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ για να αποπληρώσει η Ελλάδα το χρέος της προς τους δανειστές.

«Απλά μαθηματικά μου έδειξαν πως το μόνο που χρειάζεται είναι όλος ο πληθυσμός της Ευρώπης να δωρίσει 3,19 ευρώ προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό που χρειάζεται για την αποπληρωμή του χρέους. (…) Στην αρχή κανείς δεν ενδιαφερόταν, όμως μετά από την δημοσίευση μερικών κειμένων στο διαδίκτυο, η ιδέα έμοιαζε να «εκρήγνυται» μέσα σε μια βραδιά. Ξύπνησα έχοντας λάβει 1.200 μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και από εκεί τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο τρελά», είχε δηλώσει στην εφημερίδα The Guardian.

Χρησιμοποιώντας την πλατφόρμα συγκέντρωσης δωρεών Indiegogo, ο Feeney κατάφερε να συγκεντρώσει 1,9 εκατομμύρια ευρώ μέσα σε μόλις οκτώ ημέρες. Παρόλο που η κίνηση ήταν εντυπωσιακή, ο 29χρονος δεν κατάφερε να πετύχει τον στόχο του 1,6 δισεκατομμυρίου, με αποτέλεσμα η πλατφόρμα να επιστρέψει τα χρήματα σε όσους είχαν προχωρήσει σε δωρεές.

Ο Βρετανός όμως αποφάσισε πως δεν θα ήταν σωστό να απογοητεύσει τους Έλληνες. Εξάλλου ένας συμπατριώτης μας είχε ξεκινήσει μια δική του καμπάνια προκειμένου να βραβευτεί ο Feeney με την ελληνική υπηκοότητα.

«Όλες οι δωρεές θα επιστραφούν εάν δεν φτάσουμε τον στόχο μας. ΟΜΩΣ συνεργάζομαι με μια ελληνική φιλανθρωπική οργάνωση για ένα νέο σχέδιο. Ελπίζω να συμμετάσχετε :)», δημοσίευσε ο ίδιος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter την Τρίτη.

Όπως μεταδίδει το δίκτυο International Business Times, ο Feeney έχει δημιουργήσει μια νέα καμπάνια ονόματι «Greek Crowdfund», σε μια πλατφόρμα που αυτή την φορά θα του επιτρέψει να δωρίσει τα χρήματα ακόμα και αν δεν αγγίξει το ποσό που έχει ορίσει ως στόχο. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα δοθούν στην Οργάνωση «Δεσμός», ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που έχει απώτερο στόχο την δημιουργία βιώσιμων δικτύων αλληλεγγύης και την καλλιέργεια κοινωνικής και ανθρωπιστικής υπευθυνότητας.

Πηγή

Στόχος η αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα

Στην άμεση πραγματοποίηση δωρεών ύψους άνω των 23 εκατ. ευρώ στους δήμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης προχωρά το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του συνολικού ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ, που αποσκοπεί να προσφέρει μέσα στο επόμενο έτος ανακούφιση ενάντια στην κρίση.

Συγκεκριμένα, το Ίδρυμα προχωρά άμεσα σε δωρεά συνολικού ύψους 20 εκατομμυρίων ευρώ, προς τους δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης, ο καθένας από τους οποίους θα διαχειριστεί δωρεά ύψους 10 εκατομμυρίων ευρώ για να καλύψει βασικές ανάγκες των πολιτών, που στα μεγάλα αστικά κέντρα βιώνουν εντονότερα τις συνέπειες της παρατεταμένης κρίσης. Παράλληλα, στο πλαίσιο της δωρεάς, οι δύο αυτοί δήμοι θα έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν και ως πυρήνες, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία συνεργασίας με γειτονικούς δήμους, για την υλοποίηση δράσεων, βάσει αναγκών.

Επιπλέον, στο πλαίσιο της νέας αυτής πρωτοβουλίας των 100 εκατομμυρίων ευρώ, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος διαθέτει, καταρχάς, δωρεές συνολικού ύψους 3,7 εκατομμυρίων ευρώ στους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς Φάρος, PRAKSIS, Ίδρυμα Περιθάλψεως Ατόμων με Νοητική Υστέρηση ή με Σύνδρομο Down «Μ. Κόκκορη», καθώς και στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν, το Ειδικό Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά «Μεταξά», το Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας Πειραιά «Άγιος Παντελεήμων», το Γενικό Νοσοκομείο Αθήνας «Η Ελπίς» και το Γενικό Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος Αθηνών «Η Σωτηρία», για την ενίσχυση του έργου τους.

«Όλοι μας, όσοι και όσο μπορούμε, έχουμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ηθική υποχρέωση να βοηθήσουμε τη χώρα και τους συμπολίτες μας σε αυτή την πιο κρίσιμη καμπή. Δεν χωράει αναβολή ούτε δικαιολογία – πρέπει τώρα να προσφέρουμε όσο μπορεί ο καθένας, για να μας βρει η επόμενη μέρα πιο δυνατούς και ενωμένους», είπε ο Ανδρέας Δρακόπουλος, πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Σημειώνεται πως το σύνολο των δωρεών που έχει διαθέσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα το Ίδρυμα, υπερβαίνει το 1 δισ. ευρώ.

Πηγή