Κατηγορία: Ψυχολογία

Ποιος είναι ο χειρότερος εχθρός σας; Μήπως το ψυχολογικό και διανοητικό στρες που -πιθανότατα αθέλητα- δημιουργείτε στον εαυτό σας; Το στρες είναι μια φυσιολογική αντίδραση του εαυτού μας σε δύσκολες ή αφύσικες καταστάσεις, όταν αισθανόμαστε ότι οι δυνατότητές μας δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουμε ένα εμπόδιο ή μια δυσκολία που συναντάμε.

Γράφει η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια (greekpsychologypages.blogspot.gr).

Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά κανείς στο στρες μπορεί να είναι είτε φυσιολογικός, οπότε οι επιπτώσεις του στρες είναι παροδικές και, άρα, μηδαμινές, είτε πολύ έντονος, με αποτέλεσμα να σαμποτάρει το άτομο τον εαυτό του.
Καθένας έχει την εμπειρία του να έχει χάσει την υπομονή του με κάποιον άλλον, να έχει εκνευριστεί στο τιμόνι λόγω κίνησης και να έχει βρίσει, να έχει ξεσπάσει τα νεύρα του σε κάποιον που δεν του έφταιγε σε τίποτα, ή να δημιουργεί παρεξηγήσεις, εκνευρισμό και διανοητικό στρες επειδή η πίεση που αισθάνεται του θολώνει την κρίση.
Μερικοί άνθρωποι δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις στη ζωή τους αραιά και που, ενώ άλλοι άνθρωποι κάνουν αυτό το αυτό-σαμποτάρισμα τρόπο ζωής, δημιουργώντας διαρκώς ψυχικό και διανοητικό στρες στον εαυτό τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι οι ίδιοι που το δημιουργούν και όχι τα γεγονότα ή άλλοι άνθρωποι.

Οι τρόποι που σαμποτάρει κανείς τον εαυτό του
Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τρόποι για να σαμποτάρει κανείς τον εαυτό του, χωρίς καν να το καταλάβει. Διαβάζοντας τις παρακάτω περιγραφές, που αποτελούν τα συχνότερα λάθη που κάνει κάποιος για να σαμποτάρει τον εαυτό του, μπορεί κανείς να εντοπίσει με ποιο τρόπο σαμποτάρει τον εαυτό του και με απλές τεχνικές να το διορθώσει.

Προσωπικότητα τύπου «Α»
Οι άνθρωποι με προσωπικότητα τύπου «Α» έχουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς: συνήθως βιάζονται, είναι διαρκώς «εν κινήσει» -κυριολεκτικά και μεταφορικά- φέρονται επιθετικά, είναι νευρικοί και σε υπερένταση. Αυτά τα χαρακτηριστικά τύπου «Α» προκαλούν στον άνθρωπο έντονο συναισθηματικό στρες στις σχέσεις του, λόγω της επιθετικής στάσης του. Το άτομο αυτό όχι μόνο δε χαίρεται τις σχέσεις του, αλλά συχνά δε βλέπει τις προφανείς λύσεις στα διάφορα προβλήματα επειδή βιάζεται τόσο πολύ, ώστε δεν προσέχει τις λεπτομέρειες. Το αποτέλεσμα είναι ότι έτσι δημιουργούνται ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Aτομα με αυτή την προσωπικότητα συνήθως αντιμετωπίζουν στη συνέχεια προβλήματα υγείας, κυρίως καρδιοαγγειακά.

Αρνητική συνομιλία με τον εαυτό
Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι συχνά σαμποτάρουν τον εαυτό τους είναι όταν η εσωτερική τους φωνή «μιλάει» μόνο αρνητικά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε στον εαυτό μας, ο οποίος συνήθως αναπτύσσεται στην παιδική ηλικία, μπορεί να μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή και να χρωματίζει τις εμπειρίες μας, είτε σαν ηλιαχτίδα είτε σαν μαύρο σύννεφο που μας περιβάλλει και εμποδίζει την όρασή μας. Τα άτομα με αρνητική εσωτερική ομιλία συνήθως βλέπουν γύρω τους προβλήματα, αποδίδουν στους άλλους αρνητικά κίνητρα και προθέσεις -ενώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο-, ερμηνεύουν τα θετικά γεγονότα ως αρνητικά, βρίσκουν όλο προβλήματα και χάνουν σημαντικά οφέλη και θετικά πράγματα στη ζωή τους, μόνο και μόνο επειδή η αρνητική φωνή μέσα τους επισκιάζει κάθε τι θετικό. Με αυτό τον τρόπο όμως το άτομο δημιουργεί μια αρνητική αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή αυτό το άσχημο ή αρνητικό που περιμένει να του συμβεί θα του συμβεί, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν προσπάθησε το ίδιο για κάτι καλύτερο. Τα άτομα με αρνητική εσωτερική φωνή πιστεύουν ότι δεν έχουν αρκετές ικανότητες για να ανταπεξέλθουν στις διάφορες δύσκολες καταστάσεις και να αντιμετωπίσουν το στρες, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ακόμα περισσότερο άλυτο στρες στη ζωή τους.

Αδυναμία στην ικανότητα επίλυσης συγκρούσεων
Μήπως είστε επιθετικοί απέναντι στους άλλους ενώ θα μπορούσατε με θετικό τρόπο να χειριστείτε την ίδια κατάσταση; Μήπως ξεκινάτε λέγοντας «δεν έκανες…» (πχ, τα ψώνια, την καθαριότητα, την όποια δουλειά), αντί να ρωτήσετε ευθέως, χωρίς το αρνητικό «δεν», «έκανες… το τάδε πράγμα;». Ή μήπως έχετε παθητική στάση και αφήνετε τους άλλους να σας εκμεταλλεύονται επειδή δεν ξέρετε πώς να πείτε όχι και να θέσετε όρια; Οι αντιπαραθέσεις με τους άλλους είναι μέρος της ζωής, όπως και τα ζητήματα προς επίλυση. Ο τρόπος όμως με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις διάφορες συγκρούσεις μπορεί να ενδυναμώσει τις σχέσεις ή να τις επιβαρύνει, δημιουργώντας περίσσιο ψυχικό και διανοητικό στρες για όλους τους εμπλεκόμενους, δημιουργώντας τελικά ακόμα μεγαλύτερες συγκρούσεις και προβλήματα.
Πολλοί άνθρωποι που φέρονται επιθετικά και δε χειρίζονται τις διάφορες συγκρούσεις με θετικό τρόπο, δε συνειδητοποιούν τη συμπεριφορά τους και δεν αντιλαμβάνονται ότι σαμποτάρουν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τις σχέσεις τους. Συνήθως τα άτομα αυτά δε γνωρίζουν άλλους τρόπους να χειριστούν τις καταστάσεις.

Απαισιοδοξία
Αν είστε απαισιόδοξο άτομο, τείνετε να βλέπετε τα πράγματα χειρότερα απ’ ότι είναι, δε διακρίνετε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, θεωρείτε ότι το κάθε τι θα έχει αρνητική κατάληξη, βλέπετε τα προβλήματα και τα μειονεκτήματα και όχι τις ευκαιρίες και τα πλεονεκτήματα, με αποτέλεσμα να σαμποτάρετε τον εαυτό σας δημιουργώντας διανοητικό και συναισθηματικό στρες. Η απαισιοδοξία είναι κάτι παραπάνω από το να βλέπει κανείς το ποτήρι ως μισο-άδειο: πρόκειται για μια συγκεκριμένη θεώρηση του κόσμου και της ζωής που υπονομεύει την αυτοπεποίθηση του ατόμου, που το καθιστά ανίκανο να πιστέψει στις ικανότητές του, που του δημιουργεί διαρκώς αμφιβολίες και δημιουργεί επιπροσθέτως και προβλήματα υγείας.

Αναλαμβάνοντας πολλές ευθύνες
Μήπως έχετε πολύ βαρύ πρόγραμμα, πολλές ευθύνες και καθήκοντα και έντονο στρες; Πολλοί άνθρωποι δημιουργούν έντονο στρες στη ζωή τους επειδή δε χειρίζονται το χρόνο και τις υποχρεώσεις του με προτεραιότητα τον εαυτό τους. Είτε γιατί κανείς είναι προσωπικότητα τύπου «Α» είτε γιατί δεν ξέρει να πει όχι, καταλήγει στο να επιβαρύνει τον εαυτό του με χρόνιο στρες αναλαμβάνοντας περισσότερα από όσα μπορεί.

Αλλαγές
Για να αλλάξει κανείς τις αρνητικές αυτές συνήθειες, θα πρέπει πρώτα να τις εντοπίσει και να συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο σαμποτάρει τον εαυτό του. Στη συνέχεια μπορεί να εφαρμόσει διάφορες τεχνικές, όπως χαλάρωση, αλλαγή τρόπου σκέψης, θετική σκέψη, αισιόδοξη στάση ζωής, οργάνωση και προγραμματισμό, προκειμένου να πάψει να σαμποτάρει τον εαυτό του και να μειώσει το συναισθηματικό και διανοητικό στρες στη ζωή του.

Άρθρο του Colin Robertson

Αυτό προσπαθούσαν να ανακαλύψουν οι ερευνητές καθώς μάθαιναν περισσότερα για τον τρόπο που η επιστήμη θα μπορούσε να ενισχύσει τη δύναμη της θέλησης. Ύστερα από πολλές δοκιμές, ανακάλυψαν ότι η θέληση είναι σαν ένας μυς που κουράζεται από την υπερβολική χρήση και απαιτεί «καύσιμα» για να αναπληρώσει τις δυνάμεις του. Αν λοιπόν ενεργεί όπως ένας μυς, μήπως είναι δυνατόν να ενδυναμωθεί κιόλας;

Μετά από αρκετές μελέτες, υπάρχει απάντηση! Με τη σωστή πρακτική, η δύναμη της θέλησης μπορεί να ενισχυθεί ακριβώς όπως και κάθε άλλος μυς στο σώμα μας.

Προσοχή: όπως συμβαίνει με όλες τις ασκήσεις, ίσως πρόκειται για απαιτητική διαδικασία. Είναι σαν να ασκείτε τη δύναμη της θέλησής σας με τον ίδιο τρόπο που θα ασκούσατε τα πόδια σας με το τρέξιμο. Είναι όμως επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι θα δείτε αποτελέσματα.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι στην αρχή θα δυσκολευτείτε, θα είναι πιο εύκολο τελικά να πείτε όχι στους πειρασμούς, να γυμνάζεστε και να επικεντρωθείτε στους μακροπρόθεσμους στόχους σας!

1. 10 λεπτά διαλογισμού

Ο διαλογισμός θα σας δώσει γρηγορότερα αποτελέσματα συγκριτικά με όλες τις άλλες μεθόδους άσκησης της δύναμης της θέλησης. Με τον διαλογισμό εκπαιδεύετε τον νου σας να συγκεντρώνεται και να αντιστέκεται στον πειρασμό να αφαιρεθεί. Έρευνες δείχνουν ότι ύστερα από μόλις 2-3 ημέρες διαλογισμού για 10 λεπτά, ο εγκέφαλός σας θα είναι σε θέση να συγκεντρωθεί καλύτερα, θα έχετε περισσότερη ενέργεια και θα είστε λιγότερο στρεσαρισμένοι. [1]

2. Φροντίστε τη στάση του σώματός σας

Κατά τη διάρκεια της δοκιμής για το αν η θέληση μπορεί να ενισχυθεί, οι ερευνητές ζήτησαν από μια ομάδα συμμετεχόντων να δουλέψουν τη στάση του σώματός τους για μια περίοδο 2 εβδομάδων. Κάθε φορά που οι ίδιοι παρατηρούσαν ότι καμπούριαζαν, διόρθωναν τη στάση τους ισιώνοντας την πλάτη τους. Αυτή η απλή πρακτική βελτίωσε κατά πολύ την επιμονή τους σε διάφορα τεστ σχετικά με τη δύναμη της θέλησης. [2]

Για να ξεκινήσετε, απλώς φροντίστε να διορθώνετε τη στάση σας κάθε φορά που πιάνετε τον εαυτό σας να καμπουριάζει στη δουλειά ή στο σπίτι. Ακούγεται πολύ απλό, αλλά χρειάζεστε τη δύναμη της θέλησης για να καθίσετε ίσια. Κάθε φορά που το κάνετε, ουσιαστικά «γυμνάζετε» τους μυς της θέλησής σας.

3. Κρατήστε ημερολόγιο διατροφής

Στην ίδια μελέτη διαπιστώθηκε ότι όσοι κρατούσαν ημερολόγιο διατροφής βελτίωσαν τη δύναμη της θέλησής τους. Οι περισσότεροι από εμάς δεν καταγράφουμε όλα τα τρόφιμα που τρώμε, γι’ αυτό λοιπόν είναι απαραίτητη η δύναμη της θέλησής μας για να τα παρακολουθούμε όλα. Κάθε παρόμοια καταγραφή πληροφοριών έχει αποτελέσματα. [2]

4. Μην χρησιμοποιείτε το κυρίαρχο χέρι σας

Εφαρμόζοντας την ίδια μεθοδολογία όπως και με τη στάση του σώματος, οι ερευνητές πραγματοποίησαν περαιτέρω μελέτες και προχώρησαν και σε άλλες διορθωτικές ενέργειες. Μία από αυτές που έφερε ιδιαίτερα καλά αποτελέσματα ήταν η χρήση του αντίθετου από το κυρίαρχο χεριού. Ο εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος να χρησιμοποιεί το κυρίαρχο χέρι σας, γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται η δύναμη της θέλησης προκειμένου να χρησιμοποιήσετε το αντίθετο. [3]

Για να ξεκινήσετε, επιλέξτε μια χρονική στιγμή της ημέρας για να χρησιμοποιήσετε το αντίθετο χέρι σας. Δεν χρειάζεται να αφιερώσετε περισσότερο από 1 ώρα για να δείτε αποτελέσματα. Από προσωπική εμπειρία, αν βάλετε στόχο για περισσότερο από 1 ώρα, θα κουράσετε άσκοπα τους μυς της θέλησής σας.

5. Διορθώστε την ομιλία σας

Μια άλλη δοκιμή που πραγματοποίησαν οι ερευνητές ήταν η αλλαγή της φυσικής ομιλίας. Αυτό περιελάμβανε πχ. την αντίσταση στον πειρασμό της χρήσης προσβλητικών λέξεων. Και πάλι, χρειάζεται η δύναμη της θέλησης προκειμένου να αντισταθείτε συνειδητά σε μια ενστικτώδη κίνηση. Δεν έχει σημασία τι είδους διορθώσεις θα κάνετε, αλλά αυτή καθαυτή η αλλαγή της φυσικής συνήθειας της ομιλίας σας. [3]

Για να ξεκινήσετε, επιλέξτε μια χρονική στιγμή της ημέρας για να εξασκηθείτε και να βρείτε τις λέξεις που θέλετε να αλλάξετε. Προσωπικά, προσπαθώ να χρησιμοποιώ ολόκληρες τις λέξεις αντί για συντμήσεις (πχ «από» αντί για «απ’», κ.λπ.) κατά τη διάρκεια της εργασίας μου και παρατήρησα πολύ καλά αποτελέσματα. Όπως όλες οι ασκήσεις που αναφέρονται παραπάνω, αν εξασκηθείτε σε αυτό για μόλις 2 εβδομάδες θα βελτιώσετε κατά πολύ τη δύναμη της θέλησής σας!

6. Φτιάξτε και ακολουθήστε τις δικές σας προθεσμίες

Οποιοσδήποτε έχει περάσει από κάποια σχολή, σίγουρα θα θυμάται πώς ήταν το διάβασμα της τελευταίας στιγμής για τις εξετάσεις. Η δύναμη της θέλησής σας πιέζεται καθώς εσείς προσπαθείτε να αποφύγετε τους περισπασμούς και να αυξήσετε την αποδοτικότητά σας. Χρησιμοποιώντας την ίδια αρχή, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτοεπιβαλλόμενες προθεσμίες μπορούν να λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο στη δύναμη της θέλησής σας.

Για να ξεκινήσετε, απλώς διαλέξτε μια δραστηριότητα που πιθανόν να αναβάλλετε συνεχώς. Βάλτε μια χρονική προθεσμία για να την πραγματοποιήσετε και φροντίστε να το εφαρμόσετε. Οι συμμετέχοντες που ακολούθησαν αυτή τη διαδικασία για 2 εβδομάδες όχι μόνο τακτοποίησαν παλαιές τους εκκρεμότητες, αλλά βελτίωσαν τη διατροφή τους, γυμνάζονταν περισσότερο και σταμάτησαν το τσιγάρο και το αλκοόλ. [3]

7. Παρακολουθείστε τα έξοδά σας

Με τον ίδιο τρόπο που οι περισσότεροι από εμάς δεν παρακολουθούμε το φαγητό που τρώμε, δεν παρακολουθούμε ούτε και τις δαπάνες μας. Ακόμα κι αν δεν έχετε κάνει περικοπές στα έξοδά σας – το οποίο επίσης θα αποτελούσε τρόπο εξάσκησης της δύναμης της θέλησής σας – οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι παρακολουθώντας πού ξοδεύετε τα χρήματά σας θα βελτιώσετε τη δύναμη της θέλησής σας. [4]

8. Σφίξτε ένα ελατήριο γυμναστικής

Αν είστε πραγματικά αποφασισμένοι και θέλετε να αυξήσετε την επιμονή σας, σφίξτε ένα ελατήριο γυμναστικής μέχρι να νιώσετε εξάντληση. Αν το έχετε ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν, ξέρετε ότι προκαλεί έντονο πόνο. Γι’ αυτό χρειάζεται θέληση για να διατηρήσετε τη συμπίεση. [5]

Για να ξεκινήσετε, βρείτε ένα ελατήριο γυμναστικής και συμπιέστε το με κάθε χέρι ξεχωριστά μέχρι να νιώσετε εξάντληση. Πιέζοντας τον εαυτό σας να συνεχίσει ακόμα και όταν νιώσετε πόνο, θα αυξήσετε την επιμονή σας και σε άλλους σημαντικούς τομείς.

9. Έχετε πάντα μαζί σας κάτι που αποτελεί πειρασμό για σας

Και πάλι, αν είστε πραγματικά αποφασισμένοι, μπορείτε να αυξήσετε την ικανότητά σας να πείτε «όχι» έχοντας μαζί σας όλη την ημέρα κάτι που αποτελεί πειρασμό. Οι ερευνητές δοκίμασαν αυτή τη μέθοδο με τους συμμετέχοντες διδάσκοντάς τους πώς να αντιστέκονται στις λιγούρες, και στη συνέχεια τους έδωσαν ένα σοκολατάκι για να το έχουν μαζί τους. Όσοι κατάφεραν να αντισταθούν και να μην το φάνε, είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να αντέξουν και σε άλλους πειρασμούς στη ζωή τους! [6]

Για να ξεκινήσετε, πρέπει πρώτα να μάθετε πώς να αντιστέκεστε στις λιγούρες. Αυτό είναι δύσκολο, κι έτσι πρέπει να μάθετε πώς να τις αντιμετωπίζετε. Στη συνέχεια, πάρτε μαζί σας κάτι μικρό, αλλά δελεαστικό. Δεν χρειάζεται να το έχετε για ολόκληρη την ημέρα, αλλά για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να αποτελέσει πραγματικό πειρασμό. Λέγοντας σταθερά «όχι», θα αυξήσετε την ικανότητά σας να αντιστέκεστε και σε άλλους πειρασμούς και να αγνοείται τους περισπασμούς!

10. Αποκτήστε περισσότερη επίγνωση όσον αφορά τις αυθόρμητες αποφάσεις σας

Μια τελευταία άσκηση είναι να έχετε περισσότερη επίγνωση των αποφάσεών σας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Συχνά χανόμαστε στις σκέψεις μας, κι έτσι οι πράξεις μας γίνονται αυτομάτως. Αν αφιερώσετε χρόνο για να σκεφτείτε γιατί παίρνετε καθημερινά κάποιες αποφάσεις, θα αυξήσετε την ικανότητά σας να συγκεντρωθείτε και να αντισταθείτε στους πειρασμούς. [3]

Για να ξεκινήσετε, προσπαθήστε να εντοπίσετε μια αυτόματη συμπεριφορά σας και αναρωτηθείτε γιατί αντιδράτε έτσι. Για παράδειγμα, μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί τρώτε δημητριακά αντί για αυγά για πρωινό ή γιατί βάζετε 2 κουταλιές ζάχαρη στον καφέ σας. Οτιδήποτε κι αν σκεφτείτε συνειδητά που να αφορά μια αυτόματη συμπεριφορά, θα αυξήσει τη συγκέντρωση και τον αυτοέλεγχό σας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όπως συμβαίνει με όλους τους μυς του σώματος, έτσι και η δύναμη της θέλησης μπορεί να ενισχυθεί με τη σωστή άσκηση. Παραπάνω περιγράφονται 10 πρακτικοί και αποτελεσματικοί τρόποι για την ενίσχυση του αυτοελέγχου, της συγκέντρωσης και της επιμονής. Μην προσπαθήσετε να τους εφαρμόσετε όλους με τη μία.

Σκεφτείτε να εξασκήσετε τη δύναμη της θέλησής σας με τον ίδιο τρόπο που θα κάνατε προπόνηση για έναν μαραθώνιο. Η πρώτη σας προσπάθεια δεν θα φτάσει την απόσταση των 26 μιλίων ή δεν θα πλησιάζει καν. Θα ξεκινήσετε σιγά σιγά μέχρι οι μύες σας σταδιακά να δυναμώσουν. Έτσι, επιλέξτε μία από αυτές τις ασκήσεις για να την προσθέσετε στο καθημερινό σας πρόγραμμα.

Βρείτε ποιά από αυτές σας φαίνεται πιο αποτελεσματική για τον στόχο που θέλετε να επιτύχετε και εφαρμόστε την. Ακολουθώντας τα βήματα όπως περιγράφονται, θα καταφέρετε να γίνετε πιο δυνατοί πνευματικά!

Πηγές:

1. Oman, D., Shapiro, S., Thoresen, C., Plante, T., & Flinders, T. (2008). Meditation Lowers Stress And Supports Forgiveness Among College Students: A Randomized Controlled Trial. Journal of American College Health, 569-578.

2. Muraven, M., Baumeister, R., & Tice, D. (1999). Longitudinal Improvement of Self-Regulation Through Practice: Building Self-Control Strength Through Repeated Exercise. The Journal of Social Psychology, 446-457.

3. Baumeister, R., Gailliot, M., Dewall, C., & Oaten, M. (2006). Self-Regulation and Personality: How Interventions Increase Regulatory Success, and How Depletion Moderates the Effects of Traits on Behavior. Journal of Personality, 1773-1802.

4. Oaten, M., & Cheng, K. (2007). Improvements in self-control from financial monitoring. Journal of Economic Psychology, 487-501.

5. Muraven, M. (2010). Building self-control strength: Practicing self-control leads to improved self-control performance. Journal of Experimental Social Psychology, 465-468.

6. Forman, E., Hoffman, K., Mcgrath, K., Herbert, J., Brandsma, L., & Lowe, M. (2007). A comparison of acceptance- and control-based strategies for coping with food cravings: An analog study. Behaviour Research and Therapy, 2372-2386.

Από όλες τις κατηγορίες ανθρώπων που έχω συναντήσει στη ζωή μου –τρελούς και παλαβούς, εργασιομανείς, μουρμούρηδες, παραπονιάρηδες κλπ –, περισσότερο φοβάμαι τους σιωπηλούς. Αυτούς που στο αχανές βλέμμα τους, καταλαβαίνεις να ξεχειλίζουν αποτυπωμένες δεκάδες σκέψεις, που ποτέ δεν εξωτερικεύουν.
Αυτούς τους φοβάμαι και τους βαριέμαι κιόλας. Μου δημιουργούν καχυποψίες κι ανασφάλειες. Μου δίνουν την εντύπωση ότι συνεχώς κάτι κρύβουν ή ότι ετοιμάζουν κάποια εκδίκηση εις βάρος μου ή για κάποιον άλλον και μου γεννούν θεωρίες συνομωσίας.

Πώς μπορώ να συνυπάρξω με τέτοια άτομα όταν βρίσκομαι στην αντίπερα όχθη, να λέω δηλαδή όσα νιώθω και να εκφράζομαι έντονα; Και ποιος μπορεί, θα μου πείτε να νιώθει συνεχώς την πίεση του να προσπαθεί να καταλάβει τα αμίλητα, για να βγάλει μια άκρη. Είτε πρόκειται για μία σχέση, είτε για μία φιλία ή ακόμα και στο χώρο εργασίας.

Δείτε το αλλιώς. Ποιοι είναι συνήθως οι πιο αγαπητοί της παρέας και οι πιο καλοί συνάδελφοι; Οι αμίλητοι κατσούφηδες με το σκοτεινό τους βλέμμα ή αυτοί που γελούν δυνατά, μιλούν, και στις πιο καλές μέρες τους μπορεί ακόμη και να τραγουδούν ή κάνουν αστεία; Νομίζω αυτούς της πρώτης κατηγορίας δεν τους κρατάει καν το μυαλό σε κάποια μνήμη ενώ με τους δεύτερους οι αναμνήσεις είναι πολλές.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι απαραίτητοι στη ζωή του καθενός. Για να τον ανεβάζουν όταν τείνει να πέσει ψυχολογικά και για να γεμίζουν τη ζωή του με ωραίες στιγμές και γέλιο. Αυτοί δε φοβούνται να τσαλακωθούν για να κάνουν τον άλλο να γελάσει, δε φοβούνται τον αυτοσαρκασμό και τη σάτιρα και δε σε αφήνουν να βυθιστείς στις σκέψεις σου όταν έχεις τις μαύρες σου.

Είναι ακομπλεξάριστοι κι ανοιχτά βιβλία. Αυτό που βλέπεις κι ακούς, είναι αυτό που βλέπεις κι ακούς. Δεν κρύβει τίποτα από πίσω. Αυτό που έχεις απέναντί σου είναι αληθινό. Όταν κάνεις μαλακία, θα την ακούσεις κι όταν κάνεις κάτι καλό, θα επιβραβευτείς. Όταν τους θυμώσεις θα σου φωνάξουν μες στα μούτρα κι όταν τους μαλακώσεις την καρδιά, θα σε πάρουν μια ζεστή αγκαλιά. Όταν τους πληγώσεις, θα κλάψουν και θα σε πρήξουν αντί να σιωπήσουν για να σου κεράσουν μετά το δηλητήριό τους διαλυμένο στον καφέ σου.

Τελικά, οι άνετοι, οι ακομπλεξάριστοι κι οι θορυβώδεις είναι τα πιο καλά παιδιά και τα πιο αγαπητά. Δεν είναι κομπάρσοι στη ζωή των γύρω τους αλλά πρωταγωνιστούν. Δεν περνάνε απαρατήρητοι και κανείς δεν προσπαθεί να τους αποφύγει στο μεσημεριανό. Αντίθετα, όλοι σχεδόν παρακαλούν να μοιραστούν μαζί τους έστω και μία όμορφη στιγμή.

Κι είναι οι πιο εύκολοι στις σχέσεις. Μαζί τους δε χρειάζεται να λύσετε κανένα γρίφο. Η κοινή σας ζωή δεν κυλάει σε μία ευθεία γραμμή, αλλά έχει τα πάνω και τα κάτω της, τα έντονα συναισθήματα και τις δυνατές στιγμές της. Τα τραγούδια στο μπάνιο και στο αυτοκίνητο, τους χορούς στα πάρτι αλλά και στο σαλόνι, τις ολονυχτίες συζητήσεις και χαζά γέλια. Τα αισθήματα πέφτουν άφθονα, όταν υπάρχουν. Δεν τα ψάχνετε με το σταγονόμετρο και δεν παρακαλάτε γι’ αυτά. Περισσότερο απ’ όλα δε νιώθετε ποτέ μόνοι και δεν πλήττετε.

Ίσως και κάποιοι να τους μισούν για τη θετική στάση ζωής που καταφέρνουν να κρατούν, ακόμη κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Ζηλεύουν το χαμόγελό τους γιατί βγαίνει μέσα απ’ την καλή τους καρδιά και δηλώνει ευτυχία, μία ευτυχία που οι ίδιοι ψάχνουν και δεν βρίσκουν πουθενά. Δεν ξέρουν ότι είναι μέσα τους, σκεπασμένη από την κακία και τα κόμπλεξ που βγάζουν στο έξω τους.

Αυτούς τους έξω καρδιά ανθρώπους άμα τους βρίσκετε να τους κρατάτε στη ζωή σας γιατί όσο πάει και σπανίζουν. Θα έχουν θετική επίδραση πάνω σας καθημερινά και θα σας «κολλήσουν» αυτά τα μικρόβια της αισιοδοξίας και της αγάπης, μέχρι που να γεμίσουν όλο σας το σώμα.

Πηγή: Πράξια Αρέστη pillowfights.gr

1. Κάθησε μόνος-μόνη, Ηρέμησε, αποκρυστάλλωσε την σκέψη σου!

2. Σταμάτα να ζεις στο παρελθόν και προσπάθησε να ξεχάσεις τα όνειρα που είναι απραγματοποίητα!

3. Άφησε την φαντασία σου ελεύθερη και οραματίσου τους ρεαλιστικούς στόχους σου και ας είναι μακροχρόνιοι!

4. Μοίρασε τους συγκεκριμένους στόχους σου, κάνε τον προγραμματισμό για την εκπλήρωσή τους και Δώσε προτεραιότητες!

5. Ξύπνησε τον Μικρό Γίγαντα και την Σιδερένια θέληση που κρύβεται μέσα σου, ανάπτυξε και συγκέντρωσε καθημερινά την αποφασιστικότητα πραγματοποίησης των στόχων σου!

6. Τοιχοκόλλησε και διάβαζε καθημερινά θετικά μηνύματα και ρητά. Επικαλέσου την βοήθεια αγαπημένων σου προσώπων για να αναπτερωθεί το ηθικό σου !

7. Να αποφεύγεις τους αρνητικούς και γκρινιάρηδες ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις αποτυχίες τους!

8. Να θυμάσαι, είναι πολύ πιό ωφέλιμο για το πνεύμα και την ψυχή σου να προσπαθείς να μάθεις από τους γύρω σου, παρά να σχολιάζεις τις αδυναμίες τους!

9. Μην επιτρέψεις σε καμμία κριτική να σε κάνει να παρεκκλίνει από την πορεία σου! Ξέχασε την φράση “Τι θα πεί ο κόσμος”!. Ο Κόσμος “αυτός” έτσι κι αλλοιώς δεν κάνει ποτέ θετικά σχόλια!

10. Τράβα εμπρός με κρίση πάντα το συμφέρον σου ξεκινώντας από το 1 Τώρα! Ξεκίνα τώρα, Όχι αύριο! Κάνε συνεχείς αξιολογήσεις της πορείας του προγράμματός σου!

11. Μην εγκαταλείψεις την προσπάθειά σου ποτέ! Είναι φυσιολογικό να νοιώθεις φόβο και ανασφάλεια. Η ανασφάλεια που φέρνει τις προσωρινές υποχωρήσεις είναι το απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας! Πρέπει πρώτα να αποτύχεις για να ξαναπροσπαθήσεις και να πετύχεις!

12. Να θυμάσαι!! Καμία επιτυχία δεν πραγματοποιείται με την πρώτη ή τις πρώτες προσπάθειες! Μάθε πρώτα να χάνεις, μετά μάθε να επιμένεις και τέλος να έχεις σταθερότητα. Όσοι αντέχουν, πάντα πετυχαίνουν!

Πηγή

Τον Ιανουάριο του 2012 διαγνώστηκα με καρκίνο και αμέσως μόλις μου το ανακοίνωσε ο γιατρός, πήγα στο σπίτι, ζήτησα διαζύγιο από τον αλκοολικό συζυγό μου και αμέσως την επόμενη μέρα μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Η ζωή που ήξερα κάποτε, διαλύθηκε μέσα σε μια στιγμή.

Πρίν τη διάγνωση, όλες μου οι προτεραιότητες στη ζωή ήταν λάθος. Περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάνοντας εντελώς ασήμαντα πράγματα και είναι εκπληκτικό πώς άλλαξε αυτό, αμέσως μόλις, μου βρήκαν καρκίνο.

Καταρχάς, σταμάτησα να φοβάμαι. Εκτός από τον καρκίνο φυσικά, σταμάτησα να φοβάμαι οτιδήποτε άλλο. Μέσα στις χημειοθεραπείες και στα ψυχολογικά μου λόγω της ασθένειας,  περνούσα ένα φρικτό διαζύγιο. Παρ’ όλο που έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε, τα «δράματα» του πρώην άντρα μου δεν σταμάτησε. Η διαφορά είναι ότι πλέον, δεν δίνω δεκάρα!

Κατά δεύτερον, περνάω τη μέρα μου με ανθρώπους που πραγματικά θέλω. Εάν με καλέσουν και δεν θέλω να πάω κάπου, απλά δεν πάω.

Δεν χρειάζεται να πιέζω τον εαυτό μου να βλέπει ανθρώπους που δεν θέλει και να χαμογελάει σε άτομα που επίσης δεν θέλει, επειδή το θέλει ο σύζυγος, ο Χ ή ο Ψ. Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου, ύστερα εγώ και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα.

Μετά τη διάγνωση και το διαζύγιο, έμαθα να συγχωρώ. Πρώτα τα πεθερικά μου, που μόλις χώρισα με τον γιό τους, είπαν για μένα τα ακατανόμαστα.

Επίσης, δεν νιώθω πια την ανάγκη να είμαι τέλεια. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω έναν υστερικό εαυτό που πάσχιζε να είναι η τέλεια μαμά, η τέλεια υπάλληλος και η τέλεια σύζυγος.

Δεν άφηνα κανέναν να δεί πόσο πονούσα που ο άντρας μου ήταν αλκοολικός, αντιθέτως το έκρυβα και βοηθούσα και εκείνον να το κρύβει. Σήμερα ζω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.

Έχασα όλα μου τα μαλλιά απ ‘ τις χημειοθεραπείες και αυτό άλλαξε τελείως τον κόσμο μου. Τα μαλλιά μου επανήλθαν αλλά εγώ δεν επανήλθα ποτέ. Ο άνθρωπος που προσπαθούσε να είναι κάτι άλλο για να αρέσει στους γύρω του, αυτός ο ίδιος που δικαιολογούσε την ενδοοικογενειακή βία, πέθανε για να ξαναγεννηθεί. Έμαθα να αγαπώ διαφορετικά, να αγαπώ χωρίς να περιμένω από τους άλλους.

Έμαθα να είμαι ευγνώμων για τις μικρές στιγμές, για μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά μου, για μια γιορτή με φίλους, για έναν καφέ με φίλες, για τη δουλειά μου, για το γεγονός ότι ξυπνάω κάθε πρωί και είμαι εκεί για τα παιδιά μου. Έφτασα στο θάνατο και γύρισα πίσω.

Κι όταν γύρισα πίσω κατάλαβα πως δεν είναι ο καρκίνος που προκαλεί τον θάνατο στους ανθρώπους, αλλά ο «θάνατος» των ανθρώπων που προκαλεί τον καρκίνο. Εγώ τον έβγαλα από τη ζωή μου. Εσύ;

Πηγή: huffingtonpost.com

Αν υπάρχουν καλά και κακά νέα, ποια προτιμάτε να ακούσετε πρώτα και ποια είναι καλύτερο να λέτε στους άλλους; Σε αυτό το ερώτημα έχουν προσπαθήσει να δώσουν απάντηση πολλά εγχειρίδια μάνατζμεντ και πολλές ιστοσελίδες, προτείνοντας τη στρατηγική “σάντουιτς” κακών νέων. Σύμφωνα με αυτή τη στρατηγική, οι “πληροφοριοδότες” είναι καλό να ξεκινούν με καλά νέα, να συνεχίζουν με τα κακά και να τελειώνουν την είδηση με καλά νέα.

Σύμφωνα με πρόσφατη ψυχολογική μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Personality and Social Psychology Bulletin”, αυτή η στρατηγική είναι αρκετά εγωκεντρική, καθώς ωφελεί περισσότερο αυτούς που δίνουν τα νέα παρά αυτούς που τα λαμβάνουν. Οι αποδέκτες των μηνυμάτων προτιμούν να ακούν ένα καλό νέο τελευταίο, αλλά δεν μπορούν να απολαύσουν το καλό νέο γνωρίζοντας ότι πρόκειται αμέσως μετά να ακούσουν κάτι που δεν θα τους αρέσει (Legg & Sweeny, 2013).

Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη μελέτη αποκάλυψε πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων προτιμούν να ακούσουν πρώτα τα κακά νέα και πως είναι πρωτίστως ανάγκη των “πληροφοριοδοτών” να ξεκινήσουν λέγοντας τα καλά νέα.

Τόσο οι γιατροί και οι εκπαιδευτικοί, όσο και οι καθηγητές και οι ερωτικοί σύντροφοι χρειάζεται να πουν καλά και κακά νέα. Τα ευρήματα της έρευνας προτείνουν πως οι γιατροί, οι εκπαιδευτικοί, οι καθηγητές και οι σύντροφοι μπορεί να δίνουν ανεπιτυχώς καλά και κακά νέα επειδή ξεχνούν πώς είναι να βρίσκεσαι στη θέση του παραλήπτη. Οι “πληροφοριοδότες” προτιμούν να καθυστερήσουν τη δυσάρεστη εμπειρία του να πουν ένα κακό νέο, ενώ οι δέκτες αγχώνονται γνωρίζοντας ότι πολύ σύντομα θα ακούσουν ένα νέο που δεν θα τους ευχαριστήσει. Αυτή η ένταση μπορεί να μπλοκάρει την επικοινωνία και να οδηγήσει σε αρνητικά αποτελέσματα τόσο για τους “πληροφοριοδότες” όσο και για τους δέκτες της είδησης (Legg & Sweeny, 2013).

Ωστόσο, το “σάντουιτς” των κακών νέων που προτείνουν πολλοί, μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Αν και βοηθά τους ανθρώπους να έχουν μια λιγότερο αμυντική στάση, το να τους κρύβουμε τα κακά νέα μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται ότι δεν υπάρχει περιθώριο αλλαγής. Τα κακά νέα, που συνήθως κινητοποιούν την αλλαγή, μπορεί να παραγκωνιστούν από τα καλά νέα και να αφήσουν το δέκτη μπερδεμένο.

Σύμφωνα με τη βασική ερευνήτρια της μελέτης Άντζελα Λεγκ, χρειάζεται να ρυθμίζουμε το πώς μεταφέρουμε τα νέα σύμφωνα με το ποιος είναι ο τελικός μας στόχος. “Αν είστε γιατρός και θέλετε να ανακοινώσετε μια διάγνωση με κακή πρόγνωση, στην περίπτωση που δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει ο ασθενής, πείτε πρώτα τα κακά νέα και στη συνέχεια χρησιμοποιήστε θετικές πληροφορίες για να τον/την βοηθήσετε να το αποδεχτεί. Αντίθετα, αν υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει, πείτε στο τέλος τα κακά νέα και ενημερώστε για το πως θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάστασή του”.

Πηγή

Το πρόβλημα με τα τοξικά μέλη της οικογένειας είναι ότι υπάρχει ένα ισχυρότερος δεσμός, ένας αόρατος συναισθηματικός δεσμός που μόνο εσείς μπορείτε να αισθανθείτε. Με την πάροδο του χρόνου, όταν ασχολείστε με τοξικές σχέσεις μπορούν να βλάψουν τη συναισθηματική ευεξία σας και να καταστρέψουν την εκτίμηση του εαυτού σας.
Αν αρχίσουν να επηρεάζουν το μυαλό και την ψυχή σας σε καθημερινή βάση θα πρέπει να επανεκτιμήσετε τον τρόπο που ασχολείστε με αυτό το μέλος της οικογένειας. Θα πρέπει να αρχίσει σιγά σιγά μια απεμπλοκή.

Σε αυτό το άρθρο προτείνουμε 5 τρόπους για να αντιμετωπίσετε μέλη της οικογένειας που επηρεάζουν την ψυχολογία σας, αλλά και την καθημερινότητά σας. Αν δεν προσέξετε, μπορεί να καταλήξετε να έχετε εκρήξεις θυμού να πείτε πράγματα που θα μετανιώσετε αργότερα.

#1 – Μην παίρνετε τα πράγματα πολύ προσωπικά

Θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια. Θυμάστε το παιδί που σας ενοχλούσε με το παραμικρό; Η τοξική σας οικογένεια είναι ακριβώς έτσι. Θα κάνουν οποιονδήποτε (όχι μόνο εσάς) να νιώσει άσχημα. Ίσως το κάνουν για να πετύχουν κάτι. Ίσως είναι απλά κακοί. Όποιος και αν είναι ο λόγος, πρέπει να τους αντιμετωπίσετε.

Χρησιμοποιήστε τις τοξικές επιθέσεις των μελών της οικογένειας ως ευκαιρίες για να εξασκηθείτε να μη παίρνετε τα πράγματα πολύ προσωπικά. Αν μπορείτε να το τελειοποιήσετε, τότε θα μπορέσετε πιο εύκολα να το εφαρμόσετε και σε άτομα που δεν ανήκουν στην οικογένειας σας.

#2 – Υπερασπιστείτε τον εαυτό σας
Όταν θα είστε έτοιμοι, πλησιάστε το μέλος της οικογένειας (όχι επιθετικά) και συζητήστε μαζί του τον τρόπο που σας αντιμετωπίζει. Ο στόχος εδώ είναι όχι απαραίτητα να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Όσο ωραίο και αν θα ήταν αυτό, η αλήθεια είναι ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι δική σας για να την ελέγξουν.

Τι μπορείτε εσείς να ελέγξετε; Τον τρόπο που αντιδράτε. Υποκρινόμενοι ότι όλα είναι εντάξει όταν το μέλος της οικογένειας σας καταπατά, στέλνετε το λάθος μήνυμα, της αδυναμίας. Δείξτε τη δύναμή σας και αφήστε τους να μάθουν ότι γνωρίζετε ποιος είναι ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς και ότι δε θα συμβιβαστείτε με λιγότερα.

#3 – Ανακαλύψτε και επιβάλλετε τις ‘Φυσικές Επιπτώσεις’

Στη ζωή υπάρχουν κανόνες. Μέχρι το τοξικό μέλος της οικογένειας να ξεκινήσει να σας αντιμετωπίζει με σεβασμό, μη νιώσετε άσχημα που τους δείχνετε ότι κάθε δράση έχει και αντίστοιχη αντίδραση.

Για παράδειγμα, αν κάποιο μέλος της οικογένειας σας κακοποιεί σωματικά, τότε η φυσική συνέπεια είναι η νομική οδός. Το ίδιο ισχύει αν καταστρέφει τη νόμιμη περιουσία σας.

#4 – Κάντε παρέα με θετικά άτομα
Κάνοντας παρέα με άτομα που εκπέμπουν θετική ενέργεια είναι το κλειδί για να παραμείνετε με αυτοπεποίθηση, καθώς αντιμετωπίζετε τα τοξικά μέλη της οικογένειας. Πέραστε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε με τέτοιου είδους άτομα. Θα σας δείξουν πως μοιάζει ο σεβασμός και θα σας διδάξουν τι σας αξίζει πραγματικά.

#5 – Συγχωρέστε, αλλά μη ξεχνάτε

Όσο περισσότερο γυρνάτε νιώθοντας μίσος και οργή για τα τοξικά μέλη της οικογένειας, τόσο περισσότερο κερδίζουν τον πόλεμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνετε στην άκρη όλα τα αρνητικά αισθήματα, μιας και αυτά τα αισθήματα σας προστατεύουν.

Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να συγχωρέσετε, ενώ ταυτόχρονα να θυμάστε την πραγματική φύση του μέλους της οικογένειας. Αφήστε στην άκρη σκέψεις εκδίκησης ή δικαίωσης και στραφείτε σε σκέψεις προστασίας του εαυτού σας και άλλων από μελλοντικές επιθέσεις.

Στο παρακάτω βίντεο , ο Ben Leichtling, πρόεδρος της οργάνωσης Bullies Be Gone, εξηγεί περισσότερα πράγματα για το πως να αντιμετωπίσετε τοξικά μέλη της οικογένειας, και ειδικά γονείς.

Credit: davidwolfe.com

Της Στεύης Τσούτση

Και δεν ξέρω τι ψέμα να πω στη δασκάλα μου όταν θα δει τα μελανά μου σημάδια.
Πόρτα, σκάλα, μπάλα, απροσεξία.
Πως θα την πείσω ότι είμαι απρόσεκτος όταν εγώ είμαι που βρίσκω τα λάθη όλων των συμμαθητών μου στον πίνακα;
Πως θα την πείσω ότι σκουντουφλάω συνέχεια και πέφτω;
Σταμάτα να με πονάς…

Μη με βρίζεις.

Έκανα μια αταξία. Ήταν μια άτυχη στιγμή. Μια στραβή μπαλιά και μια γλάστρα αναποδογυρισμένη στην αυλή.
Μη μου φωνάζεις. Θα τα μαζέψω μόνος μου.
Όπως μόνος μου φτιάχνω το δωμάτιο μου και περνάς και το ελέγχεις.
Μόνο μη μου μιλάς άσχημα, σε παρακαλώ.

Μη με προσβάλλεις.

Μπορεί να είμαι χοντρός, στραβοκάνης ή αλλήθωρος. Να έχω ακμή, τριχοφυΐα ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να μην είμαι τόσο όμορφος όσο θέλησες. Μπορεί να μην είμαι καθόλου όμορφος. Μπορεί να κάνω νευρικές κινήσεις, να έχω τικ.
Μα έχω αξία. Έχω όνειρα. Έχω φτερά. Και οι προσβολές σου μου τα τσαλακώνουν.
Με κάνουν κουρέλι.

Γιατί μπαμπά; Γιατί μαμά; Γιατί δεν μ’ αγαπάς όπως πρέπει; Γιατί ο δικός σου τρόπος αγάπης πρέπει να είναι τόσο σκληρός;

Πονάω…
Ντρέπομαι…
Υποφέρω…

Θέλω μια φυσιολογική ζωή. Μια κανονική οικογένεια. Έτσι όπως στα βιβλία. Εκείνα που διαβάζω για να ξεφεύγω από τη σκληρή μου αλήθεια. Μήπως και καταλάβω. Μήπως και σε δικαιολογήσω για τον τρόπο σου. Για τη σκληρή αγάπη σου.
Δεν μπορώ να είμαι τέλειος. Και δε θέλω κιόλας.
Θέλω να είμαι παιδί. Μα κυρίως δεν θέλω να πονώ. Δεν θέλω να φοβάμαι…

Θέλω να πηγαίνω στο σχολείο χωρίς να προσπαθώ μια ώρα πριν να καλύψω τα σημάδια μου.
Θέλω να μπορώ να σε ρωτήσω την απορία μου χωρίς να με πεις βλάκα.
Θέλω να μπορώ να κάνω λάθος χωρίς να με πεις άχρηστο.
Δεν είμαι…
Ούτε βλάκας, ούτε άχρηστος.

Είμαι απλά το παιδί σου κι ας το ξεχνάς.
Ξέρω ότι έχεις προβλήματα. Ξέρω πως περνάς δύσκολα αλλά με το να τα ξεσπάς πάνω μου άκρη δε βγαίνει.
Πετυχαίνεις μόνο να με πληγώνεις. Γιατί εγώ σ’ αγαπώ. Και πονώ με τη στάση σου. Πονώ με την αδιαφορία και την κακομεταχείριση σου. Κι έτσι το λέω εγώ.

Γιατί άλλοι παραέξω μπορούν να το πουν κακοποίηση.
Δε σε τρομάζει η λέξη; Εμένα πολύ.
Όπως με τρόμαζε και το σκοτάδι που με ανάγκασες να κοιμηθώ, γιατί ήμουν πολύ μεγάλος για να έχω κάποιο φως στο δωμάτιο.
Κι ήμουν μόλις 3 ετών.
Κανείς μπαμπούλας δεν ήρθε βέβαια. Κι έγινε το σκοτάδι το καταφύγιο μου. Γιατί μόνο στο σκοτάδι είμαι ήσυχος. Μόνο αυτό δεν έχει μπαμπούλες. Δεν έχει πόνο, δεν έχει φόβο. Αστείο δεν είναι; Μα αληθινό…

Θέλω να είμαι το παιδί σου. Εκείνο που θα αγκαλιάζεις, θα αγαπάς και θα φροντίζεις.
Το έχω ανάγκη. Άσε με να γίνω, σε παρακαλώ.
Κι εσύ κάτι φοβάσαι, το ξέρω. Και ξεσπάς.
Έλα μαζί μου στο σκοτάδι. Εκεί δεν υπάρχει φόβος.
Κι αγκάλιασε με σφιχτά.

Αγάπα με μπαμπά. Φίλησε με μαμά.
Χαμογέλα μου. Κι όλα θα τα φτιάξουμε μαζί.

Πηγή

Τι να λέμε τώρα; Ψυχολόγοι και αηδίες.

«Όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται και φεύγουν από το σπίτι είναι φυσιολογικό να νιώθετε κενό και θλίψη».

Είχαμε λέει προσηλωθεί τόσα χρόνια με τον άντρα μου σε έναν συγκεκριμένο στόχο και τώρα που αυτός επετεύχθη χάσαμε τις ισορροπίες μας. Τώρα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας, να δουλέψουμε με τα συναισθήματά μας, να βρούμε δραστηριότητες να κάνουμε μαζί, να βγούμε ακόμα και ραντεβού, να ερωτευτούμε από την αρχή. Έτσι είπε η κυρία «αηδίες» και μετράω το δεύτερο πενηντάευρο που πετάω και υπόσχομαι να είναι το τελευταίο. Γελάω που εξακολουθώ να τρέφω τον εγωισμό μου με αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς» προκειμένου να μην αποδειχτώ ανακόλουθη με όλα όσα αρνιόμουν να παραδεχτώ τόσα χρόνια. Γελάω που δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να γεφυρώσω τόσα κενά, γιατί πολύ απλά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο.

Για αυτό σου λέω, αηδίες. Αν είσαι πραγματικά ειλικρινής με τον ίδιο σου τον εαυτό τα ρέστα δεν τα ζητάς από κανέναν και με κανέναν τρόπο. Θα με βόλευε κάθε φορά που με αγνοούσε να κοιτάζω τα παιδιά μου στα μάτια και να τους θυμίζω πόσες θυσίες έκανα για αυτά, αλλά ένα θα σου πω και κράτα το καλά στο μυαλό σου να μην σου φύγει. Είκοσι χρόνια τώρα όλα τα κενά του γάμου μου είχαν την ταμπέλα «πάνω από όλα τα παιδιά». Προφανώς και δεν αντιλέγω πως το παιδί είναι το κέντρο του ηλιακού σου συστήματος, αλλά ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως άλλο το κέντρο και άλλο ο μοναδικός πλανήτης.

Δεν θυμάμαι πια γιατί τον παντρεύτηκα. Ίσως επειδή από μικρό κοριτσάκι έπαιζα με τις φίλες μου με πλαστικά ροζ σετ τσαγιού τις κυρίες που ανταλλάσσουν επισκέψεις και ψάχνουν τούλια για να ντυθούν νύφες, ίσως επειδή τον ερωτεύτηκα, ίσως επειδή ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, ίσως επειδή οι ευχές στα γενέθλια είχαν πάντα μέσα την λέξη «γάμος», ίσως επειδή όταν όλοι μου οι φίλοι ξενυχτούσαν για να αλλάζουν πάνες εγώ είχα περισσέψει ξεχασμένη στα μπαράκια, ίσως επειδή περνούσαμε καλά μαζί στις διακοπές με την παλιοπαρέα και νομίζαμε πως διακοπές θα ήταν πάντα, ίσως επειδή ήταν ο κατάλληλος για την μαμά, ίσως, ίσως, ίσως, τι νόημα έχει τώρα;

Στο πολύ καθοριστικό δια ταύτα και μετά από αρκετά χρόνια σχέση, πήραμε προφανώς την απόφαση μονόδρομο, κλείσαμε εκκλησία, παραγγείλαμε προσκλητήρια και όλα του πανηγυριού τα απαραίτητα και είχε ο κόσμος να ζηλεύει ευτυχία που κρεμόταν από τα μπατζάκια. Βάλαμε το κλειδί στην πόρτα του ολόδικού μας σπιτιού, βγήκαμε από τον παράδρομο και γίναμε μέρος της κανονικής ροής του κόσμου και επισήμως.

Τα βράδια έξω με φίλους και μετά έρωτα μέχρι τα ξημερώματα δίπλα στο δωμάτιο με την σιδερώστρα, το μελλοντικό παιδικό. Όλα αυτά τον πρώτο καιρό, αλλά επειδή η προσκόλληση σε χρόνους μελλοντικούς και ελπιδοφόρους έχεις ως τίμημα την πιο επικίνδυνη αδράνεια, η απόλυτη πλήξη εμφανίστηκε κάπως αργότερα. Θυμάμαι στην δεύτερη επέτειο του γάμου μας εκείνο το διήμερο που φύγαμε οι δυο μας, γιατί έτσι έπρεπε. Θυμάμαι που βγάλαμε εκατό φωτογραφίες αγκαλιά, αλλά δεν μιλιόμασταν για ώρες επειδή είχα ξεχάσει να πάρω μαζί τον φορτιστή του κινητού του. Για τις διακοπές τις καλοκαιρινές, ούτε λόγος χωρίς παρέα, αλλιώς δέκα μέρες ίσον δέκα αιώνες.

Θυμάμαι πως από την ημέρα που γυρίσαμε αποφάσισα να κρυφτώ τελείως πίσω από το δάχτυλό μου ρίχνοντας το βλέμμα στις βιτρίνες με τα παιδικά. Ένα παιδί θα μπορούσε να ολοκληρώσει μια ευτυχία που έμοιαζε να μην στηρίζεται καλά. Τα αδύναμα πόδια χρειάζονται δεκανίκια. Να φύγει και η σιδερώστρα από το δεύτερο δωμάτιο και να φτιαχτεί επιτέλους αυτό από την αρχή με άλλα χρώματα. Πρότζεκτ. Λες; Ναι, με άλλα χρώματα, λιγότερο βαρετά, πιο φωτεινά.

Ήρθε το πρώτο παιδί, κουνήθηκαν λίγο οι ισορροπίες και άλλαξε η ατμόσφαιρα. Ήρθε και το δεύτερο. Μετά τις κλασσικές ιστορίες για το ποιο όνομα θα δοθεί και πιο υποκοριστικό δεν θα θυμίζει τα πεθερικά ούτε για πλάκα, εγκαταστάθηκε στα εγκεφαλικά μας κύτταρα για τα καλά πια η νοοτροπία «πάνω από όλα τα παιδιά» σαν ιός κακός, έτοιμος να υποτροπιάσει ανά πάσα στιγμή.

Τα παιδιά μεγάλωναν όπως και οι απαιτήσεις. Διάβασμα, ιώσεις, εξωσχολικά, μαγείρεμα, ξενύχτια, ηλεκτρική σκούπα, καινούρια παπούτσια για τον μεγάλο, το πάρτι για τα γενέθλια της μικρής. Μιλούσαμε πια μόνο γι’ αυτά ή δεν μιλούσαμε καθόλου. Το καθημερινό τρέξιμο αρκούσε για να κρύβει καλά ό,τι απειλούσε να ξηλώσει το ελκυστικό οικοδόμημα που είχα φτιάξει προκειμένου να μην ανοίξω την πόρτα για να φύγω προσπαθώντας να αντιμετωπίσω την ίδια μου την ζωή πιο έντιμα. Αυτό όμως ήθελε πολύ θάρρος. Αργότερα κατάλαβα πως η ζωή που επέλεξα να ζήσω ήθελε πολύ περισσότερο. Βολεύτηκα λοιπόν στην αδράνεια του θεατή που παρακολουθεί το έργο με τα ποπ κορν αγκαλιά και άρχισα να σκεπάζω την συναισθηματική άπνοια που κυριαρχούσε μέσα στο ίδιο μου το σπίτι με κάθε τρόπο. Ίσως και με την υπερπροσπάθεια να είμαι η τέλεια μαμά. Υπερπροσπάθεια που κρατούσε τα παιδιά μου ομήρους σε εξαντλητικά προγράμματα που απαιτούσαν αντοχές πεζοναύτη. Ήμουν ετοιμοπόλεμη απέναντι σε ό,τι μπορούσε να υπονομεύσει την «ευτυχία» της οικογένειάς μου. Αν έπρεπε να μου φταίει κάτι αυτό προτιμούσα να είναι οι τροφές με γλουτένη παρά τα άδεια δικά του «αγάπη μου» ή το σώμα μου που δεν τον ένοιαζε να ακουμπήσει πια. Φυσιολογικό όμως μετά από τόσα χρόνια γάμου. Ε;

Στα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια και τις γιορτές που μαζευόντουσαν βλέμματα πολλά οι αγκαλιές έβγαιναν από τη καθημερινή τους ναφθαλίνη και οι κρίσεις πανικού καθώς και οι συναισθηματικοί εκβιασμοί έμπαιναν κάτω από το χαλάκι «πάνω από όλα τα παιδιά».

«Πάνω από όλα τα παιδιά», και πλήγωνε λιγότερο όταν αργούσε τα βράδια λόγω δουλειάς, «πάνω από όλα τα παιδιά» και δεν πείραζε που δεν χωρούσα στο περσινό μου τζιν, «πάνω από όλα τα παιδιά» και τι έγινε που ανταλλάσσαμε μηνύματα μεταξύ μας μόνο για το ποιος θα πάρει τον έναν από το μπάσκετ και την άλλη από το μπαλέτο, «πάνω από όλα τα παιδιά» γιατί ένα διαζύγιο είναι μαχαίρι που θα κουβαλάνε στην πλάτη τους για πάντα, «πάνω από όλα τα παιδιά» και ας μην καταφέρουμε ποτέ να επανορθώσουμε για την μελλοντική οικογένεια που θα φτιάξουν καθ’ εικόνα και ομοίωση με αυτήν μέσα στην οποία μεγάλωσαν, «πάνω από όλα τα παιδιά» και πολλές άλλες τέτοιες μπαρούφες να έχεις να γεμίζεις δύο ζωές.

Το κομοδίνο μου γέμισε με τα βιβλία της κυρίας Ροζαλίας Φέξε μου και Γλίστρησα. Τα βράδια που αργούσε, εγώ ντυνόμουν την Ισμήνη της και βόλταρα στις αμμουδιές το ηλιοβασίλεμα ψάχνοντας τον χαμένο μου έρωτα και την ζωή που δήθεν δεν έζησα εξαιτίας του. Με είχε ρωτήσει θυμάμαι πριν καιρό γιατί διαβάζω αυτές τις αηδίες. Προχθές που βγήκαμε για φαγητό με τον καινούριο του συνάδελφο και την γυναίκα του συζητούσαν για την κατάντια της γυναικείας λογοτεχνίας και εγώ προτιμούσα να τρώω για να μην μιλάω, που ξέρουν αυτοί καλύτερα από τους εκδότες. Που όταν τον κοιτάζω να κοιμάται δίπλα μου σκέφτομαι πως είναι ένας ξένος που δεν μου θυμίζει απολύτως τίποτα πια. Που έχουμε χρόνια να κοιμηθούμε αγκαλιά. Που τα ρεσό στο μυαλό μου τα ανάβω μόνο για τον ψηλό με τις φαρδιές πλάτες που έχει μάτια μόνο για την Ισμήνη του. Που τώρα που έφυγαν τα παιδιά από το σπίτι, μου τελείωσαν οι δικαιολογίες. Που όχι, αν με ρωτάς, δεν θέλω να τον γνωρίσω από την αρχή. Από τη αρχή τον γνώρισα κάποτε. Τώρα δεν έχω άλλα παιδιά για να πετάω τις δικαιολογίες μου. Είμαι σε μια ηλικία πια που δεν με ενδιαφέρει να εφεύρω τον τροχό της επικοινωνίας μαζί του. Έχω ξοδέψει την ενέργειά μου προ πολλού. Πως να γκρεμίσεις άλλωστε τοίχο ίσαμε δέκα μέτρα με ένα σφυράκι;

Προφανώς, κάθε φορά που σηκώνεις έναν τοίχο πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να χωρίσεις από τι. Έτσι και κάθε φορά που τον γκρεμίζεις πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να ενώσεις με τι.

Τα παιδιά έφυγαν και έμεινε μόνο μία οργή που κουράζει. Ο μεγάλος σπουδάζει στο Λονδίνο και η μικρή πέρασε σε άλλη πόλη. Είχα κουραστεί και εγώ πολύ είναι η αλήθεια και νόμιζα πως περίμενα πως και πως την ημέρα που θα έμπαινα σε αυτό το σπίτι και δεν θα με περίμενε στην γωνία κανένα πλυντήριο που πρέπει να απλώσω, κανένα «μαμά τι θα φάμε σήμερα;», κανένα «που είναι το τζιν μου;», κανένα «μου πήρες το βιβλίο της άλγεβρας;», κανένα «σε δέκα λεπτά θα είμαι στο φροντιστήριο», κανένα «οι καθηγητές δέχονται την άλλη Τετάρτη». Είχα την ψευδαίσθηση πως ίσως όλα να άλλαζαν μεταξύ μας, σαν μια τσίχλα που είχε κολλήσει για χρόνια στις σόλες των παπουτσιών μας και ξαφνικά θα εξαφανιζόταν ως δια μαγείας και θα μπορούσαμε ελεύθερα να πατάμε πάνω στο καινούριο χαλί.

Τώρα που η μέρα αυτή ήρθε επιτέλους στέκομαι έξω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού και την κοιτώ. Βάζω το κλειδί στην κλειδαριά αλλά δεν ξεκλειδώνω. Αλλά φεύγω. Μην φανταστείς, μέχρι το περίπτερο στην γωνία θα πάω και θα ξαναγυρίσω. Θα πετάξω μετά την τσάντα μου στον καναπέ που κοιμήθηκε εκείνος χθες το βράδυ και μέσα στην απόλυτη ησυχία θα αναρωτηθώ που βρίσκεται. Θα διστάσω αλλά θα τον πάρω τελικά τηλέφωνο να τον ρωτήσω τι ώρα θα έρθει για να ζεστάνω το φαγητό. Φαγητό όμως δεν έχω στο ψυγείο. Θα τον πάρω τηλέφωνο για να επιβεβαιώσω πως ούτε εκείνος καίγεται να γυρίσει στο σπίτι, θα τον πάρω τηλέφωνο για να γίνει ένας ακόμα καυγάς που δεν με ενημέρωσε εγκαίρως πως θα αργήσει και εγώ μαγείρευα σαν ηλίθια, θα τον πάρω τηλέφωνο για να τον εκδικηθώ που έχει να κάνει κάτι καλύτερο από ό,τι εγώ. Αυτό με νοιάζει πραγματικά. Και σίγουρα η ψυχολόγος δεν εννοούσε αυτό όταν έλεγε πως θέλει δουλειά και από τους δύο για να χτιστεί ξανά η επικοινωνία μεταξύ μας.

Δεν σου κρύβω, αν και είμαι σίγουρη πως το έχει καταλάβει το ίδιο εύκολα που έχει βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση και εκείνος για χρόνια ολόκληρα, πως περισσότερο με νιάζουν οι φωτογραφίες που έχω γεμίσει τις κορνίζες του σπιτιού μου και τα μάτια των φίλων παρά να τον χωρίσω και να φτιάξω την ζωή μου από την αρχή σαν κάτι γραφικές που τελικά μένουν στα αζήτητα. Εγωισμός; Φόβος; Όπως θες πες το, αλλά προτιμώ να κυνηγώ στον ύπνο μου τον ψηλό με τις φαρδιές πλάτες και ας γίνεται η άμαξά μου κολοκύθα κάθε πρωί. Ίσως να είναι και η κρίση της μέσης ηλικίας, που αυτή μοιάζει να είναι περισσότερο ασφαλής παρά επισφαλής επιλογή. Το Σάββατο πάντως κλείνουμε είκοσι χρόνια γάμου και έχω ακόμα άδειες κορνίζες να γεμίσω. Πάρτι ολόκληρο, εξήντα άτομα και βάλε με τα ποτήρια της σαμπάνιας στο χέρι και τις ευχές στο στόμα.

«Περνώντας από το ζαχαροπλαστείο μετά την δουλειά, μην ξεχάσεις να δώσεις προκαταβολή για την τούρτα που παρήγγειλα». Αυτό θα του στείλω σε λίγα λεπτά και θα αφήσω τα κενά πάλι εκτεθειμένα. Mind the gap και χρόνια μας πολλά προκαταβολικά.

1.Διαστρεβλώνουν τα γεγονότα..

Συχνά, οι ψυχοπαθείς προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για να δημιουργήσουν αμφιβολία στο μυαλό σας σχετικά με τον τρόπο που τα πράγματα πραγματικά συνέβησαν στο παρελθόν. Αυτή είναι μία από τις παλαιότερες τακτικές που χρησιμοποιούν για να σας χειριστούν! Μην τους αφήσετε να το κάνουν αυτό σε εσάς.

2.Για όλα φταίτε εσείς..

Ο ψυχοπαθής συνεχώς σας κατηγορεί πως κάνετε τα πάντα λάθος. Εάν σας απατήσει, είναι επειδή εσείς το προκαλέσετε, έτσι δεν είναι; Ψάχνουν συνεχώς αποδιοπομπαίο τράγο κάθε κακή απόφαση, λέγοντας σας πως τους ωθήσατε να κάνουν κάτι λάθος. Μην »μασάτε»..

3.Σας μειώνουν συνεχώς..

Ο ψυχοπαθής διατηρεί μια θέση ισχύος στην σχέση, κάνοντας τον εαυτό τους να φαίνεται καλύτερος από εσάς και ανώτερος σας. Το κάνουν αυτό με συνέπεια μέχρι να καταφέρουν τον σκοπό τους! Θα προσπαθήσουν να σας κάνουν να φανείτε γελοίοι μπροστά στους φίλους και την οικογένειά σας, ενώ οι ίδιοι θέλουν να φαίνονται υπέροχοι..

4.Θα σας απομονώσουν από φίλους & συγγενείς..

Αυτή είναι μια από τις πιο ύπουλες ενέργειές τους. Σε μια προσπάθεια να σας ελέγξουν, θα σας απομονώσουν από τους φίλους και την οικογένειά σας. Μπορείτε φυσικά να θελήσετε να βγείτε έξω και να διασκεδάσετε μαζί τους, αλλά ξαφνικά δεν έχουν την διάθεση να βγουν. Ή γενικά σχεδόν ποτέ. Σας θυμίζει κάτι; Το επόμενο πράγμα που συμβαίνει, είναι να μην βλέπετε τους φίλους σας πλέον.. Είναι μια λεπτή χειραγώγηση.

5.Επιμένουν ότι πάντα το λάθος είναι δικό σας..

Τους ενδιαφέρει να χρησιμοποιούν ότι τους απαλλάσσει από κάθε είδους αμαρτία που μπορεί να έχουν διαπράξει. Ένας ψυχοπαθής δεν μπορεί ποτέ να παραδεχτεί λάθος ενέργειες του, έτσι τις χρεώνει σε εσάς!!

Πηγή