Της Στεύης Τσούτση.
Όλη μας η ζωή είναι πλημμυρισμένη από φίλους.
Φίλους πραγματικούς, φίλους διαδικτυακούς, φίλους εξ αποστάσεων, φίλους με προεκτάσεις…
Φίλους.
Ανθρώπους οικείους που επιλέγουμε να μοιραζόμαστε τη ζωή.
Μια ζωή με τα καλά και τα άσχημα της, με τα κλάματα, τις υστερίες, τους φόβους, τις μεγαλοψυχίες και τις μικρότητες.
Και με φίλους. Άλλοτε πολλούς, άλλοτε λίγους…Μα πάντα φίλους…
Να μας κανακεύουν, να μας τα χώνουν όταν χρειάζεται, να μας στηρίζουν ή να μας στήνουν στον τοίχο. Για το καλό μας…
Φίλους που τα έφερε η ζωή να ταιριάξουμε μα που μπορεί να είμαστε και τελείως διαφορετικοί.
Ποιος όμως κατάφερε να βάλει φρένο ποτέ στην αγάπη και το νοιάξιμο;
Θα μου πεις τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις, οι στενόμυαλες κοινωνίες κι οι άνθρωποι.
Εκείνοι πατούν τα χειρότερα φρένα. Εκείνα που αφήνουν σημάδια όχι στην άσφαλτο αλλά στις ψυχές.
Αλλά θα σου απαντήσω πως όποια φιλία επηρεάστηκε από τρίτους, καλά έκανε και διέλυσε… Δεν άξιζε ποτέ αληθινά… Οι φίλοι οι σωστοί, δε διαλύουν ποτέ…
Φίλε δε με νοιάζει το χρώμα σου.
Δε με νοιάζει σε ποια εκκλησία πας ή δεν πας. Αν κάνεις το σταυρό σου ορθά ή ανάποδα.
Δε με νοιάζει τι ψήφισες στις εκλογές κι αν είσαι ομοφυλόφιλος ή straight.
Δε με νοιάζει πόσα λεφτά έχεις στο πορτοφόλι σου, αν είσαι φιλόζωος, φιλότεχνος ή ότ,ι άλλο χωρά ή δε χωρά ο νους ενός ανθρώπου.
Δε με νοιάζει τίποτα από αυτά που λένε πως μπορούν να μας διαφοροποιήσουν. Τίποτα από αυτά που λένε πως δεν μπορούν να μας κάνουν φίλους.
Γιατί απλούστατα δεν ισχύουν.
Οι φιλίες δεν αναγνωρίζουν διαχωριστικά. Δε συμπληρώνεις ερωτηματολόγιο κι ύστερα, εάν και εφόσον όλα είναι σύμφωνα με τις κοινωνικές επιταγές, λες στον άλλο “Ας γίνουμε τώρα φίλοι”.
Φίλο σε κάνει η στιγμή. Κι αυτή είναι που σε δένει κιόλας.
Οι τρέλες, οι τσάρκες, οι απίστευτες μεταμεσονύχτιες κουβέντες. Κι αργότερα τα βλέμματα κατανόησης που καθιστούν τις κουβέντες περιττές.
Και το νοιάξιμο, η φροντίδα, η κατανόηση.
Δε λέω πως είναι εύκολες οι φιλίες στις μέρες μας. Δεν ήταν, άλλωστε και ποτέ.
Αλλά είναι όμορφες όταν συμβαίνουν.
Όταν ξέρεις πως θα σηκώσεις το τηλέφωνο και στην άλλη μεριά θα υπάρχει ένας άνθρωπος να σε καταλαβαίνει. Που πιθανόν να μη σου μοιάζει, αλλά που θα τον νοιάζει για σένα…
Και σήμερα, που λένε πως είναι η Διεθνής Ημέρα της Φιλίας, εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να πω πέρα από τούτο:
Τους φίλους σας να τους διαλέγει η καρδιά κι εκείνη να τους κρατά μέσα της προστατευμένους.
Και να τους αγαπάτε με τη διαφορετικότητα τους γιατί το αξίζουν.
Είναι άνθρωποι που στέκονται δίπλα μας κι αξίζουν να σταθούμε κι εμείς κοντά τους.
Δίχως στερεότυπα, δίχως μεσοτοιχίες κι οδοφράγματα.
Κι αφήστε τα ρατσιστικά κι άλλα στερεότυπα σε εκείνους που δε γνώρισαν ποτέ τι εστί βαθιά, τρυφερή, αληθινή φιλία… Σε μας οι φίλοι και σε εκείνους τα ντουβάρια.
Δίκαιη συναλλαγή, δε βρίσκετε;
